Movies Ltd

Ακολουθεί πραγματική ιστορία: Είναι 1983, αρχές Γυμνασίου. Κάθομαι σε παγκάκι της πλατείας Λαού, (νυν Σκαμπά, τότε δημάρχου Χαϊδαρίου, προτού γίνει μόδα το «η αριστερά στην εξουσία»), κοντά σούρουπο. Κάποιοι μου πετούν πετραδάκια πίσω από το γρασίδι, χωρίς να φαίνονται. Φωνάζω, “όποιος το κάνει αυτό είναι αδερφή” (πολύ πριν το επαναλάβει ο Ratner και χάσει την ευκαιρία να σκηνοθετήσει την Απονομή των περσινών Oscars). Σε χρόνο dt, ένα αστεράκι των ninja έχει καρφωθεί ακριβώς δίπλα μου, ενώ ταυτόχρονα ορθώνονται με ακροβατικά μπροστά μου οι δύο bullyδες του σχολείου (Γρηγόρης και Γιώργος) που διακρίνονταν για δύο τους πάθη: Τους ninja και το break dance. Με βάζουν στη μέση. Ο Γρηγόρης αρχίζει να ίπταται προσπαθώντας να πετύχει με κλωτσιά στο κεφάλι. Ο Γιώργος μετράει τις προσπάθειες χασκογελώντας. Η πλατεία έρημη. Αποφασίζω αστραπιαία να αμυνθώ χωρίς να προκαλέσω περαιτέρω και τα καταφέρνω μια χαρά, εκτός από μια αδέσποτη που μου γρατζουνά το σαγόνι. Χάνω γύρω στο 10-6 (δέκα με ψιλοβρήκανε στο σώμα, έξι απέκρουσα) και την κοπανάω σαν κύριος. Όταν η μάνα μου με ρώτησε στο σπίτι τι είναι αυτό το σημάδι στο πηγούνι απάντησα κάτι εντελώς άσχετο, το σίγουρο είναι από τότε όμως μόνο ένα: Άτιμο πράμα αυτοί οι ninja ρε παιδάκι μου!

H επιτομή του (διασκεδαστικά αίσχιστου) ninja genre υπήρξε το Revenge of the Ninja με τον ανεπανάληπτο Sho Kosugi. Κάτι οδοντόκρεμες τύπου Black Eagle που ανέδειξε τον ασχολίαστο Van Damme που αγνοώ αν ποτέ κανείς τον ξεπέρασε σε εισπράξεις ενοικιάσης βιντεοκασέτας δε φτουράνε για μένα. Δεν ακουμπώ τις ταινίες του θρύλου Bruce Lee που μας ανάθρεψαν στα 70s γιατί είναι ιεροσυλία. Όπως και να το δεις όμως το θεματάκι, είναι ψιλοξεφτιλέ για κινηματοκριτικό να γουσταρήσει καράτε, MMA ή έτερο ξυλίκι. Ε το λοιπόν εμένα το σπαρακτικό Warrior μου άνοιξε τα μάτια διάπλατα πείθοντάς με ότι το «βαράτε» μπορεί να γυριστεί χωρίς να υποτιμήσει τους χαρακτήρες, ανάγοντας την αθλητική βία σε κάθαρση σωμάτων και ψυχών, χτυπώντας στην καρωτίδα των ανθρώπινων σχέσεων. Όχι ότι το The Raid: Redemption, τρίτη ταινία του Ουαλο-ινδονήσιου genre director Gareth Evans είναι επιπέδου Warrior. Δε θα συμφωνήσω όμως και με τον αντίποδα που εξέφρασε ο προστάτης άγιος των σινεκριτικών Roger Ebert, χαρακτηρίζοντάς το άθλιο βιντεογκαίημ, προσβολή της ανθρώπινης ζωής και κινηματογραφικής χαρακτηρολογίας (στο περίπου).

Εικαστικά το αποτέλεσμα είναι άρτιο, άριστα χορογραφημένο από το σύγχρονο αστέρι των πολεμικών τεχνών και πρωταγωνιστή εδώ, ινδονήσιο φυσικά Iko Uwais. Από σεναριακής πλευράς, όταν υπάρχει χρόνος να...κρυφτείς από τη συνεχή έκρηξη αδρεναλίνης, τα σπασμένα ανθρώπινα μέλη, τα κλωτσομπουνίδια και τα ματωμένα κορμιά, το πράμα επιδέχεται σημαντικής βελτίωσης. Έξυπνα σκεπτόμενος ο Evans, στήνει σε μια 15όροφη πολυκατοικία το χάος βίας του, για να δώσει το κλαουστροφόμπικ βάιμπ του Die Hard ή του Attack the Block για τσι νεότεροι. Μια περίπου αυτοκτονική μπούκα μιας ομάδας SWAT στο άντρο του αρχισαδίσταρου μαφιόζου Mad Dog, για τον οποίο δουεύει ο αδερφός του επικεφαλής ήρωα (Uwais). Κανείς σχεδόν δε θα μείνει ζωντανός, αυτό είναι το μόνο σίγουρο και με κάθε (α)πρόσφορο δολοφονικό μέσο. Ο Evans παίζει γερά τόσο στις σώμα με σώμα πιρουέτες του Iko, όσο και στο bullet time, αποδεικνύοντας ότι το σωστό shoot em up – kill em all μιλάει αυστηρώς ασιατικά.

Για πες: Ο τίτλος βρωμάει τριλογία στα σκαριά κι ενώ το The Raid υφαρπάζει εύκολα τον θαυμασμό, δεν είμαι σίγουρος ότι η αίσθηση που δημιούργησε στους art house violence κύκλους έχει τα εχέγγυα να συνεχίσει χωρίς το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Από την άλλη μεριά, καθώς οι μισοψημένες, ανερμάτιστες πλατσουρίτσες τύπου Haywire αποτυγχάνουν να αποτίσουν τον πρέποντα φόρο τιμής στο πολυδαρμένο (sic) είδος, ταινίες με τη μαστοριά του The Raid πέρα από το eye candy στοιχείο δίνουν και μια απενοχοποιημένη ανάσα απόδρασης από την χιλιοβασανισμένη φόρμουλα με καραφλοειδείς τύπου Jason Statham να πράττουν τα δέοντα με τον ενθουσιασμό κλητήρα της ΙΔ’ Εφορίας Αθηνών. Κι αυτό μόνο αμελητέα ποσότητα δεν είναι.