Movies Ltd

της Madonna. Με τους Abbie Cornish, Andrea Riseborough, James D'Arcy, Oscar Isaac, Richard Coyle, James Fox

Η Διπλή Ζωή της...Γουόλης

του gaRis (@takisgaris)

Πλην της Barbra Streisand, αδυνατώ να βρω πρόχειρη άλλη pop culture mega persona που να φτάσει μέχρι τα Oscars, υπογράφοντας σκηνοθετικά (γράφοντας και το σενάριο μάλιστα) ταινία μυθοπλασίας. Είναι η Madonna, αυτό το τέρας φωνητικής και υποκριτικής ικανότητας που διάλεξε στα 53 της το έσχατο vanity project αυτοεπιβεβαίωσης, μπερδεύοντας την μπαγκέτα του μαέστρου εικόνων με τα υπέροχα κομπινεζόν των βασανισμένων πρωταγωνιστριών της. Έχω την… βαριά εντύπωση, ότι άνευ του The Punisher (Harvey Weinstein), όχι τη χρυσή υδρόγειο (Golden Globe) για καλύτερο τραγούδι δε θα’ παιρνε (η α λα La Ιsla Bonita σαχλίτσα “Masterpiece” ) ούτε απέξω από την Ακαδημία…Πλάτωνος δε θα περνούσε. Κι όμως, περιέργως όσο κι αξίως πως, το ανέμπνευστο ντεφιλέ με το τάχα μου κωδικό όνομα W.E. (που αναφέρεται στa αρχικά Wallis + Edward και ντεμέκ συμβολικά διαβάζεται we=εμείς) ήταν φέτος υποψήφιο για Oscar καλύτερων κοστουμιών. Προσδοκώμενο για την πρώτη κυρία της pop η οποία έκανε διαχρονικά πάταγο με τη μόδα που λάνσαρε σε κάθε της cd, με αποκορύφωμα τα αμαρτωλά 80s.

Αναμενόμενα λοιπόν, το W.E. αφορά περισσότερο την ανασφάλεια της κατά κόσμο Maria Luisa Ciccone, παρά ένα ορθοτομημένο καλλιτεχνικό όραμα. Εύγλωττα η προσπάθεια έγκειται στο να αναδειχθεί μια δυναμική αλλά και τρωτή συναισθηματικά γυναίκα (ring a bell?) σε μια ανδροκρατούμενη, μοναρχική, μεσοπολεμική εποχή (1936) η οποία κατάφερε να πείσει έναν βασιλιά να αρνηθεί το θρόνο του για πάρτη της (dream on Madge!) και μετά να…κάνει την TWC να γυρίσει το The King's Speech (2010) παίρνοντας την κούπα μέσα από το ανοιχτό στόμα του Finch! (The Social Network). Ναι, ναι, ο Δούκας του Windsor, ο φιλοναζί και ολίγον gay, όπως και η Wallis Simpson (bisexual κάπως λιγότερο ανοιχτά από ότι η δεδηλωμένη Madonna), ήταν ο αδερφός του τραυλού Γιωργάκη του Έκτου που άφησε τα βρετανικά νησιά για να μετακομίσει στο πλέον φιλελεύθερο Μανχάταν για να ζήσει μέχρι το τέλος μαζί της τον ανεμοδαρμένο έρωτά τους.

Όπου 60 χρόνια μετά συναντούμε (μέσα από εκνευριστικά πέρα-δώθε στο χρόνο) την Wally Winthorp, η οποία (λόγω παρόμοιας βάναυσης συμπεριφοράς του συντρόφου της – τρέμε Sean Penn – το’πιασες το υπονοούμενο!) έχει πάθει μια ψιλοταύτιση, τριγυρίζοντας στα Σόθμπυς όπου κάποτε (πριν καταλήξει καταθλιπτικιά) δούλευε κιόλας, για να αγγίξει ό,τι απέμεινε από το θλιβερό στις καθημερινές του λεπτομέρειες, μεγαλείο του ζευγαριού που αντιστάθηκε στο κατεστημένο. Όπως, εντελώς γραφικά, κάνει η Madge όταν βάζει μουσική υπόκρουση Sex Pistols (Pretty Vacant) σε ένα από τα πολλά τσάρλεστον που χορεύει η ναζιάρα Wallis για τον προβληματικό βλεπάκια παρολίγον εστεμμένο της. Η μονταζιέρα κόβει ασύστολα τα πλάνα, το μοντάζ περιορίζεται στο να συνδέσει δήθεν αρτίστικα τα απόντος νοήματος σεναριακά ιντερλούδια, με διάλογο τετριμμένο και πομπώδη, σαπουνοπερατικό.

Για πες: Η μόνη ερμηνεία που διασώζεται είναι αυτή της Wallis - βρετανίδας Andrea Riseborough (Happy-Go-Lucky) χωρίς να της λείπουν οι κορώνες, ενώ εκείνη που απογοητεύει ως Wally είναι η Abbie Cornish (Bright Star, Limitless), σε μια άχαρη, υποτιθέμενα υποστηρικτική της προγόνου –Wallis κατάθεση, χωρίς να ξεχνούμε ότι η σκηνοθέτις Madonna έχει μερίδιο σ’ αυτή την αστοχία που βέβαια δεν είναι η μόνη σε αυτή την δυνητικά ενδιαφέρουσα ιδέα: Το W.E. θα μπορούσε τουλάχιστον να αγγίξει την ευπρέπεια του μάλλον βαρετού Julie & Julia, καθώς δεν αποτολμώ να φέρω στο νου την περίπτωση άντλησης έμπνευσης από το αριστουργηματικό H Διπλή Ζωή της Βερόνικα του μέγα Κισλόφσκι. Πρώτον γιατί αμφιβάλλω σθεναρά για την πιθανότητα να έχει ακούσει καν για την ταινία η βασίλισσα της σαπουνόφουσκας και δεύτερον έχω την εντύπωση πως όλο το θέμα ήταν να βγει το W.E. στις αμερικάνικες αίθουσες κοντά -κοντά με την ουλτρακιτσάτη εμφάνισή της στο Super Bowl, λίγο πριν την κυκλοφορία (26 Μαρτίου) του καινούργιου της δίσκου με τίτλο MDNA (όπως…W.E. – με πιάνς;) Γιατί όλα είναι μόδα (vogue) και εμφάνιση (performance), στον δικό της αστραφτερό αλλά τόσο κενό κόσμο, δεν είναι;

Στις δικές μας αίθουσες, στις 15 Μαρτίου 2012 από την Village