by Takis Garis
Episode 6 - Ρομπότ, Μοσάντ και Καρχαρίες
> Real Steel (**+): Από τα all too family-ar τηλεοπτικά μονοπάτια της Disney και της Nickelodeon κι από τα Cheaper by the Dozen ταινιάκια ως τη διλογία (κι έπεται συνέχεια…) του Night At The Museum, με μια ποιοτική στάση στο πρόσφατο Date Night, ο Shawn Levy αποτείνει φόρο τιμής (εδώ το λέμε tribute) σε Rocky meets Karate Kid meets Rock ‘ em Shock’ em Robots (videogame) καταστάσεις, παίζοντας σε μελλοντολογικό ταμπλό (είμαστε στα 2020), παρότι το story βασίζεται σε σύντομη ιστορία του (Steel - 1956) Richard Matheson, συγγραφέα του Θρυλικού (pun intended) I Am Legend.
> O Ανώριμος, αιώνια έφηβος πρώην boxer Charlie Kenton (Hugh Jackman) που χρωστά της κεφαλής του από χαμένα στοιχήματα αγώνων ρομπότ-boxer τα οποία προπονεί, μαθαίνει ότι η πρώην φιλενάδα του πέθανε, αφήνοντας πίσω έναν 11χρονο γιο, τον Max (Dakota Goyo), που (ω του θαύματος) έχει το ίδιο ταλέντο στην προπόνηση ρομπότ – boxer. Παρά την αρχικά γενική ραθυμία του Charlie να αποκαταστήσει δεσμούς με τον μπόμπιρα και να επανέλθει στην ενεργό δράση με τον Adam (το ρομπότ – boxer του γιου του), η κοινή μοίρα των δυο είναι να στεφθούν πρωταθλητές…στις καρδιές μας.
> Μιλάμε για πολύ…IMAX (όπως και οι δύο προηγούμενες Νύχτες στο Μουσείο), 20+ μαριονετίστες να κινούν τα ρομπότ – boxer υπό την καθοδήγηση του θρύλου Sugar Ray Leonard. Αυτό που με έφτιαξε πάντως περισσότερο απόλα, τόσο που ξέχασα (σχεδόν) την αφελή πλοκή και την ελαφρότητα των χαρακτήρων, είναι το break dance του Adam και η κινησιολογία του 43χρονου πλέον Hugh – Wolverine - Jackman που κυριολεκτικά moves like Jagger. Πολύ θα τον προτιμούσα στο Footloose που μόλις άνοιξε με συμπαθητικές κριτικές, γιατί το Broadway Musical του πάει πολύ – πώς να το κάνουμε!
> O Ανώριμος, αιώνια έφηβος πρώην boxer Charlie Kenton (Hugh Jackman) που χρωστά της κεφαλής του από χαμένα στοιχήματα αγώνων ρομπότ-boxer τα οποία προπονεί, μαθαίνει ότι η πρώην φιλενάδα του πέθανε, αφήνοντας πίσω έναν 11χρονο γιο, τον Max (Dakota Goyo), που (ω του θαύματος) έχει το ίδιο ταλέντο στην προπόνηση ρομπότ – boxer. Παρά την αρχικά γενική ραθυμία του Charlie να αποκαταστήσει δεσμούς με τον μπόμπιρα και να επανέλθει στην ενεργό δράση με τον Adam (το ρομπότ – boxer του γιου του), η κοινή μοίρα των δυο είναι να στεφθούν πρωταθλητές…στις καρδιές μας.
> Μιλάμε για πολύ…IMAX (όπως και οι δύο προηγούμενες Νύχτες στο Μουσείο), 20+ μαριονετίστες να κινούν τα ρομπότ – boxer υπό την καθοδήγηση του θρύλου Sugar Ray Leonard. Αυτό που με έφτιαξε πάντως περισσότερο απόλα, τόσο που ξέχασα (σχεδόν) την αφελή πλοκή και την ελαφρότητα των χαρακτήρων, είναι το break dance του Adam και η κινησιολογία του 43χρονου πλέον Hugh – Wolverine - Jackman που κυριολεκτικά moves like Jagger. Πολύ θα τον προτιμούσα στο Footloose που μόλις άνοιξε με συμπαθητικές κριτικές, γιατί το Broadway Musical του πάει πολύ – πώς να το κάνουμε!
> The Debt (**-): Φαίνεται σχεδόν διασταυρωμένο πλέον ότι ο John Madden θα μείνει στην φιλμική ιστορία ως ο σκηνοθέτης- από-το-πουθενά που στέρησε (καλύτερα λέγε με Harvey Weinstein) με το Shakespeare In Love το BP Oscar από το Saving Private Ryan. Για εμάς τους Έλληνες θα υπάρχει πάντα βέβαια το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι. Η πορεία του Madden έχει καιρό πάρει την κάτω βόλτα που συνεχίζεται σταθερά, σε κάτω το μετρίου αναλώσεις χαρισματικών ηθοποιών όπως οι dame Helen Mirren και ο ρολίστας - εγγύηση Tom Wilkinson.
> Λάθη-επί-λαθών σε δομή, ρυθμό και προσανατολισμό στο remake του ομώνυμου προ 4ετίας ισραηλινού κατασκοπικού θρίλερ. Κορωνίδα των άστοχων επιλογών το κέντρο βάρους ανάπτυξης του story στην προ 30τίας και βάλε αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας ναζιστή γυναικολόγου από trios a ménage πρακτόρων της Μοσάντ, όπου εμφανίζονται η πανταχού παρούσα εφέτος (και πιθανή υποψήφια β’ γυναικείου ρόλου για το The Help) Jessica Chastain κι ο καταστροφέας φιλμ (Avatar) Sam Worthington. Οι γερασμένοι 30+ χρόνια μετά body doubles Mirren και Wilkinson καλούνται να βγάλουν τα κάστανα από τη χαμηλής ζέσης φωτιά που αποκοιμίζει για τα 50 τουλάχιστον πρώτα λεπτά της ταινίας. Όσο για τα δήθεν εβραϊκά αξάν απάντων των πρωταγωνιστών, κινούμαστε στα όρια της γραφικότητας.
> Λάθη-επί-λαθών σε δομή, ρυθμό και προσανατολισμό στο remake του ομώνυμου προ 4ετίας ισραηλινού κατασκοπικού θρίλερ. Κορωνίδα των άστοχων επιλογών το κέντρο βάρους ανάπτυξης του story στην προ 30τίας και βάλε αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας ναζιστή γυναικολόγου από trios a ménage πρακτόρων της Μοσάντ, όπου εμφανίζονται η πανταχού παρούσα εφέτος (και πιθανή υποψήφια β’ γυναικείου ρόλου για το The Help) Jessica Chastain κι ο καταστροφέας φιλμ (Avatar) Sam Worthington. Οι γερασμένοι 30+ χρόνια μετά body doubles Mirren και Wilkinson καλούνται να βγάλουν τα κάστανα από τη χαμηλής ζέσης φωτιά που αποκοιμίζει για τα 50 τουλάχιστον πρώτα λεπτά της ταινίας. Όσο για τα δήθεν εβραϊκά αξάν απάντων των πρωταγωνιστών, κινούμαστε στα όρια της γραφικότητας.
> Η κατάληξη μπορεί να δίνει μια ηθικά τελεσφόρα λύση για την ηθική οδύνη που αισθάνεται η πράκτορας που δε δικαίωσε τις προσδοκίες του “an eye for an eye – and a tooth for a tooth” εβραϊκού λαού, λέγοντας ψέματα ότι δήθεν εκτέλεσε στο Βερολίνο τον στόχο - ναζιστή γιατρό, ενώ αυτός εντοπίστηκε τόσα χρόνια αργότερα σε ουκρανικό γηροκομείο, όμως η κάθαρση ως τελική σκηνή ανήκει σε θριλεράκι της σειράς κι όχι στην κλάση της dame Mirren. Λυπάμαι που για άλλη μια φορά αποδεικνύεται παντοδύναμη η θεωρία περί ερμηνευτικού μεροκάματου προς αναζήτηση συντάξιμων ενσήμων.
> Shark Night 3D (*+): Με καταγεγραμμένα περίπου 350 είδη καρχαριοειδών στον πλανήτη, βρισκόμαστε στην Louisiana Lake, (hint: η οποία καλύπτεται με θαλασσινό νερό), για να συναντήσουμε τα 46 από αυτά (…). Όταν μια ομάδα 7 (επτά) 20somethings φοιτητών (πλην κακίστων ηθοποιών) και ένας σκύλος θα την επιλέξουν για ένα σ/κ γεμάτο καμάκι και χαλάρωση, αποδεικνύεται ότι μάλλον έχουν ψωνίσ(τ)ει από σβέρκο. Το χειρότερο όμως είναι ότι οι ντόπιοι επιβεβαιώνουν το (παραφρασμένο) ρητό «είδα τους ανθρώπους κι αγάπησα τους καρχαρίες».
> Ίσως είναι η καταλληλότερη ευκαιρία να δηλώσω ότι διαφωνώ κάθετα με το προχθεσινό ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου της Mississauga (my home) με την οποία απαγορεύεται το εμπόριο παραγώγων πτερυγίου καρχαρία (shark fin) around these parts. Exhibit A το παρόν κινηματογραφικό πόνημα του David R. Ellis, βετεράνου stuntman και «δημιουργού» των Final Destination 2 και 3 καθώς και του υπερ-cult Snakes on A Plane. Το πρόβλημα με το shark genre ματ-αποδεικνύεται ότι μετά από το Jaws ουδεμία παρόμοια ταινία κατόρθωσε να δώσει τα απαιτούμενα ρίγη στο φιλόπονο κοινό. Το Piranha 3D του Α. Aja χαμήλωσε αρκετά την μπάρα, μετατρέποντας το τελευταίο σαν φρέσκο ορόσημο των καρνιβόρων ψαριών-στο -πανί.
> Η επιλογή δυστυχώς του Ellis να παίξει στο νεανίζον PG13 ταμπλό του αφαιρεί κάθε πιπεράτο στοιχείο gory camp που θα τραβήξει το λαίμαργο μάτι του fan. Ούτε τσοντούλα – ούτε αντεριές, χώρια η αχρείαστα απωθητική χρήση των μισανθρώπων χωρικών που έκαναν τον daddy coolη (ο καναδός πλέον πεθερός μου Manos) να αρχίζει να φωνάζει στην προβολή «για κανίβαλους @##$#%@%$ - τέτοιοι είναι οι αμερικάνοι». Συμφωνώ αγόγγυστα, γιατί το ρεσιτάλ σεναριακής βλακείας με τους ιπτάμενους καρχαρίες που τρέχουν γρηγορότερα από κρις-κράφτ, κλείνει (spoiler alert) a la Final Destination, με την απειλή sequelιάδας. Αν και, ο αδάμαστος surfer κάτοικος Malibu σκηνοθεταράς μας, έχει ήδη στα σκαριά το επόμενο lakehouse project (The Briar Lake Murders) οπότε…
gaRis
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική