Άννα Καρένινα
του Joe Wright. Με τους Keira Knightley, Jude Law, Aaron Taylor-Johnson, Kelly Macdonald, Domhnall Gleeson, Ruth Wilson, Alicia Vikander, Olivia Williams, Emily Watson
Ξέφρενη Μαζούρκα / Μονότονο Βαλτζ
του zerVo (@moviesltd) 
Προσπαθούσα να ανακαλύψω ποιος ακριβώς λόγος μπορεί να σπρώξει έναν δημιουργό, στο να πάρει την απόφαση να φιλμάρει για πολλοστή φορά, ένα από τα πλέον διαβασμένα, όσο και κινηματογραφημένα μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Επί της παρούσης, θα περίμενα μια ευθεία πολιτικοκοινωνική προσέγγιση των γραφομένων 35 χρόνια πριν το κίνημα που άλλαξε τον ρου της ευρωπαϊκής ιστορίας του 20ου αιώνα, σε συσχετισμό με τις συνέπειες της πτώσης του δύο δεκαετίες πριν, ως υποτιθέμενα αποτυχημένο, σαν φόντο του εμπνευσμένου ρομάντζου που ξεπήδησε από το μυαλό του Τολστόη. Η πραγματικότητα της τελευταίας Anna Karenina ήταν πολύ πιο απλή και επίπεδη, αφού έχει να κάνει μόνο με την φιλοδοξία ενός ικανού σκηνοθέτη, στο να παρουσιάσει την ιστορία με τον τρόπο που - πιθανότατα - για χρόνια ονειρευόταν. Και τίποτα παραπάνω.
Παντρεμένη από τα δεκαοκτώ της με έναν από τους πλέον σεβάσμιους πολιτικούς της Αγίας Πετρούπολης, αλλά και κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερο της, τον Κόμη Καρένιν, η πανέμορφη αλλά και συνεσταλμένη Άννα, ουδέποτε έχει ταξιδέψει πέρα από την πόλη της, μακριά από το λατρεμένο της γιο. Ευκαιρία που θα της δώσουν για ένα ταξίδι στην Ρωσική συμπρωτεύουσα, τα οικογενειακά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο αστός αδελφός της Στίβα, εκεί που θα συναντήσει τον Αξιωματικό του Ιππικού, Αλεξέι Βρόνσκι, έναν από τους πλέον περιζήτητους εργένηδες της Μόσχας και που στην γοητευτική του θωριά, θα νιώσει, για πρώτη φορά, τα ερωτικά σκιρτήματα να την κυριεύουν.
Με άλλα μέτρα όμως ο περίγυρος αντιμετωπίζει την απιστία ενός άντρα, όταν μάλιστα εκείνος είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και αγαπητός στους κύκλους του και με άλλα σταθμά αντιστοίχως μιας γυναίκας, όταν ο σύζυγος που σκέφτεται να εγκαταλείψει, αποκαλείται μέχρι και Άγιος από οποιονδήποτε τον έχει γνωρίσει. Κανόνας που ισχύει εσαεί, είναι διαχρονικός και δεν αφορά μόνον τα τέλη του 1800, περίοδο που εξελίσσεται η ίντριγκα. Εκεί ακριβώς διαφαίνεται η δυναμικότητα του κάθε χαρακτήρα που συμμετέχει σε μια από τις πιο όμορφα και μελωδικά γραμμένες ερωτικές περιπέτειες που συντάχθηκαν ποτέ. Όταν λοιπόν η φιλμική διασκευή, έχοντας στις πανάκριβες απαιτήσεις της την υποστήριξη του στούντιο, ακολουθεί πιστά το τόσο inspirational ορίτζιναλ, είναι σχεδόν αδύνατον να μην έχει θετικό πρόσημο στην τελική της αξιολόγηση. Όμως...
Ο δημιουργός που όσο κανείς σήμερον, έχει ασχοληθεί με την κινηματογράφηση κλασσικών λογοτεχνικών έργων (Pride And Prejudice, Atonement) Joe Wright, σχεδιάζοντας το πρότζεκτ με τον φίλο του και στενό του συνεργάτη, σεναριογράφο Tom Stoppard, σκέφτηκαν να βουτήξουν τον έτσι κι αλλιώς ελκυστικό μύθο, σε ένα πρωτόγνωρο μείγμα θεατρικού και μιούζικαλ, για το οποίο κανείς θεατής δεν είναι προετοιμασμένος και χρειάζεται κάποιον χρόνο για να προσαρμοστεί σε αυτή την ιδιαίτερη συλλογιστική. Αφού το πετυχαίνει μάλιστα, απόλυτα υποθέτω εντυπωσιασμένος από τα πανάκριβα λούσα και σκηνικά που εκτοξεύουν στο ζενίθ το art direction της ταινίας, μαγεύεται και από την φρενήρη μαζούρκα, το αριστοτεχνικό τέμπο που χειρίζεται ο σκηνοθέτης στην απόδοση των πληροφοριών. Κι ενώ θα πίστευε κανείς πως ο ίδιος ρυθμός θα διατηρηθεί μέχρι τέλους, αναιτίως, στην δεύτερη πράξη - την μελαγχολικότερη και σαφώς πιο απαιτητικών χειρισμών - τα πάντα διαφοροποιούνται.
Για πες: Την σκυτάλη παίρνει πλέον ο μονότονος κτύπος του βαλτζ, οι καταστάσεις αν και γνωστές στους περισσότερους αρχίζουν να θολώνουν, η πολύχρωμη μαγεία εξαφανίζεται και η πλατεία στωικά περιμένει να ακούσει την μοιραία στριγκλιά του συρμού. Ακόμη κι αν δεν είχαν αναπτύξει μεταξύ τους την απόλυτη χημεία, μετά από τρεις συνεργασίες σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια, δεν θα μπορούσα να φανταστώ άλλη από την Keira Knightley για να αποδώσει την Καρένινα στην μεγάλη οθόνη. Το πιο καλλίγραφο γυναικείο χολιγουντιανό προφίλ των ημερών μας, πανεύκολα αποδίδει τον ρόλο της διαταραγμένης συναισθηματικά γυναίκας, ακόμη κι αν δεν βοηθιέται ιδιαίτερα από το ντουέτο της Aaron Johnson, που μοιάζει πολύ πιο στημένος ως Βρόνσκι από όσο απαιτείται, εν αντιθέσει με τον Jude Law, που μόνο με την εμπειρία του παίζει στα δάκτυλα τον χαρακτήρα του άχρωμου και απομακρυσμένου συζύγου. Πρόκειται για μια τίμια σε γενικές γραμμές πρόταση από έναν αξιόλογο οτέρ, που την προσφέρει σε ένα εναλλακτικό περιτύλιγμα από το σύνηθες, η οποία αν σταθεροποιούσε την ένταση της σε όλο το χρονικό της εύρος, αλλά και αν έριχνε δυο τρεις ματιές περισσότερες στο πολιτικό μήνυμα του στόρι - με μια και μόνο σεκάνς, δεν καθίσταται γενικότερα σαφές, πως το δρεπάνι θα είναι για πάντα κυρίαρχο, νικηφόρο και εντέλει ευτυχισμένο - θα ήταν πολύ πιο συμπαγής και ενδιαφέρουσα.
Με άλλα μέτρα όμως ο περίγυρος αντιμετωπίζει την απιστία ενός άντρα, όταν μάλιστα εκείνος είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και αγαπητός στους κύκλους του και με άλλα σταθμά αντιστοίχως μιας γυναίκας, όταν ο σύζυγος που σκέφτεται να εγκαταλείψει, αποκαλείται μέχρι και Άγιος από οποιονδήποτε τον έχει γνωρίσει. Κανόνας που ισχύει εσαεί, είναι διαχρονικός και δεν αφορά μόνον τα τέλη του 1800, περίοδο που εξελίσσεται η ίντριγκα. Εκεί ακριβώς διαφαίνεται η δυναμικότητα του κάθε χαρακτήρα που συμμετέχει σε μια από τις πιο όμορφα και μελωδικά γραμμένες ερωτικές περιπέτειες που συντάχθηκαν ποτέ. Όταν λοιπόν η φιλμική διασκευή, έχοντας στις πανάκριβες απαιτήσεις της την υποστήριξη του στούντιο, ακολουθεί πιστά το τόσο inspirational ορίτζιναλ, είναι σχεδόν αδύνατον να μην έχει θετικό πρόσημο στην τελική της αξιολόγηση. Όμως...
Ο δημιουργός που όσο κανείς σήμερον, έχει ασχοληθεί με την κινηματογράφηση κλασσικών λογοτεχνικών έργων (Pride And Prejudice, Atonement) Joe Wright, σχεδιάζοντας το πρότζεκτ με τον φίλο του και στενό του συνεργάτη, σεναριογράφο Tom Stoppard, σκέφτηκαν να βουτήξουν τον έτσι κι αλλιώς ελκυστικό μύθο, σε ένα πρωτόγνωρο μείγμα θεατρικού και μιούζικαλ, για το οποίο κανείς θεατής δεν είναι προετοιμασμένος και χρειάζεται κάποιον χρόνο για να προσαρμοστεί σε αυτή την ιδιαίτερη συλλογιστική. Αφού το πετυχαίνει μάλιστα, απόλυτα υποθέτω εντυπωσιασμένος από τα πανάκριβα λούσα και σκηνικά που εκτοξεύουν στο ζενίθ το art direction της ταινίας, μαγεύεται και από την φρενήρη μαζούρκα, το αριστοτεχνικό τέμπο που χειρίζεται ο σκηνοθέτης στην απόδοση των πληροφοριών. Κι ενώ θα πίστευε κανείς πως ο ίδιος ρυθμός θα διατηρηθεί μέχρι τέλους, αναιτίως, στην δεύτερη πράξη - την μελαγχολικότερη και σαφώς πιο απαιτητικών χειρισμών - τα πάντα διαφοροποιούνται.
Για πες: Την σκυτάλη παίρνει πλέον ο μονότονος κτύπος του βαλτζ, οι καταστάσεις αν και γνωστές στους περισσότερους αρχίζουν να θολώνουν, η πολύχρωμη μαγεία εξαφανίζεται και η πλατεία στωικά περιμένει να ακούσει την μοιραία στριγκλιά του συρμού. Ακόμη κι αν δεν είχαν αναπτύξει μεταξύ τους την απόλυτη χημεία, μετά από τρεις συνεργασίες σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια, δεν θα μπορούσα να φανταστώ άλλη από την Keira Knightley για να αποδώσει την Καρένινα στην μεγάλη οθόνη. Το πιο καλλίγραφο γυναικείο χολιγουντιανό προφίλ των ημερών μας, πανεύκολα αποδίδει τον ρόλο της διαταραγμένης συναισθηματικά γυναίκας, ακόμη κι αν δεν βοηθιέται ιδιαίτερα από το ντουέτο της Aaron Johnson, που μοιάζει πολύ πιο στημένος ως Βρόνσκι από όσο απαιτείται, εν αντιθέσει με τον Jude Law, που μόνο με την εμπειρία του παίζει στα δάκτυλα τον χαρακτήρα του άχρωμου και απομακρυσμένου συζύγου. Πρόκειται για μια τίμια σε γενικές γραμμές πρόταση από έναν αξιόλογο οτέρ, που την προσφέρει σε ένα εναλλακτικό περιτύλιγμα από το σύνηθες, η οποία αν σταθεροποιούσε την ένταση της σε όλο το χρονικό της εύρος, αλλά και αν έριχνε δυο τρεις ματιές περισσότερες στο πολιτικό μήνυμα του στόρι - με μια και μόνο σεκάνς, δεν καθίσταται γενικότερα σαφές, πως το δρεπάνι θα είναι για πάντα κυρίαρχο, νικηφόρο και εντέλει ευτυχισμένο - θα ήταν πολύ πιο συμπαγής και ενδιαφέρουσα.
Στις δικές μας αίθουσες? Την Πρωτοχρονιά του 2013 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική