Movies Ltd

του Uberto Pasolini. Με τους Eddie Marsan, Joanne Froggatt, Karen Drury

Το αντίο των ακλάφτων

του zerVo (@moviesltd)

Αν και - μάλλον - κάτι τέτοιο δεν πρέπει να νοιάζει ιδιαίτερα, το τιμώμενο πρόσωπο, έχει επικρατήσει η άποψη, πως όσο περισσότερο κοινό βρεθεί παριστάμενο στην εξόδιο ακολουθία του, τόσο πιο αγαπητό και κοινωνικό θα ήταν κατά την διάρκεια της ζωής του. Σε αντίθεση με τα πολυπληθή αντίο όμως στους δημοφιλείς, όμως, υπάρχουν κι εκείνες οι τραγικές περιπτώσεις ατόμων που αποχαιρετούν τον κόσμο, παρουσία μόνο του ιερωμένου, φεύγοντας για το τελευταίο τους ταξίδι κυριολεκτικά άκλαφτοι, ξεχασμένοι, παραπεταμένοι ακόμη κι από τα πιο στενά τους πρόσωπα. Δείγμα κακότητας των ζωντανών θα πει κανείς, που γυρνούν την πλάτη στον προσφάτως απελθόντα, τιμωρώντας τον ίσως που όσο βρισκόταν εν ζωή είχε φροντίσει να διώξει από κοντά του, οτιδήποτε φίλιο ή συγγενικό.

Προγραμματισμένος στο έπακρο, εκνευριστικά οργανωτικός και μεθοδικός σε σημείο υπερβολής. ο μοναχικός Λονδρέζος Τζον Μέι, έχει ξοδέψει 22 χρόνια ζωής υπηρετώντας ασφαλιστική φίρμα, με την εντολή να φροντίζει για ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές ύστατο χαίρε, εκείνους που βρέθηκαν νεκροί, δίχως να έχουν ούτε ένα πρόσωπο στο πλευρό τους. Το μοτίβο του γνώριμου σε όλα τα γραφεία κηδειών Κυρίου Μέι, είναι προκαθορισμένο και πάντοτε ακολουθείται με παροιμιώδη ευλάβεια: Έρευνα για τον πιθανό εντοπισμό συγγενών, σύνταξη όλων των εγγράφων που απαιτούνται από τους κρατικούς φορείς, στήσιμο μιας σωστής τελετής, με γραμμένο από τον ίδιο αποχαιρετιστήριο λόγο, όπως το απαιτούν οι περιστάσεις. Ο Κύριος Μέι δεν έχει ούτε έναν φίλο, ούτε έναν συγγενή. Φίλοι του και συγγενείς του είναι μόνο όσοι - άγνωστοι μέχρι πρότινος - έχει νεκροφιλήσει στην μακρά επαγγελματική του πορεία.

Μέχρις ότου ένα πρωινό συμβεί το αναπάντεχο, που θα διαλύσει μονομιάς την διαρκώς επαναλαμβανόμενη ρουτίνα. Ελέω περικοπών στην υπηρεσία του, θα διαταχθεί να πάρει τον δρόμο για το ταμείο ανεργίας, το μαγαζί του δεν τον χρειάζεται πλέον και του δίνει περιθώριο τριών ημερών, να κλείσει τις όποιες εκκρεμότητες έχει ανοικτές. Μεταξύ των οποίων και την τελευταία αποστολή που θα κληθεί να φέρει εις πέρας και αφορά στον αποχαιρετισμό, ενός ηλικιωμένου γείτονα του, πρώην πεζοναύτη βετεράνου στις Μαλβίνες, που εντοπίστηκε στο θλιβερό του διαμέρισμα, εβδομάδες μετά τον θάνατο του, αφού δεν βρέθηκε ούτε ένας για να τον αναζητήσει. Οι φωτογραφίες στο σπίτι του, ενός μικρού κοριτσιού, που θα πέσουν στην αντίληψη του Κυρίου Μέι, μπορεί να τον οδηγήσουν στα ίχνη κάποιας συγγενούς, πιθανόν μιας ξεχασμένης στο μακρινό παρελθόν κόρης.

Με ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά ζητήματα της πολύβουης και θεωρητικά άρτια connecting people εποχής μας, ασχολείται το εξουθενωτικά μελαγχολικό και ενίοτε καυστικά ειρωνικό δράμα Still Life, που υπογράφει ο ιταλικής καταγωγής και με βαρύ επώνυμο Uberto Pasolini. Εστιάζοντας στην πραγματικότητα την κάμερα του, στο πρόσωπο του ενός, που βιώνει το πιο άσχημο και λυπηρό των συναισθημάτων, την μοναξιά, μα με τρόπο κινηματογραφικά όμορφο, μετατρέποντας μονομιάς την θλίψη της μονάδας, σε μαζικότερη, προβάλλοντας το συλλογικό δεινό. Με φόντο μια από τις αποδεδειγμένα πιο θορυβώδεις και πολυπληθείς πρωτεύουσες της Ευρώπης, ο σκηνοθέτης στήνει αφαιρετικά, γεμάτα οικονομία στατικά πλάνα, τιγκαρισμένα στην καυστική κριτική γύρω από την αποξένωση, μα και συνάμα ρομποτοποίηση του υποκειμένου ένεκα των αναγκών και των υποχρεώσεων, που το μεταβάλλουν σε ον ουσιαστικά πεθαμένο, μηδενικά κοινωνικό, σαν ζωντανό - νεκρό θαμμένο μέσα σε ένα γκρίζο, συννεφιασμένο διαμέρισμα.

Μετά από μιάμιση ώρα σκυθρωπής και μακάβριας - είναι η αλήθεια - αφήγησης, θα περίμενε κανείς από τον δημιουργό να αφήσει όμως μια, δυο χαραμάδες αισιοδοξίας ανοιχτές, ευφραίνοντας κατά κάποιο τρόπο την ψυχή του θεατή του, που κινείται όλο αυτό τον καιρό, μεταξύ νεκροθαλάμων και κοιμητηρίων. Ίσως εκεί, στην έξοδο του, να μην με βρίσκει και απόλυτα σύμφωνο το καλοδουλεμένο, πλην αφόρητα πεσιμιστικό σενάριο, που άλλοτε με πικρό χιούμορ και άλλοτε με δακρυσμένη ευαισθησία προσεγγίζει σφαιρικά το θέμα του, σε μια διαφορετική, αλληγορικότερη και πιο μεταφορική ανάλυση, από εκείνη την ρεαλιστική του ντοκιμαντέρ Dreams Of A Life.

Για πες: Από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες του νεότερου βρετανικού σινεμά και πουλέν του Mike Leigh, ο συνήθως ρολίστας Eddie Marshan, εδώ σηκώνει στις ερμηνευτικές πλάτες του ολάκερη την ταινία, δίνοντας μέσα από την θλίψη και την κενότητα της ματιάς του, την σωστή διάσταση που απαιτεί η ενσάρκωση του (υπαρκτού) ήρωα του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2015 από την Feelgood Entertainment

Dad vs Stepdad! Κωμωδία οικογενειακής φύσεως, από εκείνες που λατρεύει να στέλνει στις υψηλότερες θέσεις του τοπ τεν το αμερικάνικο κοινό, είναι η περίπτωση του Daddy's Home, που σκηνοθετεί το δίδυμο των Sean Anders και John Morris, δοκιμασμένων στο είδος δημιουργών, σε περιπτώσεις όπως τα Horrible Bosses 2, Sex Drive και That's My Boy. Κεντρικό πρόσωπο της υπόθεσης είναι ένας μεσήλικας ραδιοφωνικός παραγωγός, με εξαιρετικούς τρόπους και ευγενέστατος, που προσπαθεί να γίνει ο υποδειγματικός πατριός, για τα δύο παιδιά της αγαπημένης του συζύγου, που έχει αποκτήσει από προηγούμενο γάμο. Και τα πάντα πηγαίνουν ρολόι, με τα πιτσιρίκια κυριολεκτικά να τον λατρεύουν, μέχρι την στιγμή που στην καθημερινότητα της καινούργιας φαμίλιας, θα εισέλθει σαν σίφουνας, ο πραγματικός πατέρας των παιδιών, που πολύ πιο απελευθερωμένων ιδεών και ηθών, θα εξελιχθεί στον αγαπημένο τους. Μια κόντρα που αναμένεται να βγάλει αρκετό γέλιο, όπως άλλωστε συμβαίνει και στο δίλεπτο προωθητικό τρέιλερ που η Paramount έδωσε μόλις στην κυκλοφορία, κάνοντας ταυτόχρονα γνωστό πως το φιλμ θα επιχειρήσει την παγκόσμια πρώτη του ανήμερα τα Χριστούγεννα του 20115.

Αφού δοκιμάστηκαν μαζί στην σημαντική επιτυχία The Other Guys, οι Will Ferrell και Mark Wahlberg ενώνουν και πάλι τις ερμηνευτικές τους δυνάμεις, ερχόμενοι όμως σε ρήξη εγωισμού, υποδυόμενοι τον πατριό και τον πατέρα αντίστοιχα. Την μητέρα που στέκεται στο μέσον της ανούσιας αυτής κόντρας τους ενσαρκώνει η Linda Cardelini, ενώ ακόμη συμμετέχουν στην διανομή και οι Hannibal Buress και Paul Scheer.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαρτίου 2016 από την UIP

Sicario μτφ - Δολοφόνος ή πληρωμένος εγκληματίας, εκτελεστής. Έχοντας κάνει την επίσημη πρεμιέρα του, στο οφίσιαλ πρόγραμμα του Φεστιβάλ των Καννών, το ολοκαίνουργο πόνημα του σπουδαίου σκηνοθέτη Denis Villeneuve, Μπαίνει στην τελική ευθεία της επίσημης κυκλοφορίας του, αποκτώντας από σήμερα και το εξίσου εντυπωσιακό τρέιλερ που του αρμόζει. Σε συνέχεια των καταπληκτικών στιγμών του σε Incendies, Prisoners και Enemy, ο Καναδέζος στην νέα του ταινία παρουσιάζει την περίπτωση μιας δυναμικής αστυνομικού, που διατάσσεται από υψηλόβαθμο της CIA, να συνοδεύσει δύο πράκτορες πέρα από τα νότια σύνορα της χώρας, αναζητώντας στο Μεξικό έναν βαρόνο της διακίνησης ναρκωτικών. Η ταινία σκοπό της έχει να προβάλλει τον ανηλεή πόλεμο που μαίνεται στην βουτηγμένη στην διαφθορά χώρα των Αζτέκων, εκεί που τα νήματα διακινούν κατά κύριο λόγο οι νονοί και οι άνθρωποι του υποκόσμου, που δεν είναι δυνατόν να συλληφθούν ακόμη και από τις καλά εξοπλισμένες υπηρεσίες της Υπερδύναμης. Πρεμιέρα για μια από τις πλέον αναμενόμενες στιγμές της επόμενης σεζόν, στις 18 Σεπτεμβρίου από την Lionsgate.

Μια τριάδα έξοχων πρωταγωνιστών, συνθέτει την βάση της υποκριτικής ομάδας, αποτελούμενη από τους Josh Brolin, Emily Blunt και Benicio Del Toro, που στο πλάι τους θα έχουν σε υποστηρικτικές παρουσίες τους πάντα αξιόλογους Victor Garber, Jon Bernthal, Amy Adams, Jeremy Renner και Michael Stuhlbar.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Σεπτεμβρίου 2015 με τον τίτλο Sicario, Ο Εκτελεστής

«Σου σφυρίζω» ή «Στον ''σφυρίζω''»; Ιδού η απορία!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Για τα... κλισέ τα κάνεις όλα

Θυμάστε ποια είναι η τελευταία ενδιαφέρουσα ρομαντική κομεντί που είδατε τα τελευταία χρόνια; Για μένα αυτή η ερώτηση έχει απάντηση – ευκολάκι: «(500) Μέρες με τη Σάμερ»! Το τρελό είναι ότι έχουν περάσει από τότε έξι ολόκληρα χρόνια! Γιατί μου είναι τόσο αγαπητή η συγκεκριμένη ταινία; Μα γιατί παίζει με όλα τα κλισέ των ρομαντικών κομεντί όχι για να τα «ξεφωνίσει» και να τα χλευάσει, αλλά για να δώσει μια άλλη διάσταση, να δει το θέμα από μια άλλη οπτική γωνεία. Μια οπτική καθόλου ροζ και καραμελογλειφωμένη, που δεν προκαλούσε «εμετό» σε έμπλεους τεστοστερόνης άρρενες θεατές (που, όσο να πεις, δεν είναι και οι πιο φανατικοί οπαδοί τέτοιου είδους ταινιών – τους σέρνουν οι γκόμενες, σύζυγοι, φίλες τους για να δείξουν ένα κάποιο ενδιαφέρον). Που είχε, θα μπορούσες να πεις, ένα unhappy end (με μια αχτίδα φωτός για τον βασικό πρωταγωνιστή – η ταινία τον αγαπούσε – γιατί να τον αφήσει στα τάρταρα εξαιτίας ενός έρωτα χωρίς ανταπόκριση;). Που, τέλος πάντων, σε έβαζε στο τριπάκι να νοιάζεσαι για τους δύο πρωταγωνιστές και την ερωτική τους σχέση, χωρίς εκ προοιμίου να γνωρίζεις την κατάληξη.

Δεν είναι εύκολο είδος η ρομαντική κομεντί. Και ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Justin Reardon, την «πατάει», καθώς θέλει «στα χαρτιά» να ανατρέψει τα κλισέ του είδους. Εντέλει όμως αυτό που... κατορθώνει είναι να τα μεγεθύνει και να τα ισχυροποιήσει σε βαθμό κακουργήματος.

Η υπόθεση: Ο ατζέντης ενός σεναριογράφου, του κλείνει ως δουλειά τη συγγραφή μιας ρομαντικής κομεντί. Ο σεναριογράφος, όμως, έχει ένα βασικό πρόβλημα: δεν πιστεύει στον έρωτα. 30Something, εμφανίσιμος, έξυπνος, κοινωνικός, δεν μπορεί να προχωρήσει οποιαδήποτε ερωτική σχέση πέρα από τη σεξουαλική επαφή, λόγω ενός τραύματος που κουβαλάει από την παιδική του ηλικία. Κι επομένως, μόνο κατάλληλος δεν είναι για να γράψει κάτι για ένα θέμα που δεν... γνωρίζει! Ζητάει τη βοήθεια των φίλων του μέσω των δικών τους εμπειριών και ξεψαχνίζει κάθε γραμμένο κλισέ προκειμένου να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Εις μάτην! Όλα αλλάζουν, όμως, όταν γνωρίζει Εκείνη! Τη γυναίκα της ζωής του. Την οποία και ερωτεύεται. Αλλά κι εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα: η γυναίκα είναι λογοδοσμένη (!) και στα πρόθυρα να παντρευτεί κάποιον άλλο. Γοητεύεται, όμως, από τον σεναριογράφο και του... επιτρέπει να γίνουν φίλοι. Μπορούν, όμως, ένας άντρας και μια γυναίκα να είναι φίλοι; Όταν μάλιστα υπάρχει καταφανέστατα τόση έντονη «χημεία» ανάμεσά τους;

Η άποψή μας: Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά. Οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές είναι φωτογενείς – ο φακός τους λατρεύει – και ως θεατής δεν χαλιέσαι που περνάς μαζί τους μιάμιση ώρα. Υπάρχουν σκηνές που σε κάνουν να γελάσεις: εκείνη με την αναφορά σε κλασικούς συγγραφείς που τα ονόματά τους παραπέμπουν στο σεξ (όπως ο... Σέξπιρ) πχ είναι και καλογραμμένη και αστεία. Και τα «κολπάκια» σε επίπεδο εικόνας (μοντάζ με ρακόρ σε διαφορετικά χρονικά σημεία, αποχρωματισμοί, κινούμενα σχέδια) είναι λειτουργικά και έξυπνα – αν και κάποιες στιγμές νιώθεις ότι οι δημιουργοί της ταινίας το παρακάνουν. Και ύστερα; Κι ύστερα, ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα! Το «κλέψιμο» της βασικής ιδέας του «Play it again Sam» με τον Woody Allen (εκεί ήταν ο... Humphrey Bogart, εδώ είναι ο ίδιος ο Chris Evans ωσάν... Humphrey Bogart!) δεν έχει κανένα νόημα εδώ – δεν εξυπηρετεί κανέναν αφηγηματικό ρόλο στην ταινία.

Η... διάγνωση ότι για τον χαρακτήρα του σεναριογράφου ευθύνεται η εγκατάλειψή του από τη μητέρα του όταν ήταν μικρός, είναι και κλισαρισμένη και στερούμενη ουσιαστικής βάσης. Οι περιφερειακοί ρόλοι δεν έχουν λόγο ύπαρξης – υφίστανται απλά ως καρικατούρες. Πάρτε για παράδειγμα το ρόλο του αρραβωνιάρη (τον υποδύεται ο Ioan Gruffudd, δεύτερος... μη ρόλος μετά από εκείνον που είχε στο πρόσφατο «San Andreas»!): απλά, δεν υπάρχει! Επίσης, είναι δυνατόν σεναριογράφος να μην γνωρίζει τον «Έρωτα στα χρόνια της χολέρας»; (ok, το τελευταίο δεν είναι και τόσο tragic: πλείστοι εκείνοι που παράγουν τέχνη χωρίς να ξέρουν την τύφλα τους για αυτήν!). Κλασικά, η σκηνή του σεξ είναι... με τα ρούχα (να είναι και PG13 η ταινία), κλασικά, το αγόρι παίρνει το κορίτσι, κλασικά, το happy end υπάρχει για όλους, να μην μείνει κανένας παραπονεμένος.
 
ΥΓ: Μωρέ λες να είναι όντως ο «Εξολοθρευτής» η πιο ρομαντική ταινία όλων των εποχών;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουνίου 2015 από την Neo Films

του Marc Lawrence. Με τους Hugh Grant, Marisa Tomei, Bella Heathcote, Allison Janney, J. K. Simmons, Chris Elliott

Σε αναζήτηση σπινθήρα...

του zerVo (@moviesltd)

Κι έρχεται εκείνη η αναθεματισμένη στιγμή, που παρότι επιτυχημένος στον τομέα σου επί χρόνια, για χίλιους δυο λόγους δεν καταφέρνεις να αποδώσεις όπως τον παλιό καλό καιρό και νιώθεις καυτή την ανάσα της απόρριψης, από τον μέχρι πρότινος φίλιο, σε βαθμό παρεξηγήσιμο, περίγυρο σου. Με την ταυτότητα, επισήμως να δηλώνει ηλικία άνω των πενήντα, πλέον δεν σε έχουν ζώσει μόνο τα φίδια, αλλά το σύνολο των κροκοδείλων της Αυστραλίας, γεγονός που κάνει το άγχος μεγαλύτερο, εκτοξεύοντας στα ύψη την πρόσκαιρη (?) ανικανότητα. Αγωνία, απόγνωση και διαρκή διλήμματα σε περιβάλλουν. Να το παλέψεις μέχρι τέλους, ακόμη κι αν χρειαστεί να απωλέσεις σε αυτή την μάχη την αξιοπρέπεια σου εξαιτίας του κλακάζ ή να ρίξεις μύτη και σιγά σιγά να την κάνεις προς το περιθώριο, βγάζοντας τουλάχιστον ένα μεροκαματάκι, λεφτά που μια φορά κι έναν καιρό θα κονόμαγες σε ένα και μόνο τέταρτο απασχόλησης..?

Πριν από μια δεκαετία, το όνομα του φιγούραρε στην λίστα των κορυφαίων σεναριογράφων του Χόλιγουντ, με αποκορύφωμα στην καριέρα του το βραβείο όσκαρ που απέσπασε για το original screenplay της μεγάλης επιτυχίας Paradise Misplaced. Έκτοτε όμως κενό! Με το στείρο σκοτάδι να έχει κυριαρχήσει στο μυαλό του Βρετανού μεσήλικα - πια - Κιθ Μάικλς, το να παραδώσει καινούργια δουλειά στην απαιτητική μάνατζερ του, φαντάζει κάτι παντελώς απίθανο, εξού και ο παραγκωνισμός του από το καλλιτεχνικό στερέωμα, φαντάζει πλέον δεδομένος. Άνεργος, με την σύζυγό του να τον έχει παρατήσει κρίνοντας τον ως αποτυχημένο, στερώντας του την δυνατότητα να βλέπει έστω τον 18χρονο γιο του, ο Κιθ θα πάρει μια απόφαση γεμάτη ρίσκο, αφήνοντας το τροπικό κλίμα του Μαλιμπού για να ταξιδέψει στην επαρχία της Νέας Υόρκης, αναλαμβάνοντας χρέη καθηγητή σεναριογραφίας, σε περιφερειακό, πλην έγκυρο πανεπιστήμιο της περιοχής.

Η αρχική του αντίδραση στην καινούργια αυτή πρόκληση, θα είναι ιδιαίτερα βαριεστημένη, καθώς θα νιώσει πως οι σπουδαστές του δεν έχουν το ταλέντο που απαιτεί το επάγγελμα που θέλουν να ακολουθήσουν. Ερχόμενος σε ρήξη μάλιστα με την αρχαιότερη καθηγήτρια της σχολής, θα έρθει σε πολύ δύσκολη θέση, που θα γίνει ακόμη πιο δεινή όταν αποκαλυφθεί πως έχει συνάψει και ερωτική σχέση με μαθήτρια του. Η γνωριμία του με την καλοσυνάτη, ευγενική και μονίμως χαμογελαστή Χόλι, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, που εργάζεται όλη μέρα για να τα βγάλει πέρα, παρακολουθώντας συνάμα το σεμινάριο του, θα πείσει τον μπλαζέ με το ζόρι καθηγητή, πως στον μουντό και συννεφιασμένο αυτό τόπο, υπάρχει και μια μικρή αχτίδα φωτός να του δώσει την ελπίδα που αναζητά.

Λανθασμένα εκτιμώ πως έχει δοθεί στο φιλμ η θεματική σφραγίδα της ρομαντικής κομεντί, αφού ουσιαστικά ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο είναι. Δεδομένα παίζει ένα φλερτ μεταξύ των δύο άγνωστων μέχρι τα χθες συνομηλίκων, όπως και σίγουρα, μια δυο εξυπνάδες περισσότερο, δίνουν έναν πιο γλαφυρό τόνο στην αφήγηση. Στην πραγματικότητα όμως η ταινία που σκηνοθετεί ο Marc Lawrence - σταμπαρισμένος στο genre του rom com δημιουργός - περισσότερο είναι μια δραματική αναζήτηση μια βαλτωμένης, μα και ταλαντούχας, προσωπικότητας, στον εντοπισμό του πραγματικού του εαυτού.

Μέσα από τα μαθήματα, συνεδρίες πιο πολύ ψυχαναλυτικές για τον ίδιο, ο πάλαι ποτέ αναγνωρισμένος σκρίπτερ, θα ανακαλύψει αλήθειες που ο ίδιος αγνοούσε για την ίδια του την ύπαρξη, την διαλυμένη του οικογένεια, τις έννοιες της φιλίας και της συναδελφικότητας, με συνέπεια να οδηγηθεί σε διαγραφή του υποτιμητικού τρόπο που αντιμετώπιζε πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν θα έλεγα ακριβώς τάλε κουάλε, μα σημαντικά κοντινή, περίσταση για τον πρωταγωνιστή Hugh Grant, που κι ο ίδιος δεν διάγει τις καλύτερες ημέρες της διαδρομής του κι εδώ φαντάζει ικανοποιητικά ταιριαστός, μέσα στην μελαγχολία της ματιάς του, για να υποδυθεί τον ζορισμένο ψυχικά συγγραφέα. Και μάλιστα χωρίς να νιώθε μοναξιά σε αυτή του την υποκριτική μάχη, καθώς δίπλα του έχει πλήθος σημαντικών ρολιστών, από την Marisa Tomei, σε παρουσία μακρινή από τις πρόσφατες σέξι, κοντινότερη ίσως σε αυτές των συνετσαλμένων νιάτων της, τον Οσκαρούχο πλέον J,K, Simmons ως μονίμως συγκινημένου φαμιλιάρη - διευθυντή, έως την Allison Janney, που ενσαρκώνει την μονόχνωτη, παγιδευμένη στα βιβλία της Jane Austin φιλόλογο.

Για πες: Χωρίς έντονες συναισθηματικές φορτίσεις στην εξέλιξη του όμορφα δομημένου σεναρίου, αλλά και με δίχως εκπλήξεις στην προβλέψιμη πορεία του, το The Rewrite, στέκεται αξιοπρεπώς ως μια αξιοπρεπής μελέτη ενός χαρακτήρα, που μεταβαίνει από το μπλαζέ και την αδιαφορία, σε βαθμό απομονωτισμού, στην ανθρωπιά και την φιλία, στοιχεία που λείπουν μάλλον από την ψυχή μιας βεντέτας, όπως ο εδώ ήρωας μας, Που ο Gramt τον ζωντανεύει με την γνώριμη μανιέρα του, πιθανόν στην καλύτερη του στιγμή, κατόπιν του About A Boy.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουνίου 2015 από την Seven / Spentzos

του Alberto Rodríguez. Με τους Raúl Arévalo, Javier Gutiérrez, Antonio de la Torre, Nerea Barros, Jesús Castro, Mercedes León

Τα μυστικά του βάλτου

του zerVo (@moviesltd)

Επί της Αρχής το δίλημμα. Καταφέρνεις, για χάρη του κοινού αγαθού σκοπού, να ταιριάξεις χνώτα με συνάνθρωπο, που όχι απλά δεν υπάρχει κοινό στοιχείο μαζί σου, σε συμπεριφορά και συλλογιστική, μα γνωρίζεις (ή έστω υποπτεύεσαι) πως το παρελθόν του κρύβει ανείπωτα και φρικιαστικά μυστικά? Ή ξυπνάει μέσα σου ο παρτιζάνος, διαολοστέλνεις την αποστολή που από κοινού με το συντρόφι καλείσαι να φέρεις εις πέρας, τον καταγγέλλεις, αποκεφαλίζοντας τον συνάμα, σε οποιαδήποτε νόμιμη επιτροπή εσωτερικών υποθέσεων και ταυτόχρονα ευφραίνεις ψυχή, που έδρασες κατά πως θα έλεγαν οι ηθικοί κανόνες? Δύσκολος ο συμβιβασμός, ακόμη πιο τολμηρό το ξέσπασμα. Πόσο μάλλον να πετύχεις να αποδώσεις το πρόβλημα στο πραγματικό, εθνικό του, μέγεθος και όχι σε μια απλή τετ α τετ συνεργασία, όπως λαμβάνει χώρα στο γεμάτο αλληγορίες και ποιητικές μεταφορές, Ιβηρικής προέλευσης θρίλερ, La Isla Minima.

Ανδαλουσία 1980. Κατά την διάρκεια τοπικού πανηγυριού, σε κωμόπολη της επαρχίας, που κρύβεται πίσω από τους βάλτους στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ, δύο ανήλικα κορίτσια θα εξαφανιστούν, γεγονός που θα προκαλέσει αναστάτωση στην μικρή, περιθωριακή και όχι ιδιαίτερα εκδηλωτική κοινωνία. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετης ιδιοσυγκρασίας, αστυνομικοί του τμήματος ανθρωποκτονιών της πρωτεύουσας, θα καταφτάσουν εσπευσμένα, προκειμένου να βοηθήσουν την άπειρη ντόπια χωροφυλακή, να εντοπίσει τις έφηβες. Ο Πέδρο, ο νεότερος και πιο άβγαλτος της δυάδας, οικογενειάρχης και χαμηλότερων τόνων, θα ακολουθήσει μια πιο ορθολογική μέθοδο στην αναζήτηση καινούργιων στοιχείων που θα οδηγήσουν στην διαλεύκανση του μυστηρίου, την ίδια στιγμή που ο Χουάν, πενηντάρης, που δείχνει να έχει φάει τέτοιου είδους περιστατικά με το κουτάλι, μοιάζει να μην φοβάται να χρησιμοποιήσει ακόμη και την ακραία βία, προκειμένου να φτάσει στον τελικό του σκοπό.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στην Ισπανία και την απομάκρυνση της χούντας του Φράνκο και ακόμη η χώρα δεν έχει μπει σε ρυθμούς τέτοιους που θα της αρκούν για να λησμονήσει τις θηριωδίες τεσσάρων ολόκληρων δεκαετιών εμφύλιου σπαραγμού. Χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα οι πολίτες, στους φιλελεύθερους και στους οπαδούς του παλαιού καθεστώτος, ακόμη νιώθουν μπερδεμένοι από αυτή την καινούργια κατάσταση στον τόπο τους, αφού κανείς δεν δείχνει να διαθέτει ξεκάθαρο πλάνο για το μέλλον. Κοινό στοιχείο αμφότερων των παρατάξεων, λοιπόν, η αμφιβολία, η αγωνία για τι πρόκειται να ξημερώσει, το δεδομένο άγχος για το τι ακριβώς ισχύει. Ο κόσμος είναι ελεύθερος να δράσει κατά το δοκούν ή το φάντασμα του Φασίστα παραμένει ακόμη ζωντανό, πανέτοιμο να κατασπαράξει την οποιαδήποτε υπόνοια ελευθεριών?

Σε αυτό το τρομαγμένο συνειδησιακά περιβάλλον, το δίδυμο των παντελώς αταίριαστων ντέτεκτιβ, θα κληθεί να προσεγγίσει πρόσωπα, φοβισμένα και αλλόκοτα, ώστε να τους αποσπάσει πληροφορίες για όσα κρύβει η μυστηριώδης εξαφάνιση - και σε πολύ πρώιμο στάδιο της ταινίας, εντέλει ανθρωποκτονία - των δεκαεξάχρονων αδελφών. Κανείς δεν θέλει να μιλήσει, όλοι αρνούνται πως γνωρίζουν το κοινό μυστικό, ελάχιστοι θα δείξουν πρόθυμοι να βοηθήσουν, ενώ οι βασικοί ύποπτοι, εκτιμούν ακράδαντα πως οι πομπές τους, θα θαφτούν, θα σκεπαστούν ξανά, όπως πρόσταζε άλλωστε ο τρόπος παράνομης δράσης επί της Φρανκικής κυριαρχίας.

Βασισμένος σε ένα απίστευτα μελετημένο σενάριο, που πόντο με τον πόντο της αφήγησης, σου δίνει και καινούργιες πληροφορίες για το τι τρέχει στην απομονωμένη γωνιά του σπανιόλικου Νότου, ο εξαιρετικής απλοϊκής μα και τόσο πλούσιας σε έμπνευση ματιάς Alberto Rodriguez, χρησιμοποιεί ένα τυπικής εξέλιξης και μπόλικου σασπένς αστυνομικό θρίλερ, για να αναδείξει το υπαρκτό σοσιολογικό ζήτημα που απασχολεί τα μέρη του, ίσως ακόμη και σήμερα, σαράντα χρόνια μετά την μεταπολίτευση. Τωρινή περίοδο που η Εσπάνια, μοιάζει να βρίσκεται βουτηγμένη μέχρι το λαιμό στην οικονομική ανέχεια και την εξαθλίωση, όπως το σύνολο άλλωστε της μεσογειακής γραμμής της Ευρωζώνης.

Οι δύο αστυνομικοί του, ο μοντέρνος και πιο σύγχρονων τάσεων Πέδρο, μα και ο Χουάν, που δεν χρειάζεται να του ρίξεις δεύτερη ματιά για να καταλάβεις πως στα νιάτα του υπήρξε βασανιστής των υπογείων της ΕΣΑ, συνθέτουν τις δύο υπαρκτές τάσεις, που καλούνται να ενώσουν δυνάμεις, μην τυχόν και πετύχουν πουθενά στο βούρκο την άκρη του νήματος. Είναι κάτι τέτοιο φαινομενικά δυνατόν? Εκ πρώτης όψης όχι, αφού οι ανασεμιές τους δεν συμβαδίζουν ούτε χιλιοστό. Κι όμως το ταίρι τους προχωρά και μάλιστα πετυχημένα, καθώς ο καθείς θεωρεί - μέσα στο παραμύθι που έχει κτίσει στο μυαλό του - πως ο άλλος είναι συντρόφι, δικό του παιδί. Σιγά μην ήταν αυτός ο Θεοφιλογιαννάκος θα πει ο εκσυγχρονιστής, νιώθοντας μια κάποια καλοσύνη στην ψυχή του φόρα παρτίδα, ατίθασου, μα και βίαιων προθέσεων, μπασκίνα. Σιγά μην είναι ο κομπανιέρος μου αντάρτης και κουμμούνι, αυτός έχει οικογένεια, κοιμάται νωρίς, έχει συντηρητικές αρχές, θα φανταστεί ο πρώην ασφαλίτης. Κι έτσι το ΄να χέρι νίβει το άλλο και με την βασική αρχή της αθωότητας να πλανάται στον αέρα, ένεκα αμφιβολιών, παρέα θα φτάσουν στην λύση του ζητήματος, που ταυτόχρονα τρέχει στο φόντο της πλοκής.

Καταπληκτική, Se7enική φωτογραφία, σε φάσεις μελαγχολικής σέπιας να τονίζουν την νοτισμένη ατμόσφαιρα, με προοπτικές λήψης που θα ζήλευε και ο ίδιος ο μέγας De Palma και με πατρόν σχεδιασμένα από τις καλύτερες στιγμές του Fincher, ο Ισπανός υπογράφει ένα αναχρονιστικό θρίλερ, που κανείς δεν θα πρέπει να το δει με την επίπεδη θωριά του αστυνομικού προβλήματος. Στο όλο πακέτο βοηθούν αφάνταστα οι αληθινότατες ερμηνείες, των Raul Arevalo, ο ψάρακας του διδύμου, που συμβολίζει το ανανεωτικό κύμα και ο Javier Gutierrez, ως ο μπάτσος της παλιάς κοπής, που βάζει κεφαλοκλείδωμα ακόμη και σε φοβισμένες γυναίκες, για να τους πάρει την ομολογία.

Για πες: Μια από τις ποιοτικότερες ευρωπαϊκές σινεφίλ στιγμές της σεζόν, άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως το La Isla Minima, σάρωσε στο διάβα του όλα τα πιθανά βραβεία Γκόγια, της Καστιγιάνας Ακαδημίας Κινηματογράφου. Μια άρτια παραγωγή, όχι λόγω του πλούτου του προυπολογισμού της, μα περισσότερο εξ αιτίας της δυναμικής όλων των συντελεστών, που φρόντισαν μέσα από μια ανατριχιαστική υπόθεση φόνων, να αναδείξουν ένα δεδομένο, διαχρονικό ζόρι, για την πολύπαθη κι ονειρεμένη ως τουριστικό προορισμό, Ισπανία, που πνίγεται από τις τάσεις απόσχισης και αυτοδιάθεσης των ασυμβίβαστων λαών που την συνθέτουν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουνίου 2015 από την Weird Wave