Movies Ltd

Παράνοια αλά...ελληνοαμερικανικά

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τα νεύρα μου τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω

Τα τελευταία χρόνια ισχύει κάτι πολύ παράξενο σε ότι αφορά το ελληνικό σινεμά. Πολλές ταινίες Ελλήνων δημιουργών προβάλλονται σε αναγνωρισμένα διεθνή φεστιβάλ, βραβεύονται, συζητιούνται. Διάολε, μέχρι και στο διαγωνιστικό του φεστιβάλ Καννών συμμετέχει ο Λάνθιμος με το «Lobster» του – και να μην παραξενευτούμε αν το δούμε να βραβεύεται κιόλας. Όταν, όμως, έρχεται η ώρα της εμπορικής προβολής αυτών των ταινιών στη χώρα μας...πατώνουν μεγαλοπρεπώς. Εδώ, πλέον, δεν υπάρχει ουσιαστικά εμπορικός ελληνικός κινηματογράφος! Εντάξει, μέχρι να ολοκληρώσει την ταινία του ο Παπακαλιάτης και δούμε πάλι Θεού πρόσωπο στο εγχώριο box office με ελληνική συμμετοχή...

Τελευταία, πέρα από Weird Greek Cinema, βλέπουμε μια προσπάθεια δημιουργίας σινεμά είδους στη χώρα μας. Κι εδώ έρχεται να ενταχθεί τούτη η απόπειρα, από έναν ταλαντούχο Έλληνα σκηνοθέτη που ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Ένα ελληνικό, αγγλόφωνο ψυχολογικό θρίλερ. Με τίμιες προθέσεις. Και πενιχρά μέσα. Το τελικό αποτέλεσμα; Ένα μέτριο ανθυπο-b-movie, που με περισσότερα λεφτά, καλύτερους ηθοποιούς και πιο δουλεμένο σενάριο, θα μπορούσε να αποτελέσει μια πραγματική φιλμική έκπληξη.

Η υπόθεση: Η Αν είναι μια νεαρή και όμορφη γυναίκα η οποία ζει με τον μεσήλικα ψυχίατρο σύζυγό της στην απομονωμένη, στη μέση του πουθενά βίλα τους. Ο σύζυγος την χαπακώνει καθημερινά, μιας που, κατά πως φαίνεται, η Αν δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τη δολοφονία του – επίσης ψυχιάτρου – πατέρα της, δασκάλου του συζύγου της, η οποία έλαβε χώρα δύο χρόνια πριν. Μια μέρα, έχοντας να διευθετήσει κάτι αδιευκρίνιστα επείγον, ο σύζυγος φεύγει βιαστικά από τη βίλα για το ψυχιατρείο, χωρίς να δώσει τα χάπια στην Αν. Μέσα στη ζάλη της η Αν βιώνει μια παράξενη κατάσταση. Στην τηλεόραση οι ειδήσεις μιλούν για παραίτηση της κυβέρνησης μετά από βίαιες διαδηλώσεις. Η Αν νιώθει αποπροσανατολισμένη, μπερδεμένη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, υποψιάζεται πως κάποιος έχει εισβάλλει στη βίλα. Όντως: ένας νεαρός μασκοφόρος άντρας της επιτίθεται, την ακινητοποιεί, τα βασανίζει, τη βιάζει. Το όνομά του είναι Αδάμ. Η Αν καταφέρνει να του ξεφύγει και τον δένει. Ζητάει να μάθει ποιος είναι. Αυτά που της λέει ο Αδάμ είναι πολύ ανησυχιτικά. Ποιος είναι τελικά ο Αδάμ; Τι «μαγειρεύει» ο άντρας της Αν; Τι από όλα αυτά είναι αλήθεια και τι ψέμα;

Η άποψή μας: Το 2004 το «CCTV» του Βασίλη Κατσίκη έσκασε σαν βόμβα, προκαλώντας ενθουσιασμό στους επαϊοντες. Τρομερή ιδέα, (οι… περιπέτειες μιας ψηφιακής κάμερας που περνάει από διάφορους «ιδιοκτήτες» καταγράφοντας στιγμές του περιβάλλοντός τους), μικρό μπάτζετ, εξαιρετική εκτέλεση και η ταινία δεν προβλήθηκε τελικά ποτέ εμπορικά στις αίθουσες! Κάτι ανάλογο συνέβη και με το εξαιρετικό «Without» του Αβρανά… Το 2008 ο Κατσίκης αποδεικνύει πως μπορεί να χειριστεί περίφημα και μεγάλο μπάτζετ. Το «Ι-4: Λούφα και παραλλαγή» (το μόνο ουσιαστικά σοβαρό ελληνικό κινηματογραφικό franchise, με συνέχειες και reboot!) ήταν και καλοφτιαγμένο και εμπορικό (με την καλή έννοια) και ευχάριστο. Δυστυχώς, η τρίτη προσπάθεια του σκηνοθέτη μας στη μυθοπλασία, με τον τίτλο Lurk, κρίνεται αποτυχημένη. Χαντακώνεται από την παραγωγή. Χαντακώνεται από το σενάριο – που λέει πολλά και ενδιαφέροντα αλλά ημιτελώς και προβλέψιμα. Χαντακώνεται από τις ερμηνείες.

Η Tess Spentzos είναι μια πραγματικά όμορφη κοπέλα αλλά είναι άγουρη ερμηνευτικά για να πείσει σε αυτόν τον απαιτητικό ρόλο που καλείται να φέρει εις πέρας. Για τους δύο άντρες δε, ας μην το συζητάμε. Λες και βγήκαν από τις χειρότερες ταινίες του Carpenter (αλήθεια, τι να κάνει αυτή η ψυχή;). Η ατμόσφαιρα δεν πείθει, τα δεύτερα επίπεδα ανάγνωσης δεν κομίζουν κάτι νέο, οι σινεφίλ αναφορές (Hitchcock, Polanski, giallo) δεν αρκούν. Ελπίζουμε η επόμενη ταινία του Κατσίκη, το «Ghost@net» (το imdb το χαρακτηρίζει θρίλερ) να μας κάνει να ενθουσιαστούμε τόσο όσο και με το «CCTV».

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Απριλίου 2015 από την Filmboy

Δώσε πόνο!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το πιο χυδαίο είδος σινεμά

Η Susanne Bier είναι μια βετεράνος σκηνοθέτιδα του δανέζικου κινηματογράφου. 14 ταινίες έχει συνολικά στη φιλμογραφία της. Δύο από τις ταινίες της ήταν υποψήφιες για ξενόγλωσσο Όσκαρ. Έχει γυρίσει και αμερικάνικες παραγωγές. Έχει πειραματιστεί και με το δανέζικο «Δόγμα». Γενικώς, χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στο χώρο του διεθνούς κινηματογράφου. Κι εμείς απορούμε... γιατί! Ακόμα και στις πιο μεγάλες της επιδόσεις, όπως οι αγαπημένες στην Ελλάδα ταινίες της «Ουκ επιθυμήσεις τη γυναίκα του πλησίον σου» (Brødre, 2004) και «Ίσως, αύριο!» (Hævnen, 2010) πάλι κολυμπούσε σε επικίνδυνα και ρηχά νερά. Επικίνδυνα από την άποψη του...ξεχειλωμένου συναισθήματος. Γιατί της Bier της αρέσει να αφηγείται ηθικοπλαστικές ιστορίες, βγαλμένες θαρρείς από τις 10 Εντολές, στοχεύοντας στο δάκρυ με οποιονδήποτε τρόπο. Κι έχοντας καλλιτεχνικό άλλοθι (;) κάνει το κομμάτι της και πουλάει και μούρη. Τι να μας πει και ο τιτανομέγιστος Krzysztof Kieslowski δηλαδή...

Τούτη η ταινία της, που είναι παραγωγή του 2014, όπως και το «Serena» (το οποίο ήταν να σκηνοθετήσει ο Darren Aronofsky!!!) αντιπροσωπεύει για τον γράφοντα το χειρότερο είδος σινεμά. Μια ταινία που – πέρα όλων των άλλων – δεν χρειάζεται να «υποστεί» χολιγουντιανό ριμέικ. Με μια μεταγλώττιση στα αγγλικά είναι έτοιμη να κάνει «διεθνής καριέρα». Κρίμα και πάλι κρίμα.

Η υπόθεση: Ο Αντρέας είναι ένας πολλά υποσχόμενος νεαρός ντετέκτιβ. Ωραίος, παντρεμένος με την πανέμορφη Άννε, βιώνει την οικογενειακή του ευτυχία μαζί με το νεογέννητο γιο τους, τον Αλεξάντερ, στο υπέροχο σπίτι τους δίπλα σε μια λίμνη. Όλα βαίνουν καλώς. Όμως, η ευτυχία του δεν θα κρατήσει για πολύ. Ο Αντρέας θα ταραχθεί όταν, απαντώντας σε μια κλήση για οικογενειακή βία, θα συναντήσει το ρεμάλι Τρίσταν μαζί με τη φιλενάδα του, τη Σάνε και θα ανακαλύψει βουτηγμένο στα ίδια του σκατά το (επίσης νεογέννητο) μωρό τους, τον Σόφους. Και τα πράγματα θα χειροτερέψουν τα μάλα όταν η τραγωδία θα ενσκήψει στη μικρή, ευτυχισμένη οικογένεια του Αντρέας. Και τότε, στριμωγμένος και απελπισμένος, θα προβεί σε μια πράξη που θα πυροδοτήσει μια σειρά από δραματικά γεγονότα και... απίστευτες αποκαλύψεις.

Η άποψή μας: Το να γυρίζει κάποιος ένα μελόδραμα, όσο τραβηγμένο κι αν είναι αυτό, προφανώς και δεν είναι κάτι το μεμπτό. Τα πάντα κρίνονται από τις αποφάσεις σου ως δημιουργός. Και από τα κίνητρά σου. Θα κρατήσεις μια αποστασιοποίηση που θα αφήσει τον θεατή να αποφασίσει αν και πότε θα χρησιμοποιήσει το χαρτομάντηλό του, χωρίς αυτό να είναι αυτοσκοπός; Ή θα τον εκβιάσεις συναισθηματικά χυδαίω τω τρόπω βομβαρδίζοντας τις αισθήσεις του με κάθε κλισέ που διαθέτεις στη φαρέτρα σου; Η Bier επιλέγει το δεύτερο. Και να σου τα κοντινά στα μάτια των μωρών και δώστου κλόουζ απ σε κλαμένα πρόσωπα και α, τι υπέροχες, άσχετες εικόνες από μαγεμένους ουρανούς και ταραγμένα νερά. Στο... έγκλημα σεναριακώς συμμετέχει ο Anders Thomas Jensen, που μας είχε καλομάθει με τις ευρηματικές του ιστορίες (όπως πχ αυτή που διηγείται στα τρομερά «Μήλα του Αδάμ»), εδώ όμως τα κάνει κυριολεκτικά σκατά.

Η εθνική Δανίας σε επίπεδο ηθοποιών είναι εδώ, με την προσθήκη της Σουηδέζας Maria Bonnevie (να δικαιολογηθούν και τα χρήματα σουηδικής προέλευσης στην παραγωγή, έτσι;). Αλλά η ταινία πηδάει από την μία απιθανότητα στην άλλη με τον πλέον... προβλέψιμο τρόπο. Κατηγορούσαμε τον Φώσκολο για υπερβολικό και τον Παπακαλιάτη για «κλέφτη». Ε, η Bier τους κατατρόπωσε. Και πραγματικά απορώ από τώρα με όσους θα βρουν την ταινία ανθρώπινη και συγκινητική – κάτι που ταυτόχρονα με τοποθετεί στην κατηγορία των αναίσθητων. Τι να πω! Και το «The Broken Circle Breakdown» εκβίαζε συναισθηματικά (πάντα, ταινίες με παιδιά που είναι άρρωστα, κινδυνεύουν να πεθάνουν ή πεθαίνουν φλερτάρουν με το απαράδεκτο) αλλά το έκανε με πολύ, πολύ κομψότερο τρόπο. Εδώ, η Bier σοκάρει με την προμελέτη της. Έλεος! Ουφ, θάψιμο τέλος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Απριλίου 2015 από την Feelgood Entertainment και την Rosebud 21

του Lee Toland Krieger. Με τους Blake Lively, Michiel Huisman, Kathy Baker, Amanda Crew, Harrison Ford, Ellen Burstyn, Lynda Boydo

Let Go...

του zerVo (@moviesltd)

Γι αυτό τον λόγο τον λατρεύεις τον κινηματογράφο σινεφίλ κυρία μου. Γιατί σου κάνει οπτική πραγματικότητα, έστω και για ένα δυωράκι, όλα όσα μπορείς να φανταστείς, να ονειρευτείς, να ευχηθείς. Όπως το πρώτο πράγμα που θα σου ερχόταν στο μυαλό, αν ένα υποτακτικό τζίνι εμφανιζόταν μπροστά σου και σου έδινε την υπόσχεση πως θα σου πραγματοποιήσει μια επιθυμία. Ούτε λεφτά, ούτε λούσα, ούτε μεγαλεία θα του ζητούσες κι είμαι βέβαιος. Αιώνια νιότη θα τον παρακαλούσες να σου χαρίσει κι αν είναι δυνατόν, αυτό το ρημάδι το 3, να μην μπει ποτέ μπροστά στην δεκάδα των χρόνων σου. Κι αν γι αυτή σου την απαίτηση υπάρξουν τιμήματα και κυρώσεις, άσε να ζήσει πρώτα το όνειρο περίπου οκτώ δεκαετίες και μετά τις βάζουμε κι εκείνα σε μια τάξη...

Γεννημένη το 1908 και έχοντας μόλις συμπληρώσει τα 29 της χρόνια, η Ανταλάιν Μπόουμαν, είναι μια τυπική νοικοκυρά, που χαίρεται τον γάμο της με μηχανικό στην υπό κατασκευή γέφυρα του Σαν Φρανσίσκο και καμαρώνει την νεογέννητη κορούλα της, Φλέμινγκ, τον καρπό του έρωτα τους. Η μοίρα έχει όμως άσχημα μαντάτα, τόσο για τον καλό της, που θα χάσει την ζωή του σε εργατικό ατύχημα στην Γκόλντεν Γκέιτ, όσο και για την ίδια, καθώς σε μια παράξενα χιονισμένη για το θερμό Καλιφορνέζικο κλίμα βραδιά, θα χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου της και θα καρφωθεί στον βυθό του παρακείμενου στον δρόμο ποταμού. Μόνο ένα θαύμα μπορεί να σώσει την σε κατάσταση αναισθησίας Ανταλάιν, μια εξ ουρανού ζητούμενη αστραπή, που (i) θα λειτουργήσει σαν απινιδωτής επαναφέροντας τους κτύπους της καρδιάς, (ιι) θα την αφυπνήσει ώστε να αποφύγει τον διαφαινόμενο πνιγμό, μα και (iii) με μια μυστηριώδη αλληλεπίδραση στο DNA της, θα καταφέρει να διατηρήσει αναλλοίωτα και απείραχτα τα κύτταρα της σε βάθος χρόνου, κρατώντας την για πάντα νέα, σταθεροποιημένη εμφανισιακά, σαν λίγο πριν περάσει το κατώφλι των τριάντα...

Σήμερα, έχοντας καταφέρει να κρατήσει το μυστικό της αιώνιας νιότης της κρυφό από όλους, εκτός από την, ηλικιωμένη πια, θυγατέρα της, η υπό νέα ταυτότητα Ανταλάιν, περιπλανώμενη από τόπο σε τόπο ώστε να μην ριζώνει πουθενά και αποκαλυφθεί η αλήθεια, ετοιμάζεται να αφήσει για ακόμη μια φορά τον Άγιο Φραγκίσκο, για τις κεντροδυτικές πολιτείες. Παραμονή της πρωτοχρονιάς, μα και των γενεθλίων της, θα γνωρίσει τον γοητευτικό Έλλις, γόνο εύπορης οικογένειας επιστημόνων, ο οποίος από καιρό τρέφει ιδιαίτερα αισθήματα για εκείνη, εξού και η απλόχερη δωρεά που θα χαρίσει στο εθνικό Αρχείο όπου εργάζεται προκειμένου να την προσεγγίσει. Μια γνωριμία που θα σημάνει και την αρχή του τελευταίου μεγάλου κεφαλαίου της ζωής της...

Στοιχείο που μας αποκαλύπτει απλόχερα στις πρώτες κιόλας εικόνες του The Age Of Adaline, ο τύπου Twilight Zone, αφηγητής της πλοκής, που υπομονετικά σαν να απευθύνεται σε ανήλικο κοινό, βοηθά κι εκείνος στο κτίσιμο του πολύπλευρου χαραξτήρα της ηρωίδας, κατά την πρώτη, εισαγωγική πράξη της ταινίας. Εκεί που λαμβάνει χώρα το υπερφυσικό φαινόμενο, το οποίο φυσικά δεν δύναται να εξηγηθεί από την επιστήμη, ούτε όμως και το ζήτησε κανείς, αφού ουσιαστικά δεν αποτελεί παρά μόνο τον κλώτσο για να ξετυλιχθεί στο πανί, αυτό το εξαιρετικά ευρηματικό και καλογραμμένο παραμύθι. Μια fairy tale μοντέρνα, που δεν είναι και τόσο εύκολο να την κατατάξει κανείς σε κάποιο συγκεκριμένο φιλμικό είδος, αφού το ρομάντσο που εξελίσσεται στο επίκεντρό της, αγκαλιάζουν και το σασπένς και το δράμα, μα και κάποιες ιστορικές αναφορές, επιπέδου Forrest Gump, στις εικόνες που ως φλάσμπακ, ανακαλεί στην μνήμη της η Ντέλα...

Θα έλεγε κανείς πως τουλάχιστον στην απλούστερη των εκβάσεων του, εκείνη τον rom - dram, το φιλμ πετυχαίνει εκεί που οι πιο πρόσφατες εμπνεύσεις του κορυφαίου στο είδος συγγραφέα Nicholas Sparks έχουν πάει περίπατο. Στοιχείο που αντιλαμβάνεται κανείς βασικά όταν η ταινία μεσιάζει και στην καρδούλα της (υπερηλίκου και υπεραιωνόβιας μην ξεχνάμε) Ανταλάιν, εισέρχεται για ακόμη μια φορά ο έρως, προβληματίζοντας την όμως για το αν θα πρέπει και αυτή την φορά να κρυφτεί του αγαπημένου της, όπως έπραξε αρκετές φορές στο παρελθόν. Κυρίως όμως εκτοξεύεται στην εκτίμηση της πλατείας, στο τελικό τσάπτερ, που απρόσμενα ποιοτικό συναισθηματικά, μιας και ουδείς φαντάζεται μέχρι τότε που ακριβώς το πηγαίνει ο ποιητής, ανεβάζει εντάσεις, συγκινησιακές κορυφώσεις και δίνει εντέλει το ηθικό δίδαγμα, περί του στείρου απομονωτισμού του ιδιαίτερου, του ξεχωριστού, ακόμη κι αν το χάρισμα ουσιαστικά μοιάζει με αβαντάζ και όχι με κατάρα.

Διόλου τυχαία εκτιμώ λοιπόν, η επιμονή της διανομής της Lionsgate, να προωθήσει το προϊόν της, διατυμπανίζοντας το ευθέως και χωρίς περιστροφές, σαν μια πιο ανάλαφρη θηλυκή εκδοχή του Benjamin Button, που είχε κάνει θραύση στα ταμεία, διαθέτοντας ταυτόχρονα και ένα υπέρλαμπρο καστ στις τάξεις του. Κάτι που όχι περιέργως για το χαμηλό κόστος παραγωγής, συμβαίνει εδώ, που η διανομή μετρά σκάρτο διψήφιο αριθμό ηθοποιών. Κι όχι παρμένων από το πάνω ράφι, δίχως αυτό να αποτελεί ταυτόχρονα μισμάτς στην απόδοση των ερμηνειών. Πρόκειται δηλαδή για την μεγαλύτερη ευκαιρία καριέρας που δίνεται στην έμπειρη από συνεργασίες της δίπλα στους Ben Affleck (The Town), Martin Campbell (The Green Lantern) και Oliver Stone (Savages), Blake Lively, την νέα Diane Lane, που στο χέρι της είναι πλέον να εκμεταλλευτεί το γκελ της Adaline, για να κοιτάξει ψηλότερα, ούσα κι εκείνη, όπως κι η ηρωίδα της μισό σκαλοπάτι πριν τα 30 της χρόνια.

Η γοητευτική Gossip Girl, δίχως να απουσιάζει από μισό πλάνο της ταινίας, με σπινθηροβόλο βλέμμα, άνεση στις κινήσεις της, παρόλες τις δυσκολίες της παλιομοδίτικης, βαριάς γκαρνταρόμπας που την συνοδεύει και με ατάκες αβανταδόρικες, πιασάρικες και όχι εξυπνακίστικες, ντύνεται μια προσωπικότητα, που δύσκολα άλλες θα έπαιζαν με τόση επιτυχία. Πιθανόν με μια Anne Hathaway στον ρόλο, η ταινία να έδινε υποσχέσεις υψηλότερων εισπράξεων, η σωστή Ανταλάιν είναι όμως ετούτη, της Lively, που με τόση υπομονή καρτερούσε την στιγμή της. Όπως άλλωστε καρτερούσαμε κι εμείς για δεκαετίες κοντά, μια μη βαριεστημένη και σκυθρωπή παρουσία από τον Harrison Ford, που στο πλησίασμα του τέλους, αποτελεί τον πανίσχυρα υποστηρικτικό εκείνο μοχλό (ξέχωρα και πιότερα από την ομορφάδα του υιού του, Ολλανδού, Michiel Huisman) που θα οδηγήσει την πτήση της Ανταλάιν, σε μια ομαλή και χωρίς ταλαντεύσεις προσγείωση, αφού προηγουμένως έχει ταξιδεύσει μέσα κι από το πιο πυκνό σύννεφο φαντασίας.

Για πες: Έκπληξη λοιπόν το The Age Of Adaline, έκπληξη θετική, χάρη στην ευαισθησία και την χάρη που σχεδιάζει, υλοποιεί και σερβίρει εντέλει το πόνημα του ο Lee Toland Krieger, δημιουργός κινούμενος μέχρι τώρα στο πιο ανεξάρτητο φάσμα της αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας. Έκπληξη, που στην πρώτη της ανάγνωση δεν άφησε σημαντικά κενά και τρύπες στην εξέλιξη του πλούσιου στόρι, τουλάχιστον όχι τέτοιου μεγέθους που να προκαλεί γέλωτες και οξείες αντιρρήσεις, έκπληξη που φαντάζομαι θα δείξει στους εμμονικούς των νιάτων τους, πως σημασία έχει ο δρόμος, το παθιασμένο ταξίδι και όχι η συντήρηση στην κατάψυξη, ιδίως της ψυχής. Let Go...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Απριλίου 2015 από την Odeon

Με Λένε Αρτέμη

του gaRis (@takisgaris)

Tsai Ming-Liang. Ταϊβανέζος (γεννηθείς στη Μαλαισία) σκηνοθέτης, πασίγνωστος στο φεστιβαλικό σερκουί- ειδικότερα της Βενετιάς, η οποία τον αντάμειψε προ ντουζίνας ετών με Χρυσό Λιοντάρι για το Vive L’Amour. Ta Αδέσποτα Σκυλιά (Jiao You) είναι η 10η και -περίπου κατά δήλωσή του- η τελευταία του ταινία, εφόσον στο δελτίο τύπου φαρδιά πλατιά δηλώνει πως τον έχει κουράσει πλέον το σινεμά. Περίπτωση Bela Tarr; Ασυζητητί. Όμως ο τυπάς δεν κουβαλά την τραχιά, ερμητική και ρωμαλέα αίσθηση του τέλος του σύμπαντος κόσμου που ρέουν στις φλέβες του -αποθνήσκοντος αγέρωχα στο Άλογο του Τορίνο- Ούγγρου. Θέλει να την κάνει, αλλά να πάρει κι εμάς μαζί του. Από ανία.


Παίρνει λοιπόν το μόνιμο ερμηνευτικό του άλτερ έγκο (Lee Kang-Sheng) ομού μετά των δυο ανεψουδιών του και βάζει και τρεις γυναίκες να κάνουν τις θεραπενίδες της μονογονεϊκής οικογένειας κοπρόσκυλων που γυρνοβολάνε την Ταϊπέι πλενόμενοι στα δημόσια ουρητήρια και τρωγοπίνοντας τα αποφαγωμένα των καλόβολων αστών στις υπεραγορές και τα μώλς. Κοιμόσαντε δε σε μια τρώγλη αποσεσηπωμένη, ενώ ο πατήρ αναγκάζεται να κρατά πλακάτ στην αδιάκοπη νεροποντή διαφημίζοντας αρχικαπιταλιστικό ρήαλ εστέητ, τραγουδώντας δημώδες του 12ου αιώνος που μιλά για αδιάκοπο πόνο και σκότος της μιζέριας του λαουτζίκου.


Ο Liang λοιπόν μας στέλνει για Τσάι με σχεδόν απουσία διαλόγων, δυο σκηνές - μαμούθ 11 και 14 λεπτών (το εξόφθαλμα φθηνού συμβολισμού φινάλε) αντιστοίχως που συνιστούν μνημεία ακινησίας, κείμενα μεταξύ ζωγραφικής αντίστιξης και καλλιτεχνικού φαρισαϊσμού, καθότι γυρνά με ψηφιακή και δεν έχει ανάγκη το cut ναούμ. Ναι, καδράρει μαστόρικα, ναι, η ηχητική του μπάντα δίνει συμμετοχική αμεσότητα αλλά πληζ φίλτατε κυριούλη, ο σινεμάς αυτός απέθανε εδώ και μια 25ετία. Όσο για την περιθρύλητη σεκάνς που ο πρωταγωνιστής του πνίγει με μαξιλάρι ωσότου εντέλει καταβροχθίσει κλαίγοντας σπαραχτικά ένα ολόκληρο (ωμό) ΛΑΧΑΝΟ…ρίξε μεγάλε κουλτούρα να φύγουμε άμα λάχει ναούμ.


(*Χάρρυ Κλυν, Εις Μνήμην Χάρρυ Κλυν, 1981, διαχρονικό μπίτσλαπ στην ψευτοκουλτουριάρικη δοκησισοφία της ντόπιας κινηματογραφικής κριτικής)

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Απριλίου 2015

της Marianne Tardieu. Με τους Reda Kateb, Adèle Exarchopoulos, Rashid Debbouze, Serge Renko, Moussa Mansaly, Guillaume Verdier, Akela Sari

Από το Έχει ο Θεός, στο Βόηθα Παναγιά...

του zerVo (@moviesltd)

Να υποθέσω πως ακόμη και ο πιο αδαής αντιλαμβάνεται τις βασικότερες σημασίες της έννοιας της παγκοσμιοποίησης, αρκεί να παρακολουθήσει τις ίδιες και απαράλλακτες κοινωνικές ματιές, που προσφέρουν οι κινηματογραφίες όλου του πλανήτη. Σκυθρωπές φιγούρες, μίζερες, νωχελικά, στεναχωρημένα, σχεδόν πικραμένα κινούμενες, που στην ματιά τους δεν διακρίνεις ίχνος αισιοδοξίας, να σκύβουν ολημερίς το κεφάλι στις ορέξεις του εργοδότη / τμηματάρχη / προϊστάμενου, κάνοντας τον σταυρό τους που ακόμη στέκονται (απλώς) στα πόδια τους και ελπίζουν ακόμη κι αυτή η ζοφερή κατάσταση να διατηρηθεί, πιστεύοντας στο "έχει ο Θεός". Πόσο μάλλον όταν μια λάθος κίνηση, προκαλέσει αναταραχή στην φαινομενική ψυχική ηρεμία, που τότε παίρνει μπροστά το ακόμη πιο αγχωμένης φύσης ευχολόγιο του "βόηθα Παναγιά"...

Κοντά στα τριάντα πέντε του πλησιάζει ο Σερίφ, μετανάστης δεύτερης γενιάς που κατοικεί στην Ρεν της Βόρειας Γαλλίας και ακόμη δεν έχει κατορθώσει να αποκατασταθεί επαγγελματικά, έχοντας καταγράψει ένσημα προς το παρόν, μόνο ως υπεύθυνος ασφαλείας σε πολυκαταστήματα και ενίοτε σαν νυχτοφύλακας αποθηκών. Το όνειρο της ζωής του, είναι κάποια στιγμή να φορέσει την γαλάζια μπλούζα του νοσηλευτή και να δώσει τις υπηρεσίες του στο νοσοκομείο της περιοχής, οι τρεις αποτυχημένες απόπειρες, μέχρι τώρα, για να πάρει την άδεια επαγγέλματος, όμως, με σταθερούς ρυθμούς τον οδηγούν στην απογοήτευση. Και οι μέρες περνούν, με το ακουστικό στο αυτί και τον ασύρματο στο χέρι, για να προλάβει μην τυχόν και κανείς λωποδυτάκος, αρπάξει από το ράφι του μολ, αγαθό που δεν έχει να πληρώσει...

Μοναδική όαση στην στείρα καθημερινότητα του Σερίφ, η νεαρή δασκαλίτσα του δημοτικού σχολείου - που χάρη στην παλιότερη παρουσία του σαν επιστάτης λατρεύεται σαν θεός - η οποία τον ηρεμεί, του δίνει κουράγιο και του γεννά την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Η στιγμή που δεν θα καταφέρει να συγκρατήσει την οργή του, ενάντια στην συμμορία των ανήλικων που τον προκαλεί διαρκώς σε καβγά, θα είναι και η μοιραία, καθώς θα ζητήσει την βοήθεια από κολλητό του μαφιόζο της γειτονιάς, για να τους συνετίσει, δίνοντας του το μυστικό αντάλλαγμα που τόσο καιρό του ζητά...

Οπότε να που λαμβάνει χώρα και το παράνομο λάθος, που ναι μεν από την μια μεριά δίνει μια άλλη τροπή στην διαδρομή του συννεφιασμένου νέου (αλλά και στην ταινία) από την άλλη όμως, προβάλλει και την αδυναμία του αφελούς και αγαθού, που σίγουρα θα πέσει στην παγίδα, εφόσον δεν είναι μαθημένος στην συλλογιστική του υποκόσμου. Ενός βούρκου που ουσιαστικά περιβάλλει, αγκαλιάζει ολάκερο τον μουντό πληθυσμό που στοιβάζεται στα αφιλόξενα μπλοκ της μεγαλούπολης και από τον οποίο είναι σχεδόν αδύνατον να διαφύγει κανείς, όσο καλόκαρδος, συνεσταλμένος κι ενάρετος αν είναι. Και ο φουκαράς Σερίφ (διόλου συμπτωματικό το όνομα, αλληγορικό και ειρωνικό συνάμα, του δυναμικού τύπου, που με το αστέρι στο στήθος, απονέμει δικαιοσύνη) ακόμη κι αν το μόνο που έχει μάθει είναι να βρίσκεται επί 24ώρου Σε Επιφυλακή, εδώ μάλλον θα πρέπει να επικαλεστεί την βοήθεια των ανώτερων δυνάμεων για να την σκαπουλάρει.

Εξαιρετική η απεικόνιση της γκρίζας βορειοευρωπαϊκής αστικής μιζέριας, φτώχειας που αγγίζει πολλές φορές τα επίπεδα της απόγνωσης, όπως την ζωγραφίζει περιτυλίγοντας την με ιδιαίτερους ηλεκτρονικούς ήχους στο σάουντρακ, η κάμερα της αξιόλογης Γαλλίδας σκηνοθέτιδας Marianne Tardieu. Το πρόβλημα για το Qui Vive και για την ανάπτυξη του θέματος του είναι πως ακόμη για για τα σκάρτα ενενήντα λεπτά της διάρκειας του, μοιάζει υπερβολικά παρατραβηγμένο, προφανώς φτιαγμένο σε στόρι που θα μπορούσε να αποτελέσει απλώς μια αξιόλογη μικρού μήκους δημιουργία. Αρχικώς, πολύ σωστά και λογικά, επιχειρείται η ανάλυση της προσωπικότητας του ζορισμένου νέου, μετά από επαναληπτικές σεκάνς όμως αυτή η μελέτη ξεχειλώνει. Εκεί, θα περίμενε κανείς πως η άφιξη της γυναικείας περσόνας στο στόρι, θα μαλάκωνε κάπως τα πάθη, το σενάριο όμως δεν την εκμεταλλεύεται ποτέ, την αφήνει διαφανή και αόρατη στο φόντο, κάτι που προκαλεί τρομερή εντύπωση μάλιστα στην θωριά της, που ορίζει η κούκλα Adele Exarchopoulos, σε ένα σκάρτο (συνολικά) δεκάλεπτο παρουσίας...

Για πες: Συνεπώς τα βάρη πέφτουν πάνω στον και πάλι έξοχο Reda Kateb, που πλέον έχει πάρει την σκυτάλη του χαρισματικότερου νέου Φραντσέζου ερμηνευτή από τον ομόφυλο του, Tahar Rahim, που συμπτωματικά τον είχε σιγοντάρει στον σπουδαίο Un Prophete. O Αλγερίνος, που είχε σοκάρει με την παρουσία του στο Zero Dark Thirty, κάνει για δεύτερη φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, κατόπιν του Loin Des Hommes, εξαιρετική εμφάνιση, δίχως μάλιστα εδώ να τον βοηθά ιδιαίτερα και το σκριπτ, αποδίδοντας με μελαγχολία στην θωριά, τον σύγχρονο νέο, με τις περιορισμένες απαιτήσεις, εγκλωβισμό που του έχουν επιβάλλει οι μοντέρνοι κοινωνικοί κανόνες. Να σημειωθεί πως το Cesar που απέσπασε φέτος, μαζί με το χειροκρότημα της γαλλικής Ακαδημίας σινεμά, δεν είναι για καμία από τις δύο ταινίες, μα για το Hippocrate, που η εγχώρια διανομή αγνόησε επιδεικτικά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Απριλίου 2015 από την Strada Films

του Michael Almereyda. Με τους Ed Harris, Milla Jovovich, Ethan Hawke, John Leguizamo, Penn Badgley, Dakota Johnson, Anton Yelchin, Peter Gerety, Kevin Corrigan, Vondie Curtis-Hall, James Ransone, Bill Pullman, Delroy Lindo

Fear No More!

του zerVo (@moviesltd)

Θυμήθηκα το γνωμικό με τον παπά που βρήκαμε και πρέπει να τον εκμεταλλευτούμε μιας και τον έχουμε κοντά μας, για να θάψουμε πέντε έξι. Έτσι κι εδώ, είτε από έλλειψη υποθέσεως με σοβαρή πλοκή, είτε από υπέρμετρο ζήλο εκμοντερνοποίησης του έργου του σημαντικότερου συγγραφέα στα θεατρικά χρονικά, παίρνουμε το βασικό πατρόν του μοναδικού, ανεπανάληπτου κι απίστευτα διαχρονικού στα βάθη των αιώνων William Shakespeare και του βγάζουμε τα μάτια, στο όνομα της κορυφαίας γραφίδας του. Δεν είναι όμως κάθε μέρα του Αγίου Baz Luhrmann, που θα πάρει το ορίτζιναλ και θα το μεταμορφώσει σε μια γοητευτική ροκ όπερα, αντιθέτως είναι καιρός ενός ματαιόδοξου κυρίου από το Κάνσας, που έβαλε σκοπό της ζωής του να μεταφράσει κατά το δοκούν τον Βρετανό στο σήμερα...

Αρνούμενος να δηλώσει υποταγή στις προατσγές της Ρωμαικής Αστυνομικής Φρουράς, ο Κυμβελίνος, φύσει και θέσει ηγέτης των Κελτών Μηχανόβιων, έχει κηρύξει τον πόλεμο ενάντια στον τύραννο Καίσαρα, σκορπώντας στην χώρα την αναρχία και την αντίδραση. Συνάμα όμως, καλείται να διατηρήσει τις εύθραυστες ισορροπίες και εντός του οίκου του, στηρίζοντας μεν την εγωπαθή Βασίλισσα σύζυγό του, στις ιδιαίτερες επιλογές της, αφήνοντας τον φιλόδοξο γιο του Κλότεν να αλωνίζει ως ο μοναδικός διάδοχος του θρόνου του και περιορίζοντας την μοναχοκόρη του Ιμογένη εντός του σπιτιού, ελπίζοντας να λησμονήσει τον αγαπημένο της, κατώτερου κοινωνικού επιπέδου Πόστουμο, τον οποίο έχει εξορίσει, να υπηρετήσει την αυλή του συμμάχου Λάχιμου...

...ενός κακίστρου που από την μεριά του, θα επιχειρήσει να γκρεμίσει τον ονειρικό έρωτα του ζευγαριού, στοιχηματίζοντας με τον Πόστουμο, πως θα καταφέρει να κλέψει τα κάλλη της πριγκίπισσας, αποδεικνύοντας συνάμα πως ουδέποτε του υπήρξε πιστή, όπως εκείνος πιστεύει. Μια κίνηση, που εφόσον αποδειχτεί αληθινή με δόλιους τρόπους και μεθόδους, θα προκαλέσει τον θυμό του ερωτοκτυπημένου νέου, τον πόνο της καλής του, την αιμομικτικής τάσης οργή του αδελφού της και εντέλει την έκρηξη του Κυμβελίνου, που θα νιώσει να χάνει τον έλεγχο μέσα από τα χέρια του. Την στιγμή που οι εντολοδόχοι της Ρώμης καραδοκούν για να τον εκθρονίσουν...

Με πληθώρα ανάκατων υποιστοριών να κάνουν την εμφάνιση τους τακτικότατα, μπερδεύοντας ακόμη και τον πιο προσεκτικό αναγνώστη των ποιητικών Σεξπιρικών διαλόγων που το σκριπτ διατηρεί αναλλοίωτους, είναι σχεδόν αδύνατη η διατήρηση της συνοχής και της συνέπειας στην πλοκή, που επιθυμεί να αποδώσει το εκσυγχρονισμένο σενάριο του Michael Almereyda. Κτισμένο σε σκηνικό περιθωριακής γειτονιάς μεγαλούπολης, χρησιμοποιώντας έναν παράξενο κιτρινισμένο φωτισμό στα εξωτερικά του πλάνα, ο σκηνοθέτης παλεύει να αποδώσει το κορυφαίο δράμα που συνέγραψε ποτέ ο Βάρδος του Έιβον, στην ουσία όμως καταλήγει σε ένα άνισο, ανούσιο, υστερικό παραλήρημα, που ουδέποτε αγγίζει συναισθηματικές χορδές, όπως πανεύκολα πετυχαίνει στην κλασσική του φόρμα το θεατρικό.

Η ανάλυση δε των χαρακτήρων, που κινούνται σε έναν τύποις Μαντ Μαξ κόσμο, που κανείς δεν κυβερνά και όλοι κάνουν του κεφαλιού τους, χωρίς τον φόβο των συνεπειών, μοιάζει τόσο ακραία και αναληθής, ώστε δεν είναι λίγες οι στιγμές που οδηγούμαστε στην γλαφυρότητα, ίσως και το ανέκδοτο. Πόσο κρίμα δηλαδή για το εκλεκτό καστ που δίνει το παρόν στο Cymbeline και δεν αφήνει ούτε μισό ρόλο σε άγνωστο στους σινεφίλ πρόσωπο. Ναυάγιο από το οποίο δεν διασώζεται κανείς, ούτε ο τετράκις υποψήφιος για Όσκαρ Ed Harris, ούτε καν ο πολύ ήρεμος για κακός της ιστορίας Ethan Hawke, φυαικά ούτε η μαντάμ Jovovich ή ο λατίνος John Leguizamo, συνδετικός κρίκος του παρόντος με το (πολύ θα ήθελε να γίνει) Romeo + Juliet του 1996.

Για πες: Αν θα έλεγε κανείς πως δυο προσωπάκια ξεχώρισαν της μετριότητας, αυτά μάλλον είναι της δεσποινίδας Dakota Johnson, που με κάποιες ελαφρώς σέξι πόζες της δικαιολόγησε την επιλογή της για τον βασικό ρόλο της παιδούλας του 50 Shades Of Grey, πριν κουρέψει μαλλί και εξελιχθεί σε Σεξπιρικός,,,Πίπης αλλά και του μορφονιού Penn Badgley, ζεν πρεμιέ που μάχεται να κτίσει καριέρα, πράγμα δύσκολο μέσα από τέτοιου είδους ανεξάρτητες, φτωχικές, μα κυρίως αλλοπρόσαλλες φιλμικές παραγωγές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Απριλίου 2015 από την Tanweer