Movies Ltd

Η κούκλα της...Ρόζμαρι

του zerVo (@moviesltd)

Η γνωριμία έλαβε χώρα κατά την διάρκεια μιας από τις καλύτερες θεματικά ταινίες τρόμου της περασμένης σεζόν, αναμφίβολα της πιο επιτυχημένης εμπορικά, μιας και το The Conjuring κυριολεκτικά σάρωσε τα ταμεία, όπου κι αν προβλήθηκε. Αποτέλεσε το βασικότερο κομμάτι του φοβιστικού introduction, στοιχείο αιματηρό, που την κατέστησε αναπόσπαστο κομμάτι, σε περίοπτη μάλιστα θέση, της συλλογής των πειραγμένων από μια σατανική δύναμη αντικειμένων των δαιμονολόγων Ουόρεν. Φόρεμα ολόλευκο, μάτια ολοστρόγγυλα και μεγάλα να προκαλούν ρίγος με το διαπεραστικό τους βλέμμα, έντονο μακιγιάζ, ε, δεν ήθελε και πολύ η Annabelle να διεκδικήσει και να πετύχει την δική της ξεχωριστή φιλμική οντότητα, που όμως σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε αντάξια των υψηλών προσδοκιών.

1967. Το αγαπημένο ζευγάρι της Μία και του Τζον Φορμ περιμένει την έλευση του πρώτου τους παιδιού και σε μια κίνηση αβροφροσύνης, ο σύζυγος θα προσθέσει στην κολεξιόν με τις κούκλες της γυναίκας του, μια ακόμη, πανέμορφη και με χαρακτηριστικά προσώπου, που θα την νόμισες ακόνη και ζωντανή. Από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του πορσελάνινου ομοιώματος στην οικία των Φορμς, θα παρατηρηθούν ανεξήγητα μεταφυσικά φαινόμενα, κατάσταση τρόμου που θα ολοκληρωθεί με την φονική επίθεση που θα δεχτεί το αντρόγυνο από παρανοϊκό δίδυμο, μέλος σατανιστικής οργάνωσης, που σαν σκοπό του είχε να τους δολοφονήσει προκειμένου να ξεδιψάσει τα αιμοσταγή ένστικτα του.

Ως εκ θαύματος η κυοφορούσα θα βγει σώα και αβλαβής από το παρολίγον μοιραίο περιστατικό και θα φέρει στον κόσμο ένα πανέμορφο κοριτσάκι την Λέα. Σε καινούργιο πλέον διαμέρισμα, μακριά από τις ανατριχιαστικές αναμνήσεις, η τριμελής φαμίλια θα επιχειρήσει ένα καινούργιο ξεκίνημα, έχοντας μάλιστα απαλλαγεί από το βάρος της κούκλας, που μόνο δυσάρεστες εμπειρίες πρόσθεσε στην καθημερινότητα της. Δεν είναι όμως τόσο εύκολο να διώξεις από δίπλα σου δαιμόνια, που έχουν χώσει τις ρίζες τους τόσο βαθιά και επιθυμούν να σε καταστρέψουν...

Ακόμη και ως αθώο παιχνίδι στα χέρια ανυποψίαστων κοριτσιών να τις δει κανείς, οι κούκλες εκ των πραγμάτων έχουν στην θωριά τους κάτι το φοβιστικό, μιας και πλησιάζουν τόσο κοντά στο ανθρώπινο ως μορφές. Το σινεμά για δεκαετίες εκμεταλλεύτηκε αυτό το αίτημα, με το σίνε σίριαλ του Chucky, που κατόπιν ενός σημείου πάτησε στα μονοπάτια πιότερο του καλτ, παρά του horror με όσα εξιστόρησε. Εδώ η φιλοσοφία είναι διαφορετική από εκείνη της Κούκλας του Σατανά και φαίνεται εκ πρώτης όψης, καθώς το χρονικό σημείο τοποθετείται την περίοδο που σύσσωμη την κοινή γνώμη απασχόλησε η δράση του μανιακού Τσαρλς Μάνσον, στοιχείο που περνά και μέσα στο παρόν σενάριο στην πρώτη πράξη, καθώς τα στοιχεία του φημισμένου τρελού φονιά ταιριάζουν απόλυτα με εκείνα των επίδοξων φονιάδων της μοναχικής και απόμακρης Μία.

Παρότι το μάρκετινγκ όμως είχε προιδεάσει για μια φοβιστική δημιουργία, που τον τρόμο θα σκορπούσε κατά κύριο λόγο η παρουσία της Άνναμπελ, εντούτοις ο σκηνοθέτης John Leonetti - και διευθυντής φωτογραφίας του Καλέσματος - επιλέγει ανταυτού να αποτίσει φόρο τιμής στο μοναδικό θρίλερ του Polanski από το 1969, στήνοντας τα πάντα σε αφήγηση, φόντο, περιβάλλον και ατμόσφαιρα κατ εικόνα και ομοίωση του. Όμορφη σκέψη, μέτρια η εκτέλεση όμως, εφόσον το φιλμ ουδέποτε παρουσιάζει την παραμικρή πρωτοτυπία στις μεθόδους εκφοβισμού της πλατείας, επιμένοντας σε κλισέ πρακτικές των haunted house αντίστοιχων παραγωγών και μάλιστα της σειράς, με τον θεατή να γνωρίζει από πολύ πριν, το πότε η ηρωίδα θα κόψει το δάκτυλο της στην γαζωτική μηχανή.

Για πες: Ελαφριά απογοήτευση λοιπόν, ιδίως για τους φαν του έργου του Wan, ο οποίος εδώ στέκει αποστασιοποιημένος στο περιθώριο, απλώς και μόνο ες εξειδικευμένος παραγωγός, που πιθανότατα θα περίμεναν μια εκρηκτική εμφάνιση της Annabelle, παρόμοια με εκείνη της πρώτης της φοράς στο εκράν. Εκτίμηση μου είναι πως σύντομα, θα υπάρξουν διορθώσεις στο κείμενο και η ζωντανή κουκλίτσα θα μας επισκεφτεί και πάλι ανανεωμένη και σε νέες περιπέτειες...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Οκτωβρίου 2014 από την Village Films

Soul Dynamite!

του zerVo (@moviesltd)

Ο όρος δεν ευδοκιμεί πια, αλλά δεδομένα οι παλιότεροι που έχουν λιώσει σόλες στις πίστες της Much More και της Make Up, τον θυμούνται με νοσταλγία. Οι Γκιράπες! Στενό υφασμάτινο πανταλόνι, συνήθως μαύρου χρώματος, εφαρμοστή μπλούζα, λουστρίνι να γυαλίζει από μακρυά, μαλλί αφημένο προς τα πίσω κολλητό από το τζελ και αλυσίδα στην ζώνη, να ταξιδεύει ίσαμε την κωλότσεπη. Χέρια γωνιασμένα να ανεβοκατεβαίνουν ρυθμικά και πόδια με μαγική δεξιοτεχνία να λικνίζονται στο τέμπο του Εθνικού τους Ύμνου. Βαρούν τα ντραμς, ηχούν τα χάλκινα και η φωνή της Θεότητας ξεπροβάλλει αγριεμένα κι επιθετικά από τα ηχεία, δίνοντας το πρόσταγμα: Get Up, Get On Up, Get Up, Get On Up, Stay On The Scene...

Έχοντας περάσει ταλαιπωρημένα παιδικά χρόνια, στην ανέχεια της πάμφτωχης επαρχίας του Μισισίπι, χωρίς ίχνος στοργής από τον βάναυσο πατέρα του, ο μικρούλης Τζέιμς για να γλυτώσει το άσυλο, θα βρεθεί να κάνει τον κλακαδόρο στο μπορντέλο της θείας του Χάνι, εκεί που όχι και λίγες φορές θα αντικρίσει την απόμακρη μάνα του, να αγκαλιάζει, για λίγα δολάρια, τους πεινασμένους για έρωτα φαντάρους. Διέξοδος του η τοπική χορωδία της Χριστιανικής Αδελφότητας, εκεί που θα πάρει τα πρώτα ερασιτεχνικά μαθήματα φωνητικής, που θα του δείξουν τον δρόμο, μαζί με άλλους επίσης ταλαντούχους συνομηλίκους του, να στήσουν το δικό τους αφροαμερικάνικο συγκρότημα, τους Famous Flames. Η επιτυχία δεν θα αργήσει να έλθει, καθώς οι ικανότητες του γκρουπ στην σκηνή, θα προσελκύσουν σαν σειρήνες τς δισκογραφικές, με πρώτη και καλύτερη την King Records, που θα προτείνει συμβόλαιο στο κουιντέτο. Με μοναδική προϋπόθεση, το όνομα του χαρισματικότερου της ομάδας, να ξεχωρίζει, να μπει μπροστά: James Brown!

Και κάπως έτσι θα γεννηθεί ο μύθος, ενός τραγουδιστή που άλλαξε ολοκληρωτικά την πορεία του πενταγράμμου και μιας προσωπικότητας που σκάλισε όσο λίγοι την σύγχρονη κουλτούρα της Αμερικής. Εκρηκτικός, τόσο στο πάλκο, όσο και στην προσωπική του ζωή, ο Μπράουν, ακούραστος με το μικρόφωνο στο χέρι, τελειομανής και απαιτητικός μέχρι κεραίας από τους μουσικούς του, θα φτάσει να δίνει περισσότερα από 300 sold out σόου τον χρόνο, γεγονός που θα τον αναδείξει ως τον πλέον εργατικό της σόου μπιζ. Και όχι τόσο για τα χρήματα, όσο για να βρίσκεται κοντά στο κοινό, σε μια αμφίδρομη σχέση λατρείας και πάθους.

Δεν θα έλεγα πως ξεφεύγει από την πεπατημένη των Χολιγουντιανών μουσικών biopics το Get On Up, του Tate Taylor, σκηνοθέτη που εκτόξευσε στα ύψη την φήμη του χάρη στο υπερτιμημένο The Help, φιλμ που διαφημίστηκε όσο λίγα από την παγκόσμια διανομή. Αν ο θεατής έχει παρακολουθήσει αντίστοιχου ύφους ταινίες, όπως η βιογραφία της Tina Turner ή η αναφορά στην Cadillac Records, δεν θα εκπλαγεί από το στήσιμο της περιόδου στο φόντο και από την αρτιότητα της παρουσίασης των Live παραστάσεων του καλλιτέχνη. Θα νιώσει όμως μια σημαντική διαφοροποίηση, στην μέθοδο της αφήγησης της ζωής του Νονού της Σόουλ, αφού το σενάριο των κυρίων Butterworth, ουδέποτε ακολουθεί χρονική συνέχεια γραμμική, παρά μεταπηδά πλάνο με το πλάνο, σε διαφορετικές περιόδους της ζωής του τραγουδιστή. Που τώρα προβάλλει μεσήλικας καταξιωμένος αρτίστας, εντός ολίγου πεινασμένος δεκάχρονος και κατοπινά έφηβος να κλέβει σακάκια, για να επιβιώσει.

Σε αυτή την γοητευτική μη γραμμικότητα της εξιστόρησης, πασπαλισμένη από κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνοθετικές παρεμβάσεις του Taylor, κυρίαρχο ρόλο παίζει η μορφή ενός καταπληκτικού ερμηνευτικού ταλέντου, που πετυχαίνει (και με την χρήση προσθετικών μορφής) να υποδυθεί τον Brown για σχεδόν πενήντα χρόνια πορείας. Ερμηνεία που βρίθει ενεργητικότητας, τόσο εκφραστικά, όσο κυρίως στους ιδιωματισμούς της ομιλίας του Dynamite, που δεν είναι και το ευκόλοτερο να πετύχει κανείς, δίχως να πέσει στην παγίδα της μίμησης και ακόμη χειρότερα της καρικατούρας. Ο Chadwick Boseman, αποδεικνύει στους φανατικούς σινεφίλ, που τον απόλαυσαν και στο επίσης βιογραφικό 42, πως δεν είναι ούτε τυχαίος, ούτε περαστικός από το εκράν. Ίσως να είναι κομματάκι άτυχος στην ματιά του μέσου Έλληνα θεατή, που ούτε για το μπέιζμπολ ενδιαφέρεται, συνεπώς δεν γνωρίζει και ποιος ήταν ο Τζάκι Ρόμπινσον, ούτε όμως έχει τόσο ψηλά στην μουσική ιεράρχηση το μυθικό - αλλού - όνομα του εκκεντρικού και λουστράτου Τζέιμς Μπράουν...

Για πες: Ο οποίος στο πραγματικά καλό αυτό biopic, δεν αγιοποιείται κατά τα συνήθη, ούτε όμως και παρουσιάζεται σε όλο το εύρος του ο προβληματικός του χαρακτήρας, πέρα από ένα αταίριαστο με τον υπόλοιπο κορμό intro και μια σεκάνς κρυφής βίας. Όπως άλλωστε αποφεύγεται εντέχνως από το σκριπτ - που ξεσκόνισε επιμελώς ο Mick Jagger πριν το χρηματοδοτήσει - η όποια αναφορά στο πως η ριζοσπαστική περσόνα των νιάτων του Μίστερ Μπράουν, εξελίχθηκε σε βάθος χρόνου σε Living In America φόντο των γιάνκηκων γροθιών του Ρόκι 4. Μια διάσταση της καριέρας του θρύλου, που αφήνεται εκτός πλάνου, όχι αναίτια, αλλά που δεν συνθέτει και ολοκληρωμένο το κάδρο της μεγάλης του διαδρομής.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Οκτωβρίου 2014 από την UIP

Ω, τι κόσμος!

του zerVo (@moviesltd)

Από τις σπάνιες περιπτώσεις που πρωτότυπο κείμενο, αμερικάνικης υπογραφής, εδώ από τον διακεκριμένο νοβελίστα Stephen Amidon, ταξιδεύει από τον Νέο Κόσμο, πετώντας πάνω από τον Ατλαντικό, για να προσγειωθεί στην Γηραιά και να γίνει κινηματογραφικό έργο, από ευρωπαίο σκηνοθέτη. Φυσικά έχοντας προηγουμένως αλλαχθεί σεναριακά ολάκερη η σύνθεση της δαιδαλώδους ιστορίας, που δεν εκτυλίσσεται όπως προστάζει το ορίτζιναλ στο επαρχιακό Κονέκτικατ, μα στην περιφέρεια της βιομηχανικής Λομβαρδίας, τόπο που έχουν επιλέξει οι πιο εύποροι (βορειο)Ιταλιάνοι για να κτίσουν τα συνήθως ματαιόδοξα σχέδια τους. Δίχως να δίνουν, μέσα στην εγωιστική παραζάλη τους, την σημασία που πρέπει στο σημαντικότερο κεφάλαιο που ορίζει την έννοια της σχέσης, στο ανθρώπινο...

Μαχόμενος χρόνια για το μεροκάματο, ο αγαθός μεσίτης Ντίνοι Όζολα, ακολουθώντας το ένστικτο και τις καλές του προθέσεις, θα επιθυμήσει συνεργασία με τον άριστο γνώστη των επενδύσεων, διακεκριμένη προσωπικότητα στα πέριξ του Μιλάνο και δυνητικό του συμπέθερο, Τζοβάνι Μπερνάσκι, αφήνοντας στα χέρια του, ούτε λίγο, ούτε πολύ, επτακόσιες ολόκληρες - και δανεικές - χιλιάδες ευρώ, ελπίζοντας σε σύντομο διπλασιασμό τους. Εμπιστοσύνη που πηγάζει κυρίως από το γεγονός πως τα παιδιά τους, η όμορφη, αν και ασταθής, Σερένα και ο περιζήτητος διάδοχος του θρόνου, εξαίρετος μαθητής, αλλά και φαντασμένος Μασιμιλιάνο, εδώ και καιρό έχουν ταιριάξει τα χνώτα τους, σε μια σχέση που πιθανότατα μπορεί να οδηγήσει και στα στέφανα.

Άλλωστε οι κυρίες και μαμάδες του ταιριαστού φαινομενικά ζευγαριού, δεν έχουν καμία αντίρρηση γι αυτή την σχέση, με εκείνη της νεαρής - μητριά, δεύτερη αγαπημένη του μπαμπά - προοδευτικών αντιλήψεων ψυχολόγο που περιμένει το παιδί του και την έτερη του φέρελπι, πρώην πρωταγωνίστρια του θεάτρου, που επιθυμεί διακαώς να στήσει στην περιοχή τους πολυτελές σανίδι, να επικροτούν από την μεριά τους την ζηλευτή τους αγάπη. Είναι Χριστούγεννα και τα πάντα μοιάζουν ιδανικά τόσο για τους όζολα, όσο και για τους Μπερνάσκι. Ένα μοιραίο αυτοκινητιστικό ατύχημα (μόνον ατύχημα, προς το παρόν, με θύμα έναν ανυποψίαστο ποδηλάτη) θα ξεσκεπάσει τα πάθη, τα λάθη και τις ματαιοδοξίες που κρύβονται με χάρη, πίσω από τις κουίντες...

Σε αυτό ακριβώς το σημείο ξεκινά η αφήγηση του τι ακριβώς έχει συμβεί και φτάσαμε λίγο πριν το χείλος του γκρεμού, που χρονικά ξεκινά έξι μήνες πριν, όταν τίποτα δεν προμήνυε την καταιγίδα που θα επακολουθούσε. Το φιλμ χωρισμένο σε τέσσερα κεφάλαια, με πανέμορφη κινηματογραφικά μέθοδο, όπως την έχει προκαθορίσει αριστουργηματικά στο Rashomon o Kurosawa, εξιστορεί τα συμβάντα, στα τρία πρώτα μέσα από τα μάτια τριών αντιστοίχως εκ των "ηρώων" της ίντριγκας (ο μεσίτης, η αρτίστα, η πιτσιρίκα) ενώ στο τελευταίο, το Il Capitale Umano, οι ράγες συγκλίνουν ξανά σε μία, που οδηγεί στο λυτρωτικό φινάλε. Το οποίο για να είμαι ειλικρινής, τόσο ενθουσιασμένος από όσα παρακολουθούσα από την μαγευτική ανάλυση του αγαπημένου μου Ιταλιάνου ντιρέτορα, το ανέμενα ευρηματικότερο, αλλά και πιο ριζοσπαστικό.

O Paolo Virzi, της νοσταλγικής La Prima Coza Bella, με μεθοδική ακρίβεια στον ιδιαίτερα δύσκολο τρόπο ανάπτυξης του θέματος και αποφεύγοντας εντέχνως τις παγίδες που κρύβει αυτό το τρικάμερο αντίληψης της αλήθειας, εστιάζει, όπως συνηθίζουν πολλοί άλλωστε συνάδελφοι του τον τελευταίο καιρό, στον ολοκληρωτικό κατακερματισμό των οικογενειακών σχέσεων και στην βουτιά βαθιά στην στέρνα της ανηθικότητας, προκειμένου να καλυφθούν οι προσωπικές φιλοδοξίες. Ακόμη πιο όμορφα όμως αναλύει το πως πουσάρονται στο να πάρουν δύσκολες αποφάσεις, κάτω από όχι ιδανικές συνθήκες, οι νεότεροι από τους αρχαιότερους, οι αρχαιότεροι από τις περιστάσεις και άπαντες από τον όλεθρο που οσονούπω καταφτάνει. Μολονότι τα πάντα περιβάλλει ένα συμβάν τραγικό - το τράκο και η εγκατάλειψη του δικυκλιστή - εντούτοις η ατμόσφαιρα δεν βαραίνει αποξαρχής, μα σταδιακά και ενόσω προχωρούμε στην ολοκληρωτική αποκάλυψη του τέλους.

Εκεί που άπαντες οι κομπανιέροι δίχως μουτσούνες, πια ξαναβγαίνουν στην σκηνή, για μια τελευταία φορά, χωρίς το πλέγμα της (εξαφανισμένης) αξιοπρέπειας να τους περιβάλλει, παλεύοντας να πιαστούν από ένα κλαδί σωτηρίας, που θα τους διατηρήσει ζωντανούς, τόσο αυτούς, όσο και τα επαναλαμβανόμενα θέλω τους. Από τους ενήλικες, ξεχωρίζει ο Fabrizio Gifuni, ως υπερφίαλος χρηματιστής, άσχετα αν το σκριπτ δεν τον αβαντάρει, δίνοντας στον χαρακτήρα του αυτόνομη βινιέτα, μαγεύει με την απλοϊκότητα της Bruni, που μιλώντας ιταλιάνικα είναι άλλη ηθοποιός, συγκριτικά με την νερόβραστη τρικολόρ έτερη έκφανση της, σολάρει ο Bentivoglio, που οδηγεί τις αισθήσεις της πλατείας στα άκρα, μασώντας με εκνευριστικό τρόπο μια αόρατη μαστίχα. Η αποκάλυψη? Δίχως δεύτερη κουβέντα, ο υπέροχος και αγγελικός μίσχος που ακούει στο όνομα Matilde Gioli, τόσο φυσικά εκθαμβωτική και ονειρώδης, που σχεδόν - στην τρίτη ρουμπρίκα που της ανήκει - δεν σε αφήνει να παρακολουθήσεις την εξέλιξη με την ομορφάδα της.

Για πες: Forza Italia, λοιπόν και ψηλά η Παντιέρα Ατζούρα των γειτόνων μας, που έχουν από καιρό ανακάμψει φιλμικά και τρέχουν ολοταχώς για το οσκαρικό back to back, στην δυσκολότερη, αλλά και πιο ενδιαφέρουσα κατηγορία βραβείων της Χολιγουντιανής Ακαδημίας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Οκτωβρίου 2014 από την Strada Films

του Fred Cavaye. Με τους Vincent Lindon, Gilles Lellouche, Nadine Labaki, Gilles Cohen, Max Baissette of Malglaive, Medi Sadoun, Velibor Topic

Στις αποβάθρες της Τουλόν

του zerVo (@moviesltd)

Να και η στιγμή που περίμεναν όλοι εκείνοι οι θιασώτες της παλιάς εκείνης καλής εποχής του γαλλικού σινεμά, με τις ωραιότατες αστυνομικές ιστορίες που πρώτο ρόλο έπαιζαν σκληροτράχηλοι μπάτσοι με τις μορφές των Ventura και Belmondo. Πιστός στο ανά τριετία ραντεβού του, ο φραντσέζος σκηνοθέτης που παλεύει να ενώσει το χθες με το σήμερα του νουάρ θρίλερ, Fred Cavaye, προσφέρει, όπως το συνηθίζει, μια ταχύτατη περιπέτεια δράσης, με έντονα δραματικά στοιχεία, που θα ξυπνήσει αναμνήσεις εκείνου του νοσταλγικού παρελθόντος, της περιόδου που κυριαρχούσε το όνομα του αγαπημένου δημιουργού Georges Lautner.

Εκτοπισμένος από το Σώμα και έχοντας μόλις εκτίσει διετή ποινή κάθειρξης, αφού μεθυσμένος προκάλεσε αυτοκινητιστικό δυστύχημα με κόστος τρεις ανθρώπινες ζωές, ο πρώην αστυνομικός Σιμόν, επιχειρεί να ανακάμψει, μακρυά όμως από την αγκαλιά της συζύγου και του ανήλικου του γιου, που τον έχουν εγκαταλείψει. Καθώς ο μικρός θα γίνει αυτόπτης μάρτυρας σε εγκληματική σκηνή ξεκαθαρίσματος συμμοριών, αυτομάτως θα γίνει και στόχος των παρανόμων προκειμένου να κλείσει το στόμα του και να μην τους μαρτυρήσει στις αρχές. Είναι η στιγμή που ο παροπλισμένος μπάτσος, θα ενώσει και πάλι στις δυνάμεις του με τον πρώην στενό του συνεργάτη και καλό του φίλο Φρανκ Βασέρ, προκειμένου τόσο να προστατέψει την φαμίλια του, όσο και για να ξεκαθαρίσει τον υπόκοσμο της Τουλόν, από τα ξενόφερτα αποβράσματα.

Δύο εναντίον όλων λοιπόν, με το ντουέτο των άφοβων και ατρόμητων φλικς, να τα βάζει με τους αιμοσταγείς δολοφόνους, που δεν διστάζουν να ανοίξουν πυρ ακόμη και στους πιο πολυσύχναστους χώρους. Ταυρομαχικές αρένες, δηλαδή, νυχτερινά κλαμπς, λιμάνια, λεωφόρους, με αποκορύφωμα την σεκάνς του φινάλε που λαμβάνει χώρα μέσα στην κατάμεστη υπερταχεία για το Παρίσι. Εκεί που αποκαλύπτεται επιτέλους το μυστικό για το οποίο όχι λίγες φορές μας έχει προετοιμάσει το σενάριο, μέσα από τα υπεριώδη φλασμπάκς, που όμως δεν έχει το ανάλογο εκρηκτικό εκτόπισμα με εκείνο που φαντάστηκε στο προσχέδιο του ο δημιουργός.

Ο οποίος Cavaye κάνει με επιτυχία το επόμενο σκηνοθετικό βήμα, κατόπιν του σαφώς καλύτερου και πιο πλήρους θεματικά A Bout Portant, ενός εκ των κορυφαίων action φιλμς της δεκαετίας, που το Χόλιγουντ πλήρωσε όσο όσο για να το κοπιάρει, άσχετα αν υπάρχουν αρκετές ασυνέχειες στην αφήγηση της ίντριγκας, καθώς η κάμερα νοιάζεται πιότερο για την ταχύτητα εκτέλεσης των σκηνών, παρά για το ακριβές περιεχόμενο τους. Τρύπες που καλύπτουν χάρη στην εξαιρετική τους φυσική κατάσταση οι δύο πρωταγωνιστές του Mea Culpa, γνώριμοι του οτέρ από το παρελθόν, καθώς τόσο ο εκφραστικός Vincent Lindon όσο και ο μυστηριώδης Gilles Lellouche, έχουν συνεργαστεί μαζί του, στο Pour Elle και στην Διορία αντίστοιχα.

Για πες: Ακατάπαυστοι ρυθμοί, αγωνιώδη αιματοκυλισμένα πλάνα, σασπένς που κτυπάει κόκκινο, δύο προβληματικοί ανδρικοί χαρακτήρες κι ένας υποτυπώδης, κατά τα πρότυπα, γυναικείος (με την υπερκούκλα Λιβανέζα Labaki να τον υποδύεται) συνθέτουν το παζλ μιας αξιόλογης τρικολόρ περιπέτειας, που ούτε αξέχαστη θα μείνει, ούτε κανείς θα χάσει και το δίωρο του μαζί της όμως.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Οκτωβρίου 2014 από την Odeon

Για Ορεκτικό...

του zerVo (@moviesltd)

Μεταφορά από πετυχημένο μυθιστόρημα, γαλλικό χωριουδάκι, πόλεμος γαστριμαργικός, ρομαντζάκι στο φόντο, ελαφρύς κοινωνικός προβληματισμός, ε, πανεύκολα οι θύμησες ταξιδεύουν σε εκείνη την σπουδαία επιτυχία της μιλένιουμ χρονιάς, του Chocolat που έσμιξε στο πανί Johnny Depp και Juliette Binoche. Ακολουθώντας λοιπόν τις ίδιες προσταγές του τσελεμεντέ και επιθυμώντας να πετύχει ανάλογη διάνα, καταφτάνει ένα πανομοιότυπης θεματικής φιλμικό σχέδιο, με τον ίδιο ακριβώς σεφ στον πάγκο του, όχι με ίδιου σταρικού level πρωταγωνιστές, αλλά επίσης με μια σπουδαία κυρία της βρετανικής σκηνής στις εικόνες του, να εκτοξεύει το επίπεδο της παραγωγής, όπως συνέβη και τότε με την τεράστια Judy Dench. 

Συντετριμμένη από την σοκαριστική απώλεια της μητέρας, συζύγου και χαρισματικής μαγείρισσας του κοσμικού εστιατορίου στην Βομβάη, η πολυμελής οικογένεια του ονειροπόλου Καντάμ, θα αφήσει πίσω την αφιλόξενη πατρίδα Ινδία και θα ξεκινήσει ένα μακρινό ταξίδι στην Γηραιά Ήπειρο, αναζητώντας την γη της επαγγελίας. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το ψυχρό Λονδίνο, ο γερό Πάπα και τα πέντε του παιδιά θα ψάξουν στην κεντρική Ευρώπη τον τόπο που θα κτίσουν πλέον τα όνειρα τους. Το σαραβαλιασμένο βανάκι τους, θα τους αφήσει λίγο έξω από το Σαν Αντονέν, γραφική κωμόπολη στις ράχες των Άλπεων, σημάδι που ο πάτερ φαμίλιας θα πιστέψει πως αποτελεί καλό οιωνό για να στήσουν εκεί το καλύβι τους.

Και τι καλύβι! Ένα παλιό ακατοίκητο νεοκλασικό θα αγοράσει με τις οικονομίες του ο φιλόδοξος Ινδός, πιστεύοντας πως εκεί θα μπορέσει να στεγάσει ξανά την ταβέρνα που θα σερβίρει στους επισκέπτες της, όλες τις γευστικές λιχουδιές του Μουμπάι. Ταντούρι και Τίκα Μασάλα, πασπαλισμένα με μπόλικο κάρι και μπαχάρια από τα επιδέξια χέρια του Χασάν, του μεσαίου του γιου, που οραματίζεται μια σπουδαία σταδιοδρομία σεφ στην πρωτεύουσα τους καλού φαγητού το Παρίσι. Το Maison Mumbay όμως έχει να αντιμετωπίσει σκληρό ανταγωνισμό για την πελατεία, καθώς μόλις 30 μέτρα μακρύτερα, ένας δρόμος τους χωρίζει, στεγάζεται το υπερπολυτελές ρεστοράν Seule Pleuret της ψηλομύτας Μαντάμ Μαλορί, που το ένα αστέρι της Michelin στην μαρκίζα του, το καθιστά προορισμό όλων των αριστοκρατών καλοφαγάδων.

Λογικός και επόμενος ο πόλεμος που θα ξεσπάσει ανάμεσα στην παραδοσιακή δύναμη της περιοχής και στους ξενόφερτους φασαριόζους, που θα σηκώσουν έναντι του μπουρζουά συμβόλου, το έθνικ μπαιράκι τους, υποστηρίζοντας το ρητό όπου γης και πατρίς. Κι αν η μεσαία πράξη του φιλμ, ολοκληρωτικά εξαντλείται στο πως ο ένας εστιάτορας θα βγάλει το μάτι του άλλου, όταν φτάνει η στιγμή που τα πράγματα αγριεύουν και στην μέση μπαίνουν οι ρατσιστικές διαφορές από πάσης λογής φασιστόμουτρα, τότε θα ισχύσει το ακόμη πιο πλούσιο σε νοήματα μοτό, η ισχύς εν τη ενώσει. Είναι η στιγμή που το ταλέντο του πιτσιρικά μαγείρου, με τις μαγικές ιδέες θα αναγνωριστεί και η φήμη του θα φτάσει μέχρι τα πέρατα της χώρας, θα γίνει σπουδαίος και τρανός, κανείς δεν γνωρίζει όμως αν αυτός ακριβώς είναι και ο αληθινός σκοπός της ζωής του.

Ο Lasse Hallstrom παρότι πολυδιαφημισμένος ως σκηνοθέτης και δυο φορές υποψήφιος για την ύψιστη Οσκαρική τιμή (My Life As A Dog, Cider House Rules) ουδέποτε μου απέδειξε πως η δημιουργική του ματιά ξεφεύγει της απλής διεκπεραίωσης. Εδώ, σε μια ακόμη ελαφρά κομεντί από τις πολλές που έχει υπογράψει στην καριέρα του, λειτουργεί σαν να παίρνει φύλλο φύλλο και αράδα αράδα το βιβλίο του Richard Morais και να περιγράφει με εικόνα, όσα λένε οι λέξεις. Για πολλοστή φορά του, αυτή η δίχως σπουδαία έμπνευση αφήγηση, μπορεί να δημιουργεί ένα επίπεδα ευχάριστο συναίσθημα στην πλατεία, σε καμία περίπτωση όμως δεν διαθέτει κινηματογραφική άποψη και πρωτοτυπία. Ας όψεται το ορίτζιναλ θέμα του στόρι, που είναι τόσο δυνατό σε εντάσεις, όσο δεν είναι το σενάριο του Steven Knight και η διάθεση του θεατή παραμένει σταθερή και χωρίς μεταπτώσεις μέχρι του προβλεπόμενα αίσιου φινάλε.

Η Mirren είναι μεγαλειώδης σε ότι κι αν επιχειρήσει ερμηνευτικά, πόσο μάλλον εδώ που ο ρόλος της ηλικιωμένης, στρυφνής χήρας της πηγαίνει γάντι, ακόμη κι αν χρειαστεί να προσθέσει ένα παράταιρο φραντσέζικο αξάν στην υπέροχη εγγλέζικη προφορά της. Είναι δε η μόνη ηθοποιός στα χρονικά, που καταφέρνει να παραμείνει ελκυστική και επιθυμητή, από τα είκοσι, μέχρι τα τωρινά εβδομήντα της χρόνια. Σιγά μην χάσει την ευκαιρία λοιπόν ο μουρντάρης Ινδός Om Puri να την προσεγγίσει, στο δευτεροπλανάτο πάντως ρομαντζάκι που κτίζει το σκριπτ, μετά από εκείνο των νεαρών σεφ, του κάπως σαν τρακαρισμένου Manish Dayal και της αχαρούλας Charlotte Le Bon, που πάντως δένουν χημικά παρά το προφανές μη ταίριασμα τους.

Για πες: Για ορεκτικό μιας ζεστής βραδιάς που περιλαμβάνει και έξοδο στην αίθουσα, μια χαρά κάθεται στο στομάχι το The Hundred-Foot Journey. Αλαφρύ και λιτό, από κουζίνα ευρωπαϊκού τύπου, αποφεύγοντας όμως να πασπαλίσει το περιεχόμενο του - ως όφειλε - και με κομματάκι πάπρικα, εστιάζοντας παραπάνω του επιδερμικού, σε καυστικά σοσιάλ ζητήματα που ρίχνει στο τραπέζι το θέμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Οκτωβρίου 2014 από την Odeon

Μπορεί να απέτυχε να κερδίσει τον πολυπόθητο για εκείνον ρόλο του Μαυρογένη, στην πιο πρόσφατη κινηματογραφική διασκευή του Pan από τον Joe Wright (ρόλο που εντέλει απέσπασε ο Hugh Jackman) ο Ισπανός Javier Bardem, το θαλασσινό ταξίδι, μάλλον δεν πρόκειται να το αποφύγει. Ο λόγος, η πολύ πιθανή σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, ένταξη του στο καστ της καινούργιας περιπέτειας των Πειρατών της Καραιβικής, με τον υπότιτλο Dead Men Tell No Lies, όπου αναμένεται να υποδυθεί τον κακό κουρσάρο της ιστορίας, ο οποίος θα ανοίξει μέτωπο με τον Τζακ Σπάροου. Ένας ρόλος που πρωτίστως είχε προταθεί και στον Christoph Waltz ο οποίος όμως τον απέρριψε και αφορά στο πρόσωπο του Κάπτεν Μπραντ, ενός αιμοβόρου καραβοκύρη, που αναζητά τον ιδιόρρυθμο ομόλογο του, αναζητώντας εκδίκηση για τον χαμό του αδελφού του, θεωρώντας τον υπεύθυνο για την τραγωδία. Ο Bardem τείνει να εξελιχθεί σε κορυφαία κακή περσόνα μετά τις αξιομνημόνευτες συμμετοχές του σε Skyfall και No Country For Old Men, αλλά και ιδανική ειλογή για να πλαισιώσει τους Johnny Depp, Geoffrey Rush και Orlando Bloom, που ήδη έχουν οριστεί πως θα επιστρέψουν στο franchise. Του οποίου το νέο τέυχος έχει πάρει ημερομηνία εξόδου από την Disney, αρκετά μακρινή, την 7η Ιουλίου 2017. Έχουμε δηλαδή πολλά ναυτικά μίλια να διανύσουμε μέχρι τότε...