Movies Ltd

“For Every Smile, A Tear” – Walt Disney

του gaRis (@takisgaris)

It’s Father’s Day τώρα δα που τα δάχτυλα μουτζαλώνουν τον κειμενικό προσέσορα. Επιστροφή από τον ζωολογικό κήπο, όπου μαζί με την σχεδόν 8χρονη μοναχοκόρη μου περάσαμε δυο φουλαριστές ώρες φυσικής ξεγνοιασιάς στη μαγεία της φυλακισμένης άγριας φύσης. Έχουμε ένα 24ωρο μετά τη θέαση του Inside Out, αυτής της Pixar no15 μεγαλομήκους πανδαισίας και το μυαλό δεν έχει σταματήσει να δακρύζει χαρά και να δολώνει καλάμια αλίευσης μνήμης και ευωχίας, παιδικού σπαραγμού και νηπιακής φαντασμαγορίας. O Carl Jung καταθέτει πως δε νοείται μια χαρούμενη ζήση χωρίς μια μεζούρα σκότους, καθώς η λέξη ευτυχής θα έχανε το νόημά της αν δεν εξισορροπείτο από τη Λύπη. Είναι πολύ καλύτερο να αποδεχόμαστε τα πράγματα όπως έρχονται με υπομονή και ισόποση θετική προδιάθεση. Και τον κλείνω με το ακόλουθο κλασικό του και μεγαλειώδες: Η ενόραση ξεκαθαρίζει μόνο όταν ατενίζεις ευθυτενώς την ίδια σου την καρδιά. Όποιος κοιτάζει εκτός, ονειρεύεται. Όποιος κοιτάζει εντός του, αφυπνίζεται.

Εδώ πατά η Pixar. Το εσχάτως υιοθετημένο τέκνο της Disney, το ταπεινό εργαστήρι ουρανομήκους ευθυβολίας στην εκσκαφή των θεμελιωδών στοιχείων της ανθρωπιάς μας. Κοιτάς το βιογραφικό του συνονόματου Pete Docter και αλληθωρίζεις. Ο σκηνοθέτης του εξαιρετικού Monsters INC και του αριστουργηματικού (ανεξαρτήτως κινηματογραφικών καταχωρίσεων) UP! και η γραφίδα πίσω από το θρυλικό Toy Story και το μνημειώδες Wall-E. Η σύλληψη εδώ ανατριχιαστικά απλή. Ένα 11χρονο μοναχοκόριτσο αφήνει τη Μινεσότα για να πάει με τσι γονιοί στο Σαν Φρανσίσκο. Τι συμβαίνει μέσα του; Που σκάνε οι μπίλιες (στην κυριολεξία) μέσα στην τρικυμισμένη προεφηβική ψυχούλα; Με οδηγό πέντε βασικά cineσθήματα, Χαρά - Λύπη - Φόβο - Θυμό - Αηδία και βάρκα τα οργανωμένα βασίλεια κάθε λογής Μνήμης - Εμπειρίας η ταινία σε παίρνει από το χεράκι και σε…κοίτα: Πως ο κορκόδειλας πιάνει στις σιαγόνες του το θύμα και του δίνει το τράνταγμα που το σπαραλιάζει με μια εναέρια τούμπα; Έτσι μπράβο. ΔΕΝ υπάρχει κακός εδώ. ΔΕΝ υπάρχουν δοξολογίες διαβητοσακχαρωδών χαρμόσυνων καταλήξεων. Ο γοητευτικότερος, συγκλονιστικότερος χαρακτήρας, ξεπερνώντας τη μέστηνκαλήχαρά Amy Poehler (Joy) είναι η Λύπη (με την αποκάλυψη Phyllis Smith του The Office) γιατί είναι το μέτρο της αγωνιώδους ευτυχίας. Η αμφιβολία που ασφαλτοστρώνει την Πίστη.

Το ινσέψιο είναι μακεταρισμένο από τη Χιονάτη και τους Επτά Νάνους (1937) και δανείζεται από το άγνωστο στους πολλούς τηλεοπτικό Herman’s Head (1991-94) την ιδέα για τη διαπάλη των cineσθημάτων στο πιο ώριμό του ηλικιακά. Το animation είναι κάντυ οφθαλμών ενώ η μουσική του βέτεραν Michael Giacchino (οσκαρούχου για το Up) σφίγγει την καρδιά αρμέγοντας δάκρυα αγαλλίασης. Το Inside Out δεν είναι απλά η ολική επαναφορά της Pixar στην πρωτοκαθεδρία της παγκόσμιας κινηματογραφικής παραγωγής. Είναι η φλόγα που σκορπίζει το κάμα στην πυριτιδαποθήκη της πιο αγνής μας εσώτερης γωνίτσας, εκεί που μια μικρή, να, σα την Τινούλα μου (καλή της ώρα που θα το διαβάσει αυτό κάποτε μια μέρα σα τη σμερνή) φωνάζει από τα άγια σώψυχα (όπως τα crazy end credits της ταινίας): KIDS.DON’T. GROW UP. EVER.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Σεπτεμβρίου 2015 από την Feelgood Entertainment