Ούτε Να Πεθάνεις Δεν Μπορείς
του John Slattery. Με τους Philip Seymour Hoffman, Richard Jenkins, Christina Hendricks, Caleb Landry Jones, Domenick Lombardozzi, John Turturro, Eddie Marsan, Peter Gerety, Molly Price, Joyce Van Patten
Για τραβάτε στην γειτονιά σας
του zerVo (@moviesltd) 
Σαν να λέμε Κολωνός, Αιγάλεω, Πετράλωνα. Συνοικία είναι η Τσέπη του Θεού. με άκρως τοπικιστικό χαρακτήρα και προσωπικότητα όμως, που αποδέχεται μόνο όσους έχουν γεννηθεί στα εδάφη της, ενώ όλοι οι ζουν σε αυτή, μα προέρχονται από αλλού, είναι ξένοι, βάρβαροι, αλλά και ασυγχώρητοι στην όποια ατασθαλία τους. Ένας νόμος ισχύει και αυτός είναι της προστασίας και της σιωπής. Τα παιδιά της μητέρας γης έχουν πάντα τον πρώτο και το τελευταίο λόγο κι αν ποτέ απαιτηθεί η χρήση βίας για την συμμόρφωση των εισβολέων, επικρατεί Ομερτά. Σε αυτό το απόλυτα Σιτσιλιάνικο περιβάλλον, που οι πολίτες του, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας σηκώνουν πιστόλι για να συμπαρασταθούν στον έχοντα πάντα δίκαιο συντοπίτη, μας ταξιδεύει η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του (βασικά ηθοποιού) John Slattery.
Ποτέ η γειτονιά που αποφάσισε να μείνει ανοίγοντας ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ζωή του, παίρνοντας για γυναίκα του την όμορφη Τζίνι και ταυτόχρονα υπό την κηδεμονία του τον απροσάρμοστο γιο της Λίον, δεν τον έκανε πλήρως αποδεκτό τον μεταφορέα κρεάτων Μίκυ Σκαρπάτο. Σιγά σιγά εκείνος όμως, αντιλαμβανόμενος τις λωποδυτικές μεθοδεύσεις και τις μικροπαρανομίες των μελών της κοινότητας, άρχισε να συμπεριφέρεται σαν κι εκείνους, ελπίζοντας να καταφέρει το εύκολο κέρδος που του λείπει. Όπως σήμερα, που σε συνεργασία με τον Ιταλιάνικης καταγωγής ανθοπώλη Άρθουρ και τον μπράβο Σαλ, θα ληστέψουν φορτηγό ψυγείο τιγκαρισμένο με μοσχάρια, για να τα πουλήσουν στην δική τους αγορά, βγάζοντας ένα καλό μεροκάματο.
Το μαντάτο που θα τον περιμένει κατά την επιστροφή του στο σπίτι δεν θα είναι καλό. Ο μικρός, σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές, έχει πέσει θύμα εργατικού δυστυχήματος και είναι νεκρός. Τίποτα όμως δεν μπορεί να πείσει την μάνα του πως αυτή είναι η πλήρης αλήθεια, αφού μέσα της το μητρικό συναίσθημα της λέει πως ο κανακάρης της έχει χάσει την ζωή του με άλλο τρόπο, πολύ πιο βίαιο και βάναυσο από όσα υποστηρίζει ο εργολάβος, που μάλλον κάποιον προστατεύει από τους υπαλλήλους του, κρύβοντας την πραγματικότητα.
Δεν είναι καθόλου άσχημος ο θεματικός σπινθήρας που βάζει μπροστά την πυρκαγιά αυτής της ξέφρενης μαύρης κομεντί, που εκτυλίσσεται χρονικά σε παρελθούσα εποχή, κάπου στα τέλη των 70s σε απροσδιόριστη - μιας και πραγματικά God's Pocket δεν υφίσταται - γειτονιά στις πάμφτωχες νότιες παρυφές της Φιλαδέλφειας. Μέσα από την εισαγωγή του ο σκηνοθέτης μας εισάγει σε έναν κόσμο βγαλμένο από τις μίζερες εικόνες του Στάινμπεκ, φοβισμένο, απομονωμένο και απότομο σε συμπεριφορές και πράξεις, που δεν διστάζει προκειμένου να διατηρήσει τα ελάχιστα κεκτημένα να φτάσει μέχρι και στο έγκλημα.
Με κεντρικό άξονα τον χαμό του νεαρού - που δεν τον κλαίει δα και κανένας, μέχρι κι εκείνη που τον έφερε στον κόσμο, δεν τα πετά ποτέ από πάνω της τα καυτά κατακόκκινα εφαρμοστά - οι πάμπολλες περσόνες που συνθέτουν αυτή την κοινωνία της ανέχειας, ζωγραφίζονται στο πανί με αρκετές δυνατότητες ανάπτυξης τους, ολοκλήρωση που το σενάριο δεν καταφέρνει ποτέ, καταφεύγοντας περισσότερο στην επιλογή της ανατρεπτικής σάτιρας. Άνθρωποι και ποντικοί, μπεκρήδες μπαρόβιοι, σκουριασμένοι εργάτες, ρουτινιασμένες νοικοκυρές, πάνοπλες θείτσες, λαμόγια β΄διαλογής, μέχρι και αναγνωρισμένοι αλκοολικοί βετεράνοι ρεπόρτερ, γίνονται ένα σε ένα θέμα που αρχινά φιλόδοξα, στο διάβα του όμως χάνει τον προσανατολισμό του, αφηγούμενο χοντράδες και ακρότητες που μάλλον αποστρέφουν, παρά κερδίζουν την ματιά του θεατή.
Για πες: Μια φορά κρίμα για τους έξοχους ρολίστες Richard Jenkins, Eddie Marshan και John Turturro που ορίζουν με άνεση σιχαμερούς, κρυφούς και φανερούς απατεώνες, δύο για το βαρύ πυροβολικό Christina Hendricks που ούτε για μια στιγμή δεν κατορθώνεις να την κοιτάξεις στα...μάτια, τρεις για τον Seymour Hoffman, που λέει το στερνό αντίο στο κοινό που τον λάτρεψε, με ένα φιλμ όχι αντάξιο της μεγαλοπρέπειας του.
Το μαντάτο που θα τον περιμένει κατά την επιστροφή του στο σπίτι δεν θα είναι καλό. Ο μικρός, σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές, έχει πέσει θύμα εργατικού δυστυχήματος και είναι νεκρός. Τίποτα όμως δεν μπορεί να πείσει την μάνα του πως αυτή είναι η πλήρης αλήθεια, αφού μέσα της το μητρικό συναίσθημα της λέει πως ο κανακάρης της έχει χάσει την ζωή του με άλλο τρόπο, πολύ πιο βίαιο και βάναυσο από όσα υποστηρίζει ο εργολάβος, που μάλλον κάποιον προστατεύει από τους υπαλλήλους του, κρύβοντας την πραγματικότητα.
Δεν είναι καθόλου άσχημος ο θεματικός σπινθήρας που βάζει μπροστά την πυρκαγιά αυτής της ξέφρενης μαύρης κομεντί, που εκτυλίσσεται χρονικά σε παρελθούσα εποχή, κάπου στα τέλη των 70s σε απροσδιόριστη - μιας και πραγματικά God's Pocket δεν υφίσταται - γειτονιά στις πάμφτωχες νότιες παρυφές της Φιλαδέλφειας. Μέσα από την εισαγωγή του ο σκηνοθέτης μας εισάγει σε έναν κόσμο βγαλμένο από τις μίζερες εικόνες του Στάινμπεκ, φοβισμένο, απομονωμένο και απότομο σε συμπεριφορές και πράξεις, που δεν διστάζει προκειμένου να διατηρήσει τα ελάχιστα κεκτημένα να φτάσει μέχρι και στο έγκλημα.
Με κεντρικό άξονα τον χαμό του νεαρού - που δεν τον κλαίει δα και κανένας, μέχρι κι εκείνη που τον έφερε στον κόσμο, δεν τα πετά ποτέ από πάνω της τα καυτά κατακόκκινα εφαρμοστά - οι πάμπολλες περσόνες που συνθέτουν αυτή την κοινωνία της ανέχειας, ζωγραφίζονται στο πανί με αρκετές δυνατότητες ανάπτυξης τους, ολοκλήρωση που το σενάριο δεν καταφέρνει ποτέ, καταφεύγοντας περισσότερο στην επιλογή της ανατρεπτικής σάτιρας. Άνθρωποι και ποντικοί, μπεκρήδες μπαρόβιοι, σκουριασμένοι εργάτες, ρουτινιασμένες νοικοκυρές, πάνοπλες θείτσες, λαμόγια β΄διαλογής, μέχρι και αναγνωρισμένοι αλκοολικοί βετεράνοι ρεπόρτερ, γίνονται ένα σε ένα θέμα που αρχινά φιλόδοξα, στο διάβα του όμως χάνει τον προσανατολισμό του, αφηγούμενο χοντράδες και ακρότητες που μάλλον αποστρέφουν, παρά κερδίζουν την ματιά του θεατή.
Για πες: Μια φορά κρίμα για τους έξοχους ρολίστες Richard Jenkins, Eddie Marshan και John Turturro που ορίζουν με άνεση σιχαμερούς, κρυφούς και φανερούς απατεώνες, δύο για το βαρύ πυροβολικό Christina Hendricks που ούτε για μια στιγμή δεν κατορθώνεις να την κοιτάξεις στα...μάτια, τρεις για τον Seymour Hoffman, που λέει το στερνό αντίο στο κοινό που τον λάτρεψε, με ένα φιλμ όχι αντάξιο της μεγαλοπρέπειας του.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Οκτωβρίου 2014 από την Hollywood Entertainment
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική