Το Παρελθόν
του Asghar Farhadi. Με τους Bérénice Bejo, Tahar Rahim, Ali Mosaffa, Pauline Burlet, Elyes Aguis, Jeanne Jestin, Sabrina Ouazani
Η Απόσταση μεταξύ Μπέργκμαν και Δράματος του Νεροχύτη
του gaRis (@takisgaris) 
Το 2011 μου έχει αφήσει δυο ταινίες ανεξίτηλα χαραγμένες στην αισθητική μου. Η μια το The Artist, λάγνα βίντατζ και πανέξυπνα χαρισμένη στην αυτό-αναφορικότητα του παλιού Χόλυγουντ. Ο ηθικός όμως νικητής της χρονιάς, υπήρξε το A Separation, από τον άγνωστο (παρά τις 5 προηγούμενες δουλειές του ως σκηνοθέτης) μάστορη της οικογενειακής ίντριγκας, Asghar Farhadi. Άξιος νικητής στην ξενόγλωσση κατηγορία συν την υποψηφιότητα για καλύτερο πρωτότυπο σενάριο, ο Ιρανός παρέδωσε σεμινάριο οικογενειακής ανατομίας δομημένο σε ένα αστυνομικού τύπου καμβά πολιτικής αλληγορίας για ένα Ιράν που παλεύει να εκσυγχρονιστεί αιχμάλωτο σε έναν κυκεώνα θεοκρατικής αγκύλωσης και καθημερινού φανατισμού. Ίσως η έλλειψη αυτού του τελευταίου πατριδογνωστικού περιεχομένου να στοιχίζει στο εν πολλοίς sequel του Α Separation, πρώτης δουλειάς στη Γαλλία του Farhadi, The Past.
Ο Ιρανός Ahmad (Ali Mosaffa) επιστρέφει στο Παρίσι για να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες του συναινετικού του διαζυγίου με τη φαρμακοποιό σύζυγό του Marie Brisson (Bérénice Bejo). Εκείνη τον καλεί να διαμείνει στο σπίτι (τους) με τις δυο κόρες της από προηγούμενο γάμο (που μολαταύτα ένοιωθαν τον Ahmad σαν πατέρα τους) και το γιο του νέου μνηστήρα της Samir (Tahar Rahim) - υποψηφίου τρίτου συζύγου της (την ύπαρξη των οποίων αγνοεί ο Ahmad). Οι κραδασμοί με την έλευση του συντόμως πρώην συζύγου θα πληθύνει τους υπάρχοντες κραδασμούς, ενώ ένα μυστικό που αφορά την ευρισκόμενη μετά από απόπειρα αυτοκτονίας σε κώμα ιταλίδα σύζυγο του Samir, θα απειλήσει να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Ο Ahmad, σα να μη πέρασε μια μέρα από τους παλιότερους καθημερινούς καβγάδες με την Marie η οποία θέλει σα τρελή μια τρίτη ευκαιρία στη ζωή της, δια του επικείμενου γάμου της με τον Samir, βρίσκεται άθελά του μπλεγμένος σε μεγάλο ψέμα που σχετίζεται με τη 16χρονη Lucie, μεγαλύτερη κόρη της Μarie.
Οι αποστάσεις μεταξύ σαπουνόπερας ή του βρετανικού kitchen sink δράμα με την υψηλώς ανατέμνουσα δραματουργία ενός Μπέργκμαν, καταφανέστατη επιρροή στην αφηγηματική σπουδή του Farhadi είναι λεπτές και παραδεδεγμένα είναι άξιο θαυμασμού πως ο Ιρανός μόνο ακροπατάει τα όριά τους. Η Bejo (εξής και ο περί The Artist πρόλογος) παρουσιάζεται καίρια και ωμά γήινη, γυναίκα που πασχίζει να βρει ολοκλήρωση μέσα από βεβιασμένες επιλογές. Όχι ιδιαίτερα συμπαθής ρόλος στις εκρήξεις του, όμως ολότελα πειστικός (αν κι όχι οσκαρικού βεληνεκούς, παρά τη βράβευση στις Κάννες), σε αντίθεση με την εκτός πλαισίου κουλαριστή ερμηνεία του Mosaffa, ο οποίος εμφανώς αποτελεί το alter ego του αφηγητή Farhadi επί της οθόνης. Οι μικρότερες ηλικίες κλέβουν την παράσταση, ειδικά ο πεντάχρονος Fouad (Elyes Aguis) και η νεαρή Pauline Burlet (Lucie) που έπαιξε την 10χρονη Edith Piaf στον οσκαρικό θρίαμβο της Marion Cotilliard La Vie En Rose. Σημειωτέον ότι η Marion ήταν η πρώτη επιλογή για το ρόλο της Marie, όμως τελικά δε μπόρεσε λόγω της προώθησης του Rust and Bone.
Για πες: Παρά την θελκτικότατη συναρμολόγηση του, το Le Passe μοιάζει με ήσσονα προέκταση του εξαιρετικού A Seperation, πιο λάιτ, εύπεπτου δράμα προς άγραν δυτικότροπου κοινού. O Asghar Farahdi έχει μια αναγνωρίσιμη σφραγίδα και πανθομολογούμενες αρετές, εστιαζόμενες στο να ξεθάβει αλήθειες μέσα από τα πιο μύχια ψέμματα. Η γοητεία της έκπληξης όμως έχει χαθεί και είναι μάλλον καιρός να επανεξετάσει τη ρουμπρίκα του.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Οκτωβρίου 2013 από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική