Το Δαχτυλίδι της Φωτιάς
του Guillermo del Toro. Με τους Charlie Hunnam, Idris Elba, Rinko Kikuchi, Charlie Day, Rob Kazinsky, Max Martini, Ron Perlman
Transformgeddon meets Top Gunzilla
του gaRis (@takisgaris) 
Είναι τόσο εύκολο - κι άλλο τόσο ανεύθυνο - να πάρω το φτυάρι για τουτονί το Κάιτζου (Kaiju - «παράξενο τέρας» στα γιαπωνέζικα – ευθεία αναφορά στα τερατοειδή Rodan, Mothra, Gamera του anime) εναντίον Γιάγκερς (Jaegers στα γερμανικά σημαίνει «μαχητές») Γκοντζιλοϋβρίδιο. Αισθάνομαι πως οι γνώστες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συγκινηθούν απολαμβάνοντας ένα «όλα μέσα» κονσέρτο για λαμαρίνα, τοξική δεινοσαυρίνη που θα έκανε τους μακαριστούς Ray Harryhausen (άρχων του stop-motion) και Ishiro Honda (ο εφευρέτης του Godzilla) να αισθάνονται υπερήφανοι για ένα ογκωδέστατα ευφορικό ομάζ στην σινεματική τερατολαγνεία. Από την άλλη μεριά όμως, αδυνατώ να υποστηρίξω ότι το (εντελώς ανιαρά τιτλοφορούμενο) Pacific Rim μας αφορά όλους, ακόμη κι αν ευαγγελίζεται το δυστοπικό (πολυφορεμένο φέτος, βλ. After Earth και World War Z) τερέν του εσχατολογικού Αρμαγεδώνος.
Είμαστε στα 2020 και οι εξωγήινοι που γουστάρουν καταστρόφα με συνέπεια και συνέχεια έχουν εγκατασταθεί στα βάθη του Ειρηνικού και εκκολάπτουν τα τρισέγγονα των δεινοσαύρων (Caiju) που απειλούν αδυσώπητα το ανθρώπινο μέλλον. Επειδή η ιδέα ανύψωσης τειχών παρεμπόδισης της εισβολής αποδεικνύεται (ξανά) εγκληματικά αφελής, στρατολογούνται 80μετρα ρομπότ (Jaegers) τα οποία χειρίζονται εκ των έσω ζεύγη ρέιντζερς, ενωμένοι εγκεφαλικά για απόλυτο συγχρονισμό. Βάλε ένα άνοστο λαβ σόρρυ μεταξύ βετεράνου μαχητή (Charlie Hunnam, Sons of Anarchy) και της κόρης (Rinko Kikuchi, Babel) του διοικητή (Idris Elba) της μονάδας διάσωσης του πλανήτη, σε κόντρες με συμμαχητές - κοκόρια (Diego Klattenhoff) και βγάζεις εύκολο συμπέρασμα: To story (Travis Beacham) είναι δανεικό, από το σετάπ του Blade Runner μέχρι το νεωτερισμό του Avatar όπου ο άνθρωπος μετατρέπεται σε κάτι πέρα κι έξω από το φυσικό του σώμα, χρησιμοποιώντας τη δύναμη του εγκεφάλου του. Όσοι έχουν παίξει στο διαδικτυακό Second Life κατανοούν πλήρως το μεγαλεπήβολο κόνσεπτ που σε μερικά χρόνια θα ενταχθεί στην καθημερινότητά μας, εδώ είμαι κι εδώ θα είστε.
To καστ β’ διαλογής από όπου ξεχωρίζει ο μπρούτος - διάδοχος του Sam Jackson - Idris Elba (Prometheus, The Wire) τον όποιο ανυπομονώ να δω ως έναν ακόμα Mandela στο επερχόμενο (και εντελώς επίκαιρο) biopic του Νοεμβρίου. Οι Will Smith και υιός θα είχαν πολλά να διδαχθούν από την καλοδουλεμένη χημεία του με την συμπαθεστάτη Kikuchi. Επίσης με έφτιαξε αυτός ο κακομούτσουνος Ron Perlman στο ρόλο του τυμβωρύχου Κάιτζους που χρειάζεται να συνταουνιστείς μέχρι την παρέλευση των τελικών κρέντιτς για να δεις τι απέγινε ως χαρακτήρ, δεδομένο που με φέρνει κατευθείαν στο τελικό δια ταύτα. Από το Cronos ως τα δύο Hellboy, ο Ρον είναι εμβληματικός θεσπιεύς του δημιουργού που κέρδισε την χολυγουντιανή εμπιστοσύνη ενός μπάτζετ $180M με ταινίες όπως το Blade 2 και θηριώδη πρότζεκτ όπως το Hobbit. Ποτέ δε θα σιγουρευτώ αν ο Peter Jackson έπρεπε να φορέσει το καπέλο του Χόμπιτ ή τη γοριλένια φορεσιά του King Kong κι αυτό διότι η ιδιοφυία του ταλάντου του ελεγειακού Devils’ Backbone και του αριστουργηματικού Pan’s Labyrinth έχει δικαίως κατατάξει τον μεξικάνο – ισπανοτραφή μετρ στην κορυφή του φανταστικού σινεμά, με τη διττή έννοια του όρου.
Για πες: Guillermo Del Torro. Με το Pacific Rim δίνει ένα μάστερ κλας στον τρανσφόρμερ κλαπατσιμπανά Michael Bay για το πώς πάλλεται μια ανθρώπινη καρδιά μέσα σε τόνους από εργοτεχνημένο στην εξαντλητική λεπτομέρεια ψηφιακό ατσάλι. Να βρίσκεσαι σε μια μεριά στα Pinewood Studios, εδώ πιο κάτω στα ακρολίμνια του Τορόντο και να μαζεύεις τα σάλια από το πάτωμα. Τεράστια δουλειά, αριστοτεχνικό post-production 3D και FX που κάπου θα τα δεις στα Oscars. Μολαταύτα ο άνθρωπος-ορχήστρα Ταύρος, παίζει με τα παιχνιδάκια του με τη μανία 12χρονου στο υπερθέαμα της οποίας μόνο οι πολυάριθμοι γκηκάδες του monster movie θα αλαλάξουν από ικανοποίηση. Όσο η κρεατομηχανή των μεγάλων στούντιος θα απομυζά την καλλιτεχνική φλέβα του Guillermo, τόσο η προοπτική να μεταφερθούμε ξανά στη μαγεία ενός σινεμά, εκεί που μόνο ένας διορατικός νους μπορεί να καταφέρει να μας στείλει θα απομακρύνεται. Στις δύο ώρες και έντεκα λεπτά, το Pacific Rim είναι ένα ακόμη λιγωτικό μέγκαμπάστερ που φέρει ελαφρά τη σφραγίδα Del Toro. Απεύχομαι το ικρίωμα της προοπτικής να περιμένουμε άλλη μια πενταετία για να πιάσουμε ξανά τον Ταύρο από τα κέρατα του Πάνα.
To καστ β’ διαλογής από όπου ξεχωρίζει ο μπρούτος - διάδοχος του Sam Jackson - Idris Elba (Prometheus, The Wire) τον όποιο ανυπομονώ να δω ως έναν ακόμα Mandela στο επερχόμενο (και εντελώς επίκαιρο) biopic του Νοεμβρίου. Οι Will Smith και υιός θα είχαν πολλά να διδαχθούν από την καλοδουλεμένη χημεία του με την συμπαθεστάτη Kikuchi. Επίσης με έφτιαξε αυτός ο κακομούτσουνος Ron Perlman στο ρόλο του τυμβωρύχου Κάιτζους που χρειάζεται να συνταουνιστείς μέχρι την παρέλευση των τελικών κρέντιτς για να δεις τι απέγινε ως χαρακτήρ, δεδομένο που με φέρνει κατευθείαν στο τελικό δια ταύτα. Από το Cronos ως τα δύο Hellboy, ο Ρον είναι εμβληματικός θεσπιεύς του δημιουργού που κέρδισε την χολυγουντιανή εμπιστοσύνη ενός μπάτζετ $180M με ταινίες όπως το Blade 2 και θηριώδη πρότζεκτ όπως το Hobbit. Ποτέ δε θα σιγουρευτώ αν ο Peter Jackson έπρεπε να φορέσει το καπέλο του Χόμπιτ ή τη γοριλένια φορεσιά του King Kong κι αυτό διότι η ιδιοφυία του ταλάντου του ελεγειακού Devils’ Backbone και του αριστουργηματικού Pan’s Labyrinth έχει δικαίως κατατάξει τον μεξικάνο – ισπανοτραφή μετρ στην κορυφή του φανταστικού σινεμά, με τη διττή έννοια του όρου.
Για πες: Guillermo Del Torro. Με το Pacific Rim δίνει ένα μάστερ κλας στον τρανσφόρμερ κλαπατσιμπανά Michael Bay για το πώς πάλλεται μια ανθρώπινη καρδιά μέσα σε τόνους από εργοτεχνημένο στην εξαντλητική λεπτομέρεια ψηφιακό ατσάλι. Να βρίσκεσαι σε μια μεριά στα Pinewood Studios, εδώ πιο κάτω στα ακρολίμνια του Τορόντο και να μαζεύεις τα σάλια από το πάτωμα. Τεράστια δουλειά, αριστοτεχνικό post-production 3D και FX που κάπου θα τα δεις στα Oscars. Μολαταύτα ο άνθρωπος-ορχήστρα Ταύρος, παίζει με τα παιχνιδάκια του με τη μανία 12χρονου στο υπερθέαμα της οποίας μόνο οι πολυάριθμοι γκηκάδες του monster movie θα αλαλάξουν από ικανοποίηση. Όσο η κρεατομηχανή των μεγάλων στούντιος θα απομυζά την καλλιτεχνική φλέβα του Guillermo, τόσο η προοπτική να μεταφερθούμε ξανά στη μαγεία ενός σινεμά, εκεί που μόνο ένας διορατικός νους μπορεί να καταφέρει να μας στείλει θα απομακρύνεται. Στις δύο ώρες και έντεκα λεπτά, το Pacific Rim είναι ένα ακόμη λιγωτικό μέγκαμπάστερ που φέρει ελαφρά τη σφραγίδα Del Toro. Απεύχομαι το ικρίωμα της προοπτικής να περιμένουμε άλλη μια πενταετία για να πιάσουμε ξανά τον Ταύρο από τα κέρατα του Πάνα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Σεπτεμβρίου 2013 από την UIP
