Μια Πράσινη Ιστορία
του Nika Agiashvili. Με τους Ed O'Ross, George Finn, Shannon Elizabeth, Billy Zane, Annabella Sciorra, Malcolm McDowell, Roger Burt, Alessandra Torresani, Αλέξης Γεωργούλης, Louis Mandylor
Κατά παραγγελία biopic γίνεται;
του gaRis (@takisgaris) 
Έχω διιιίλημμαααα, ποιόν δρό-μο να δια-λεεεέξωωω κλπ (Αλέξια). Είμαι Έλληνας, μετανάστης, κυνηγός του βορειο-αμερικάνικου ονείρου. Τρου. Είμαι που λες στο TIFF πέρσι, μόνος έλλην κριτικός στην πρώτη δημοσιογραφική προβολή γνωστής μπαϊοεπικής ελληνικής ταινίας. Και νάτη-πετιέται πάνω μου η PR, (ευγενεστάτη η κοπελιά, δε λέω) και νάσου πιέζει για συνέντευξη με σκηνοθέτη και δημιουργό, κατά πατριωτική προτεραιότητα (προχθές που έβλεπα το κατάπτυστο A Good Day to Die Hard δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον αχαλίνωτο γέλωτα στην όψη του συμπαθεστάτου ευρωπαίου σταρ και το θυμήθηκα πάλε). Το ότι κατάφερα να αποφύγω την κατά μέτωπο αντιπαράθεση με τους συντελεστές ελληνικής ταινίας επί ξένου φεστιβαλικού εδάφους (σημειωτέον ότι εφέτος τον Σεπτέμβρη η Αθήνα θα είναι η τιμώμενη πόλη στο Τορόντο δια στόματος καλλιτεχνικού διευθυντού – κορυφή - Cameron Bailey o οποίος μου ανταπέδωσε δια ρητουίτ την εκδηλωθείσα αυτοστιγμεί υπερηφάνειά μου ως Έλλην) δε λέει απολύτως τίποτε άλλο, πλην της ντροπής που νοιώθω κάθε φορά που θέλω να υποστηρίξω την ελληνική παραγωγή και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα μου το απαγορεύει δια ροπάλου.
Επειδή όμως ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα δυο φορές, ξανά μετά από φιλότιμες ενέργειες ετέρου γραφείου προώθησης, έλαβα από τους πρώτους προ τριμήνου το screener του A Green Story. Ο τρόμος μου έκοψε τα πόδια. Θα μπορούσα άνετα να έχω γράψει την πρώτη παγκόσμια κριτική για αυτή την κατά παραγγελία οικογενείας Βλαχάκη εξιστόρηση της ζωής του Ευτύχη «Βαν» Βλαχάκη, εβδομηντάρη μετανάστη της δεκαετίας του πενήντα στο Αμέρικα, ο οποίος με 22 ντόλαρς στην τσέπη σπούδασε χημικός και κατάφερε να στήσει την Earth Friendly Products, ένα θαυμάσιο (μάλιστα το πρώτο) οικολογικό απορρυπαντικό που παίρνουμε συχνά από το τοπικό CostCo (αν δεν ξέρεις δες το άθλιο The Watch και θα τα καταλάβεις όλα). Ειλικρινά οφείλουμε να είμαστε περήφανοι για τον Βαν, όπως και για πλείστους απόδημους συμπατριώτες (τόξερες φερειπείν ότι ο καναδέζος Μάικ Λαζαρίδης είναι ο ιδρυτής της RIM, δηλαδή ο άνθρωπος πίσω από το κινητό Blackberry;). Όμως αυτή η ταινία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Είναι μια παραγωγή που θα άρμοζε να προβληθεί στα πλαίσια εταιρικών εκδηλώσεων ή στο περιθώριο της απονομής υποτροφιών που ο διαπρεπής επιχειρηματίας διαθέτει στον βωμό της υστεροφημίας του. Αυτό όμως που είδα δεν ήταν παρά ένα αμελώς καμουφλαρισμένο βάνιτυ πρότζεκτ, ένα λιβανιστήρι που καταπατά πλείστους βασικούς κανόνες κινηματογραφικής σύνθεσης. Ο Γεωργιανός Nika Agiashvili, στη δεύτερη ταινία του μετά το άγνωστο Crash – Pulp Fiction υβρίδιο 5 Nights in Hollywood (2009) τρεκλίζει μεταξύ τηλεοπτικής σαπουνόπερας και φλασμπακικής αρρυθμίας, προσπαθώντας να ξεγελάσει τον θεατή στο ότι δήθεν βλέπει έναν έντιμο μεγιστάνα με διαγνωσμένες λίγες εβδομάδες ζωής (ο βαρύς πλην τίμιος Ed’ O Ross) για να συνεχίσει με το δύσπεπτο ρομάντζο του μετά της σε - ηλικία κόρης του - φιλενάδας του (η ξοδεμένη Annabella Sciorra) ώστε να καταλήξει στην θριαμβευτική του επικράτηση επί των καρχαριών των πολυεθνικών που επιβουλεύτηκαν την οικογενειακή επιχείρηση (οι Malcolm McDowell και Billy Zane σε περάσματα που μοιάζουν να ανήκουν σε μια άλλη ταινία - ίσως αυτή που θα μπορούσε να σταθεί δραματουργικά ως ανεκτή). Το μοντάζ νυσταλέο, η προβλεψιμότητα εξόφθαλμη. Τι μένει;
Για πες: Οι καλές προθέσεις. Α, και ένας κάκιστος Εραστής Δυτικών Προαστίων Αλέξης Γεωργούλης, παίζοντας το ρόλο σπιούνου - βοηθού Βλαχάκη με ενοχλητική προφορά, σε αγωνιώδη προσπάθεια για χολυγουντιανή καριέρα, 4 χρόνια μετά το τουλάχιστον αναγνωρίσιμο My Life in Ruins της ελληνοκαναδέζας Nia Vardalos. Κάπου εδώ σταματώ προτού με πιάσει η απελπισία. Η Ελλάδα διαθέτει σινεμά δυνατοτήτων, πέρα από αρπαχτές αλλά και πομφόλυγες μαϊνδανίζουσας υπερπαραγώγας β’ διαλογής. Και δε δηλώνω καν φαν του Λάνθιμου (τον οποίο όμως τιμώ για το στίγμα και τη συνέπειά του). Σόρρυ λοιπόν Paramyth films αλλά η ιστορία σου δεν έχει δράκο.
Είναι μια παραγωγή που θα άρμοζε να προβληθεί στα πλαίσια εταιρικών εκδηλώσεων ή στο περιθώριο της απονομής υποτροφιών που ο διαπρεπής επιχειρηματίας διαθέτει στον βωμό της υστεροφημίας του. Αυτό όμως που είδα δεν ήταν παρά ένα αμελώς καμουφλαρισμένο βάνιτυ πρότζεκτ, ένα λιβανιστήρι που καταπατά πλείστους βασικούς κανόνες κινηματογραφικής σύνθεσης. Ο Γεωργιανός Nika Agiashvili, στη δεύτερη ταινία του μετά το άγνωστο Crash – Pulp Fiction υβρίδιο 5 Nights in Hollywood (2009) τρεκλίζει μεταξύ τηλεοπτικής σαπουνόπερας και φλασμπακικής αρρυθμίας, προσπαθώντας να ξεγελάσει τον θεατή στο ότι δήθεν βλέπει έναν έντιμο μεγιστάνα με διαγνωσμένες λίγες εβδομάδες ζωής (ο βαρύς πλην τίμιος Ed’ O Ross) για να συνεχίσει με το δύσπεπτο ρομάντζο του μετά της σε - ηλικία κόρης του - φιλενάδας του (η ξοδεμένη Annabella Sciorra) ώστε να καταλήξει στην θριαμβευτική του επικράτηση επί των καρχαριών των πολυεθνικών που επιβουλεύτηκαν την οικογενειακή επιχείρηση (οι Malcolm McDowell και Billy Zane σε περάσματα που μοιάζουν να ανήκουν σε μια άλλη ταινία - ίσως αυτή που θα μπορούσε να σταθεί δραματουργικά ως ανεκτή). Το μοντάζ νυσταλέο, η προβλεψιμότητα εξόφθαλμη. Τι μένει;
Για πες: Οι καλές προθέσεις. Α, και ένας κάκιστος Εραστής Δυτικών Προαστίων Αλέξης Γεωργούλης, παίζοντας το ρόλο σπιούνου - βοηθού Βλαχάκη με ενοχλητική προφορά, σε αγωνιώδη προσπάθεια για χολυγουντιανή καριέρα, 4 χρόνια μετά το τουλάχιστον αναγνωρίσιμο My Life in Ruins της ελληνοκαναδέζας Nia Vardalos. Κάπου εδώ σταματώ προτού με πιάσει η απελπισία. Η Ελλάδα διαθέτει σινεμά δυνατοτήτων, πέρα από αρπαχτές αλλά και πομφόλυγες μαϊνδανίζουσας υπερπαραγώγας β’ διαλογής. Και δε δηλώνω καν φαν του Λάνθιμου (τον οποίο όμως τιμώ για το στίγμα και τη συνέπειά του). Σόρρυ λοιπόν Paramyth films αλλά η ιστορία σου δεν έχει δράκο.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2013 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική