The Impossible
του Juan Antonio Bayona. Με τους Naomi Watts, Ewan McGregor, Tom Holland, Samuel Joslin, Oaklee Pendergast, Marta Etura
Φοβού τη Φύση...
του zerVo (@moviesltd) 
Ήταν το πρωινό της 26ης Δεκεμβρίου του 2004, όταν η ανθρωπότητα σοκαρισμένη παρακολουθούσε από τους τηλεοπτικούς δέκτες την πρωτοφανή και ανείπωτη τραγωδία που κτύπησε τις ακτές των φτωχικών χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Τσουνάμι, ήταν η κουβέντα που προστέθηκε εκείνη την ημέρα στο κοινό λεξιλόγιο και οι συνέπειες της εμφάνισης της, ήταν πολύ τρομακτικότερες από όσο φονική ακούγεται. Συνέπεια μιας εκ των μεγαλύτερων σεισμικών δονήσεων που έχουν καταγραφεί ποτέ στα χρονικά - 9,3 Ρίχτερ, με επίκεντρο τον Ινδικό Ωκεανό - ήταν η εισροή τεραστίων θαλασσίων όγκων στους παραλιακούς, τουριστικούς κατά βάση, οικισμούς, φυσικό φαινόμενο που άφησε πίσω του περισσότερους από 230.000 νεκρούς και εκατομμύρια άμοιρους, ξεριζωμένους από τις εστίες τους.
Την όμορφη Ταΐλάνδη επέλεξε η πενταμελής φαμίλια του επιχειρηματία Χένρι και της γιατρού Μαρία, για να περάσει ξένοιαστα τις ημέρες των Χριστουγέννων. Τίποτα δεν προμήνυε την καταστροφή που θα ακολουθούσε λίγες ώρες μετά το άνοιγμα των δώρων και την ανταλλαγή των ευχών, καθώς η οικογένεια διασκέδαζε στην πισίνα του ξενοδοχείου της, ένα θεόρατο κύμα με ορμή χειμάρρου θα την παρασύρει, σκορπώντας τα μέλη της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Δίχως ακόμη να έχει συνέλθει από το σοκ της υδάτινης επίθεσης η βαρύτατα τραυματισμένη από τα ακατάσχετα κτυπήματα μητέρα, θα καταφέρει να εντοπίσει μέσα στον πανικό το μεγάλο της αγόρι, αγνοώντας όμως την τύχη των δύο μικρότερων, αλλά και του αγαπημένου της συζύγου.
Είναι η δεύτερη φορά που μια ακριβή παραγωγή ασχολείται με το πολύνεκρο συμβάν που συντάραξε τον πλανήτη, με πρώτη πριν από μια τριετία την περίπτωση του δια χειρός Eastwood, Hereafter. Αμφότερα τα φιλμ δεν είχαν σκοπό να εστιάσουν στο δράμα που βίωσε η πάμπτωχη ζώνη της Νοτιοανατολικής Ασίας, μα να προσεγγίσουν σε προσωπικές τραγικές ιστορίες που προκλήθηκαν από τον Αρμαγεδδώνα. Κι αν Η Ζωή Μετά είχε κάπως πιο μεταφυσικό χαρακτήρα, στην παρούσα περίπτωση η καταστροφή μεταδίδεται μέσω του τρόμου που μπορεί να προκαλέσει και του κατοπινού (πραγματικού) φόβου για την τύχη (ή την δυστυχία) των συγγενικών προσώπων που αγνοούνται.
Γέννημα θρέμμα της μεγαλοπρεπούς Ισπανικής horror σχολής ο Juan Antonio Bayona, αφού μοίρασε αμέτρητες ανατριχίλες στην πλατεία, με το αριστοτεχνικό θρίλερ El Orfanato, παίρνει ως πρώτη ύλη τις αναμνήσεις της φαμίλιας (των συμπατριωτών του) Μπελόν και τις αφηγείται μέσα από τα ίδια τους τα μάτια, σε αντίθεση με κάθε άλλη disaster movie, που στοχεύοντας στον εντυπωσιασμό, δεν φείδεται CGI εφέ για να χορτάσει το μάτι. Το τσουνάμι εδώ, δεν ορίζει το σημαντικότερο κομμάτι του κάδρου, όπως έγινε στα φανφαρόνικα Day After Tomorrow ή στο 2012, αλλά αυτό τον όγκο κρατά ο ίδιος ο άνθρωπος και οι αρχέγονοι φόβοι του, που νιώθουν (και από προαίσθημα και από κάποιες ενδείξεις) το κακό να πλησιάζει, μα δεν γνωρίζει πως να το δαμάσει. Το πλάνο της γιγάντιας παλίρροιας, δίχως ψεύτικες φιοριτούρες, ανούσια 3D και σκηνικά φτιαγμένα στο κομπιούτερ, είναι τόσο ζωντανό στην Point Of View απόδοση του, που είναι σχεδόν βέβαιο πως θα κάνεις ασυναίσθητη κίνηση να καλυφθείς, λίγο πριν σε σκεπάσει το νερό. Συνεπώς όταν ένας σκηνοθέτης, καταφέρνει στο δυσκολότερο βήμα του, που είναι το δεύτερο και όχι το ντεμπούτο του να με εκπλήξει, σημαίνει αυτομάτως πως ο Bayona μπαίνει στην λίστα των πιο ελπιδοφόρων μαέστρων του είδους.
Για πες: Φυσικά πέρα από την καθοδήγηση του τρεμουλιάρη, όπως στα ντοκιμαντέρ, φακού και στην καταπληκτική φωτογραφία του μετρ Oscar Faura (Julia's Eyes, The Machinist) είναι ξεχωριστή τύχη για το πρότζεκτ να διαθέτει ένα τόσο ικανό καστ, στους βασικούς του ρόλους. Κι αν η Naomi Watts έχει σοκάρει ξανά ως πονεμένη μάνα στο 21 Grams και ο McGregor έχει βγάλει τους ίδιους απελπισμένους λυγμούς στην εντός της βρετανικής νήσου καριέρα του, δεν ισχύει το ίδιο για τον πρωτοφανέρωτο πιτσιρίκο Tom Holland, που αποδίδει με απίστευτη ωριμότητα τον έφηβο ο οποίος σε λίγες μόλις στιγμές πρέπει να δείξει άντρας. Δεν είναι τυχαίο που η πιο καθηλωτική σεκάνς - προσκλητήριο νεκρών κι αγνοουμένων στο νοσοκομείο του τρόμου (δίχως να υπερβάλω, μου έφερε στον νου κάτι παρόμοιο από την Λίστα του Σίντλερ) είναι δομημένη πάνω του. Τώρα αν από κάποιο κοντά στο φινάλε πόιντ και μετά το μελόδραμα, με το πουσάρισμα των συναισθημάτων της φαμίλιας, έδειξε να παίρνει κυρίαρχη θέση στο πανί, θα το προσπεράσω χωρίς να μου χαλάσει την γενικά θετικότατη εικόνα του The Impossible. Άλλωστε κάποιον που έχει επιβιώσει μέσα από αυτό το μακελειό - όπως η συγγραφέας της βασικής νουβέλας - τον δικαιολογώ, δίνοντας του το δικαίωμα να βγάλει και μια υπερβολή παραπάνω στην εξιστόρηση του.
Είναι η δεύτερη φορά που μια ακριβή παραγωγή ασχολείται με το πολύνεκρο συμβάν που συντάραξε τον πλανήτη, με πρώτη πριν από μια τριετία την περίπτωση του δια χειρός Eastwood, Hereafter. Αμφότερα τα φιλμ δεν είχαν σκοπό να εστιάσουν στο δράμα που βίωσε η πάμπτωχη ζώνη της Νοτιοανατολικής Ασίας, μα να προσεγγίσουν σε προσωπικές τραγικές ιστορίες που προκλήθηκαν από τον Αρμαγεδδώνα. Κι αν Η Ζωή Μετά είχε κάπως πιο μεταφυσικό χαρακτήρα, στην παρούσα περίπτωση η καταστροφή μεταδίδεται μέσω του τρόμου που μπορεί να προκαλέσει και του κατοπινού (πραγματικού) φόβου για την τύχη (ή την δυστυχία) των συγγενικών προσώπων που αγνοούνται.
Γέννημα θρέμμα της μεγαλοπρεπούς Ισπανικής horror σχολής ο Juan Antonio Bayona, αφού μοίρασε αμέτρητες ανατριχίλες στην πλατεία, με το αριστοτεχνικό θρίλερ El Orfanato, παίρνει ως πρώτη ύλη τις αναμνήσεις της φαμίλιας (των συμπατριωτών του) Μπελόν και τις αφηγείται μέσα από τα ίδια τους τα μάτια, σε αντίθεση με κάθε άλλη disaster movie, που στοχεύοντας στον εντυπωσιασμό, δεν φείδεται CGI εφέ για να χορτάσει το μάτι. Το τσουνάμι εδώ, δεν ορίζει το σημαντικότερο κομμάτι του κάδρου, όπως έγινε στα φανφαρόνικα Day After Tomorrow ή στο 2012, αλλά αυτό τον όγκο κρατά ο ίδιος ο άνθρωπος και οι αρχέγονοι φόβοι του, που νιώθουν (και από προαίσθημα και από κάποιες ενδείξεις) το κακό να πλησιάζει, μα δεν γνωρίζει πως να το δαμάσει. Το πλάνο της γιγάντιας παλίρροιας, δίχως ψεύτικες φιοριτούρες, ανούσια 3D και σκηνικά φτιαγμένα στο κομπιούτερ, είναι τόσο ζωντανό στην Point Of View απόδοση του, που είναι σχεδόν βέβαιο πως θα κάνεις ασυναίσθητη κίνηση να καλυφθείς, λίγο πριν σε σκεπάσει το νερό. Συνεπώς όταν ένας σκηνοθέτης, καταφέρνει στο δυσκολότερο βήμα του, που είναι το δεύτερο και όχι το ντεμπούτο του να με εκπλήξει, σημαίνει αυτομάτως πως ο Bayona μπαίνει στην λίστα των πιο ελπιδοφόρων μαέστρων του είδους.
Για πες: Φυσικά πέρα από την καθοδήγηση του τρεμουλιάρη, όπως στα ντοκιμαντέρ, φακού και στην καταπληκτική φωτογραφία του μετρ Oscar Faura (Julia's Eyes, The Machinist) είναι ξεχωριστή τύχη για το πρότζεκτ να διαθέτει ένα τόσο ικανό καστ, στους βασικούς του ρόλους. Κι αν η Naomi Watts έχει σοκάρει ξανά ως πονεμένη μάνα στο 21 Grams και ο McGregor έχει βγάλει τους ίδιους απελπισμένους λυγμούς στην εντός της βρετανικής νήσου καριέρα του, δεν ισχύει το ίδιο για τον πρωτοφανέρωτο πιτσιρίκο Tom Holland, που αποδίδει με απίστευτη ωριμότητα τον έφηβο ο οποίος σε λίγες μόλις στιγμές πρέπει να δείξει άντρας. Δεν είναι τυχαίο που η πιο καθηλωτική σεκάνς - προσκλητήριο νεκρών κι αγνοουμένων στο νοσοκομείο του τρόμου (δίχως να υπερβάλω, μου έφερε στον νου κάτι παρόμοιο από την Λίστα του Σίντλερ) είναι δομημένη πάνω του. Τώρα αν από κάποιο κοντά στο φινάλε πόιντ και μετά το μελόδραμα, με το πουσάρισμα των συναισθημάτων της φαμίλιας, έδειξε να παίρνει κυρίαρχη θέση στο πανί, θα το προσπεράσω χωρίς να μου χαλάσει την γενικά θετικότατη εικόνα του The Impossible. Άλλωστε κάποιον που έχει επιβιώσει μέσα από αυτό το μακελειό - όπως η συγγραφέας της βασικής νουβέλας - τον δικαιολογώ, δίνοντας του το δικαίωμα να βγάλει και μια υπερβολή παραπάνω στην εξιστόρηση του.
Στις δικές μας αίθουσες? Την Πρωτοχρονιά του 2013 από την Odeon
2 σχόλια:
truferi,euaisthiti,sugkinitiki...pragmatika isws einai apo tis liges tainies pou kataferan kai me aggiksan toso sunaisthimatika...eikones pou apotypwnoun se kathe skini to drama tis oikogeneias autis pou i moira epelekse na perasei mia toso skliri dokimasia...''sfiggesai'',''ponas'',''klais''..summetexeis me kathe tropo ston avastaxto pono twn prwtagwnistwn.pernas kai esu to martyrio tous..oi skines pou ksexwrizoun einai toso dunates kai fortismenes sugkiniasiaka pou dn mporoun para na se kathilwsoun akoma perissotero...posw mallon otan apodidontai me toso megali dosi realismou.i naomi opws kai o ewan petyxainoun sto epakro auto akrivws pou toys exei anatethei.na ypokrithoun dyo goneis,thumata toy sarwtikou kai epikindunou fusikou fainomenou pou kontepse na stoixisei tis idies toys tis zwes.ekeinwn kai twn paidiwn toys.i naomi ourliazei,upoferei kai mono me mia matia tis i ena vlemma tis se kanei na summerizesai ton pono tis.o ewan,enas dunatos antras kai pateras pou den ta parataei kai vazei skopo tis zwis toy na vrei tin diaskorpismeni toy oikogeneia.fusika den mporoume na min anagnwrisoume tin eksaireti ermineia twn paidiwn pou an kai toso mikra ilikiaka katorthwnoyn na mas entypwsiasoun..etsi,ola auta se sunduasmo me ta katallila ixitika efe pou paizontai stis pio apokorufwtikes skines me to zeni8 na ektokseuetai sta ypsi,xaraktirizw auti tin tainia ws tin kalutera tis xronias...
apla sugklonistiki, se metaferei sta dina pou traviksan autoi oi antrwpoi pou etuxe na vriskontai sto lathos meros ti lathos stigmi, polu ponos kai thlipsi. i kaluteri tainia pou exw dei pote. akoma erxontai sto mualo m skines apo tin tainia kai vourkwnw
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική