Movies Ltd

by David O. Russell. With Bradley Cooper, Jennifer Lawrence, Robert De Niro, Julia Stiles, Chris Tucker

Pure...Silver!

του gaRis (@takisgaris)

The progress, the eccentrically talented David O. Russell keeps making film after film really impresses me. With The Fighter he proved awfully a lot in regard to deep characterization, physicality and thoughtfulness, pushing his story to rigorously happy endings through dire straits. The Fighter was a sports drama, a mistreated genre which he restored in our eyes, avoiding clichés for the vast majority of its running time (this argument is a keeper for this present review). The fearless New Yorker enhances his successful streak with Silver Linings Playbook, a redemptive rom com, which marks a career change for the king of raunchy buffoonery (The Hangover), the hunky Bradley Cooper. Furthermore, it celebrated the total recall of the formerly best screen actor alive, Robert De Niro himself, after countless years of pay check movie appearances. They play together as father & son, Pat Sr and Pat Jr. Same names, same psychological issues with slight differences (father has OCD but gets away with it without treatment, son becomes bi-polar, triggered by the scene that basically constitutes every husband’s nightmare, catching his wife with a lover in the shower-loses control-beats the crap out of lover-loses wife, job, ends up in a mental institution for 8 months, gets out on a plea bargain and a restraining order.

In the exact same way her character, named Tiffany, is set on a mission to save Pat Jr, who is obsessed about reuniting with his cheating spouse, despite Tiffany herself being a depressed, fixated with sex, raged widow, Jennifer Lawrence is the Silver Linings epiphany and salvation. Clearly, her magnetic, luscious, brainy, in-control turn makes her legitimately the frontrunner in the leading female performance category this year. She got game, she got the dancing moves to save Pat from his accelerated descend in his unresolved state of mind which more than frequently results into outbursts of violence. Two manic depressed people make one happy couple? Love conquers all, isn’t that what they say? Well, this is the one romantic comedy that not only everybody should see, but also should serve as a paradigm for film makers in terms of the right comic tempo, the soul bearing lines that don’t need any raunchiness to justify their truthful emotion and the variety of shots that leave breathing space for reflection after sporadic sets of cuts at the speed of light. The film would be nearly perfect if only it could restrain itself from reaching total crowd pleaser status during its last 30 minutes or so. The super happy endings are naturally welcome however very randomly ring true. How else may Cooper’s sudden “total cure” be construed as? Russell is a natural born optimist, still a maestro of great song choices for his films and after The Master’s artistic triumph and marching to big Oscar glory (despite the Cassandras) I can imagine the smile on Harvey Weinstein’s face, for pulling off a one-two punch with this one. Add Quentin Tarantino’s Django Unchained that is at the end of pipeline and there you’ll have the 3/3 in 2012’s Best Picture race.

Η πρόοδος που επιδυκνείει ταινία με την ταινία ο εκκεντρικά ταλαντούχος David O'Russell πραγματικά με έχει εντυπωσιάσει. Στον Fighter απέδειξε πως έχει την ικανότητα να μελετά βαθιά τους χαρακτήρες, με φυσικότητα και σοβαρότητα, ωθώντας την ιστορία του σε ένα αναπάντεχο χάπι εντ, εν μέσω δεινών καταστάσεων. O Fighter ήταν ένα δράμα αθλητικού περιεχομένου, ένα κακομεταχειρσμένο φιλμικό είδος από τους συναδέλφους του που αποκαταστάθηκε στην ματιά του σινεφίλ, αποφεύγοντας τα κλισέ στην μεγαλύτερη διάρκεια του - ένα επιχείρημα που έχει άμεσο συσχετισμό με το παρόν review. Ο άφοβος Νεοϋορκέζος συνεχίζει το επιτυχημένο του σερί με το Silver Linings Playbook, ένα λυτρωτικό rom com, που ορίζει την απαρχή μιας διαφορετικής καριέρας για τον βασιλιά της πρόστυχης βωμολοχίας (ελέω Hangover) Bradley Cooper. Επιπλέον η ταινία σημαίνει την ολική επαναφορά του πρώην μεγαλύτερου εν ζωή ηθοποιού, του Robert De Niro, μετά από μια μεγάλη σειρά εμφανίσεων του, που ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές, το μοναδικό του ενδιαφέρον για μεγέθυνση του τραπεζικού του λογαριασμού. Οι δυο τους ερμηνεύουν εδώ τον πατέρα και τον γιο, Πατ Ρατ Σίνιορ και Πατ Ρατ Τζούνιορ. Ίδια ονόματα, ίδια ψυχολογικά ζόρια με μικρές διαφορές. Ο πατήρ πάσχει από OCD, επιστημονικώς ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, ο υιός από μανιοκατάθλιψη, αφού έχοντας ζήσει τον εφιάλτη κάθε συζύγου, πιάνοντας την συμβία του με τον εραστή της στο μπάνιο, έχασε την ψυχραιμία του, τα έκανε όλα γης μαδιάμ, με συνέπεια να μείνει δίχως γυναίκα, δίχως δουλειά και να καταλήξει σε ψυχιατρικό ίδρυμα για 8 μήνες, από όπου μόλις αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.

Ο θηλυκός χαρακτήρας της ιστορίας η Τίφανι, μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο να σώσει τον μικρό Πατ από την καταστροφή, προσπαθώντας να τον πείσει να λησμονήσει την μοιχαλίδα, παρά να βοηθήσει τον δικό της εαυτό, που εμφανίζει τάσεις ψυχικής κατάπτωσης, εμμονής με το σεξ και οργής για την χηρεία της σε όσο μικρή ηλικία. Αυτή είναι η Jennifer Lawrence, η αποκάλυψη του Silver Linings Playbook, που μαγνητίζει με την θωριά της και πετυχαίνει μέσω της γλυκύτατης και πνευματώδους παρουσίας της να πάρει την πρωτοπορία στην κούρσα της γυναικείας οσκαρικής ερμηνείας. Η Τίφανι είναι εκείνη που παίρνει το παιχνίδι στα χέρια της και με τις επιδέξιες κινήσεις της παλεύει να σταματήσει τον πνευματικό κατήφορο του Πατ, ακόμη κι αν κάτι τέτοιο οδηγεί σε βίαια ξεσπάσματα. Μπορούν όμως δυο καταπιεσμένοι χαρακτήρες να συνθέσουν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι? Λοιπόν, αυτή είναι η ρομαντική κομεντί που όχι μόνο υποχρεούνται όλοι να παρακολουθήσουν, αλλά που πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς όλους τους άλλους δημιουργούς, για το σωστό κωμικό της ρυθμό και για τις γεμάτες ψυχή εικόνες, που δεν χρειάζονται υπερβολές για να αναδείξουν την συγκίνηση, αλλά και για την ποιότητα της κινηματογράφησης των πλάνων, που κατόπιν της καταιγιστικής τους αναπαραγωγής, αφήνουν τον κατάλληλο χρόνο στον θεατή για προβληματισμό. Το φιλμ θα μπορούσε να αγγίξει και το άριστα, αν κατάφερνε να συγκρατηθεί από την επιμονή των τριάντα τελευταίων λεπτών του, να ευχαριστήσει και τον τελευταίο θεατή στην αίθουσα. Τα σούπερ χάπι εντς είναι βεβαίως πάντοτε ευπρόσδεκτα, δύσκολα όμως ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί άλλωστε η ξαφνική ολοκληρωτική θεραπεία του νευρωσικού χαρακτήρα του Cooper? Η ταινία του φύσει αισιόδοξου O'Russell, γεμάτη από πανέμορφες μουσικές επιλογές, κυριολεκτικά ξεχωρίζει και - παρά τις νοσηρές Κασσάνδρες - παρέα με το The Master, που ήδη έχει επιτύχει έναν τεράστιο καλλιτεχνικό θρίαμβο, αποτελούν την δυάδα του οπλοστασίου του Weinstein, που θα τραβήξει τον μακρύ δρόμο προς τα Όσκαρς. Μπορώ μάλιστα να φανταστώ το χαμόγελο στο πρόσωπο του Harvey, αν σε αυτές τις δυο προστεθεί ο ήδη ολοκληρωμένος Django Unchained του Tarantino, οπότε και θα πετύχει το απόλυτο 3 στα 3!

Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί