Υπήρξε από τις περιπτώσεις εκείνων των ρολιστών που πολύ δύσκολα έφερνες στο νου το όνομα του, που δεν τα κατάφερνες εύκολα να θυμηθείς την δεύτερη σημαντική κινηματογραφική του παρουσία, είχε όμως την τύχη, της μιας και μοναδικής ερμηνευτικής στιγμής, που έχει καταγραφεί ανεξίτηλα στην μνήμη των απανταχού σινεφίλ και είναι απίθανο να διαγραφεί όσα χρόνια και αν περάσουν. Ήταν χειμώνας του 99, λίγο πριν το μιλένιουμ, όταν ένας έγχρωμος γίγαντας γέμιζε ακόμη και τον τελευταίο πόντο του εκράν, με την θεόρατη θωριά του, σε μια ακόμη διασκευή πολυδιαβασμένου μυθιστορήματος του Stephen King - ίσως και του καλύτερου - για την μεγάλη οθόνη του The Green Mile, από τα χέρια ενός από τους πιο αδικημένους σκηνοθέτες στην ιστορία, του σπουδαίου Frank Darabont. Ο Michael Clarke Duncan ο δίμετρος αυτός ηθοποιός από το Σικάγο, που ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα ως σωματοφύλακας υψηλών προσώπων, με την συγκλονιστική του ερμηνεία ως (ενάρετος) θανατοποινίτης Τζον Κόφι, θύμα δικαστικής πλάνης, παρασυρόμενης από τις φυλετικές διακρίσεις, αλλά και κάτοχος απίστευτων θεραπευτικών ικανοτήτων, γέμισε με δάκρυα τα μάτια του ευαίσθητου κοινού, με τον απαράμιλλο ρεαλισμό που απέδωσε τον ρόλο. Η ανταμοιβή της Ακαδημίας Κινηματογράφου, να τον τιμήσει με την Οσκαρική υποψηφιότητα υποστηρικτικής ερμηνείας, ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να αποδώσει στον πάντα γελαστό καλλιτέχνη. Για λίγο καιρό κατόπιν της τεράστιας επιτυχίας, ο Duncan βρέθηκε στο προσκήνιο, επιλεγόμενος από αρκετές ακριβές παραγωγές, πάντοτε σε περιφερειακούς ρόλους, όπως στον Daredevil όπου έπαιξε τον Κίνγκπιν, στο ριμέικ του Planet Of The Apes, στην γκαγκστερική κομεντί The Whole Nine Yards, στον Armageddon, στο sci fi The Island, στο Sin City και στον The Scorpion King, ενώ χάρη στην βαριά μπάσα φωνή του πάντοτε ήταν επιλογή στα καστ παραγωγών κινουμένων σχεδίων όπως τα Brother Bear, Dinotopia, Cats And Dogs και Racing Stripes. Ο εντυπωσιακών σωματικών προσόντων καρατερίστας, προδομένος από την καρδιά του, άφησε την τελευταία του πνοή σε κλινική του Λος Άντζελες σε ηλικία μόλις 54 ετών, αφήνοντας πίσω σαν κληρονομιά την πάντοτε χαμογελαστή του όψη, που ακόμη και σε θλιβερές στιγμές όπως εκείνες του φινάλε του Πράσινου Μιλίου, σκορπούσε κύματα αισιοδοξίας στην πλατεία. RIP

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική