Τεντ

του Seth MacFarlane. Με τους Mark Wahlberg, Mila Kunis, Seth MacFarlane, Joel McHale, Giovanni Ribisi


A Teddy-Boy Bear by The Family Guy
του gaRis (@takisgaris)
Η κωμωδία είναι αυτό το ζόρικο είδος που λειτουργεί αποτελεσματικότερα όταν μοιράζεται κοινούς κώδικες με την ποπ κουλτούρα του θεατή. Έχει συμβεί σε πάμπολλες περιπτώσεις μια κωμωδία, αμερικάνικης κοπής να περάσει απαρατήρητη από το overseas κοινό γιατί χτυπά νότες που δεν έχουν αφομοιωθεί από το αισθητήριο του μη-Αμερικανού δέκτη. Φυσικά αυτός δεν είναι λόγος να αισθάνεται κομπλεξικά κανείς Ευρωπαίος, άλλωστε αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας ώθησε την αμερικάνικη επιδρομή υποκουλτούρας από τα 50s και μετά, να αλώσει την νεολαία, παράγοντας μια στρατιά, ειδικότερα μετά τα απενοχοποιημένα 90s, μια στρατιά λέω κινηματογραφιάδων να μηρυκάσει την όποια σαβουροειδή αμερικλανιά, η οποία βέβαια (για να επιστρέψω στο θέμα) έχει μεταλλαχθεί σ’αυτή τη λέρα των Φαρέλλιδων και των Appatows –φυλάρχων της κωμωδίας του 21ου αιώνα.

Αν τραβήξεις την αναλογία σε επίπεδο τηλεοπτικού animated show, είδος δυστυχώς σχεδόν αγνώστου στην Ελλάδα, από το 1999 και ως σήμερα ο Seth McFarlane, δημιουργός του Family Guy είναι το πιπεράτο alter ego της οικογένειας Simpsons. O δημοκρατικός Seth, εκπέμπει ανελλιπώς από την ακραιφνώς συντηρητική τηλεοπτική συχνότητα της Fox, επιτιθέμενος με ρατσιστικά, σεξιστικά και πολιτικώς ανορθόδοξα χιουμοριστικά βέλη, δημιουργώντας ένα πολιτισμικό φαινόμενο οικιακού τύπου. Αυτή τη φορά, ο χαρισματικός κομίστας, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην πρώτη του ταινία, δίνοντας φωνή και υπόσταση στον Τed, για τον οποίο εύκολα διαπιστώνει ο The Family Guy fan, ότι πρόκειται για μια ακόμη ανθρωπομορφική προέκταση όπως αυτή του Brian, σκύλου της οικογένειας Griffin.

To απλό, σχηματικό φορμά, γραμμένο μαζί με το πετυχημένο team πίσω από τον Family Guy, A. Sulkin και W. Wild, ξεκινά προ 27ετίας, όταν ο 8χρονος sociopath John Bennett (Mark Wahlberg) κάνει μια ευχή ανήμερα Χριστούγεννα, να ζωντανέψει το αρκουδάκι του ο Ted, ο μόνος του αληθινός φίλος, δίνοντας υπόσχεση να μην τον εγκαταλείψει ποτέ. Όπερ και εγένετο, γεγονός που συγκλόνισε την τοπική κοινωνία της Βοστόνης, φέρνοντας τον μικρούλη Ted μέχρι τα πλατό του The Late Night Show, επί εποχής Johnny Carson (προ David Letterman). Το μέχρι πρότινος αδιανόητο έγινε καθημερινότητα για τον Johnny οποίος δεν πήγε και ιδιαίτερα μπροστά στη ζωή του έκτοτε,καταλήγοντας πωλητής αυτοκινήτων, ίσως (και) επειδή οι ατέλειωτοι μπάφοι και οι κραιπάλες με τον Ted (δεν πρόκειται να ξαναδείς αρκουδάκι από εμένα anymore Tina μου!), τον κρατούν σε μια λού(μ)πα arrested development, στο βαθμό που η για μια 4ετία σύντροφός του Lorri Collins (Mila Kunis) θα του δώσει το τελεσίγραφο: Το αρκούδι ή εγώ!

Οι συμβολισμοί που φωτίζουν σύνδρομο Peter Pan είναι προφανέστατοι, όπως και οι θανατηφόρες ατάκες ενός (ακόμη) αρχετυπικού bromance, χάνουν ελαφρώς τη σπιρτάδα της τηλεοπτικής τους καταβολής. Ο Wahlberg αποδεικνύεται για πολλοστή φορά πολύ συγκεντρωμένος, αφοσιωμένος στην αλήθεια του χαρακτήρα του, τομέας που είναι πρωταθλητής στην κατηγορία, δηλαδή του everyday man (με μόνο συναγωνιστή για την πρωτιά τον Matt Damon). Η Mila Kunis έχει αυτήν την –τανιά που την κάνει να μοιάζει τόσο έξω από τα νερά της εδώ, αναγκασμένη να παίξει μια υπομονετικότατη φιλενάδα που ανέχεται τα στραβοπατήματα του ανώριμου και μονίμως στα χαμένα δεσμού της. Δεν είναι τυχαίο πως οι πιο προκλητικές σκηνές έχουν ήρωα τον Ted, κάτι που κάνει απαγορευτική την ταινία στο ανήλικο ή το οικογενειακό κοινό. Επομένως εντέλει αποβαίνει μάλλον συντηρητική για το ενήλικο target group, αυτό που έχει μεγαλώσει με Star Wars και Star Trek και Flash Gordon (μακράν η πιο trash-cult sci fi παραγωγή της μετα Ed Wood εποχής). Ιδιαίτερα οι Gordon fans θα ξετρελαθούν με τη συμμετοχή του Sam Jones, ενώ οι μη σχετικοί θα θαυμάσουν την αγαστή συνύπαρξη ανθρώπων-εικονικών χαρακτήρων (του Ted) δια χειρών Jenny Fulle και Blair Clark. (Ποιος θυμάται ακόμη το Who Framed Roger Rabbit;)

Για πες: O Ted ξεφουσκώνει στην τρίτη πράξη όπου το πράμα μελώνει μετά από μια αχρείαστη ιστορία καταδίωξης με κακό τον ανεκδιήγητο (κι εδώ) Giovanni Ribisi, o οποίος χορεύει με τέτοια τσαχπινιά και σπάσιμο λεκάνης (του) που άνετα θα του έβρισκε δουλειά ο Soderberh στο Magic Mike, ακούγοντας το “I think we are alone now” της Tiffany σε ένα απροσδόκητο Silence of The Lambs tribute (βλ. “Buffalo Bill” να χορεύει *περίπου* γυμνός μπροστά στην τηλεόραση). Το τέλος, προβλέψιμο, γλυκερό και εμπορικά εκμεταλλεύσιμο, δίνει μεν την ευκαιρία στα $50Μ παραγωγής να γίνουν με μιας $120Μ, αλλά αφαιρούν μπόλικη από την μαγκιά του Ted κρατώντας τον McFarlane σε στάση αναμονής ως προς την κατάκτηση της πρωτοκαθεδρίας στην κινηματογραφική κωμωδία, μετά την άλωση της TV.






Στις δικές μας αίθουσες, στις 23 Αυγούστου 2012 από την UIP

1 σχόλια:

Potakidis Konstantinos είπε...

μα να βάλεις 5 αστέρια σε αυτό και 4 στον Μαγικό Μιχάλη ? :)

Η ταινία μ απογοήτευσε πλήρως . χιλιοειπωμένο σκατένιο χιούμορ που ακομα ψάχνω να βρω σε τι κοινό απευθύνεται . Ξενέρωσα ΣΕ ΛΕΩ , περίμενα κάτι καλύτερο τουλάχιστον από θέμα χιούμορ

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική