Η Εποχή των Παγετώνων 4: Ο Χορός των Ηπείρων
των Steve Martino, Mike Thurmeier. Με τις φωνές των Ray Romano, John Leguizamo, Denis Leary, Queen Latifah, Nick Frost, Jennifer Lopez, Simon Pegg, Seann William Scott
Για όλα φταίει ένα Βελανίδι
του zerVo
Τα πάντα έχουν να κάνουν με αυτό που αποκαλούμε εξέλιξη. Όταν εκεί γύρω στο millennium χάρη στην επανάσταση που κατάφερε το - πρωτοπόρο για τον λόγο αυτό - στούντιο της Pixar, το κινηματογραφικό είδος του κινουμένου σχεδίου γνώρισε μια πρωτόγνωρη άνθηση, πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριξαν πως το μέλλον του σινεμά αφορά στο animation, ειδικά αν οι ιστορίες που οι εικόνες του θα περιέγραφαν θα ήταν προϊόντα υψηλής έμπνευσης. Η τεχνική αρτιότητα, το άριστο οπτικό αποτέλεσμα θεωρείτο από όλους δεδομένο με ελαφρές βελτιώσεις χρόνο με τον χρόνο, ανάλογες με την πρόοδο των ηλεκτρονικών υπολογιστών / επεξεργαστών της εικόνας. Οπότε αυτό που απέμενε θα ήταν ένα όμορφο σμίξιμο, ένα δέσιμο με το υπόλοιπο σενάριο, που θα πρόσφερε στον θεατή το απόλυτο πακέτο πολύχρωμης καρτούν διασκέδασης. Ε, όταν δέκα χρόνια μετά το revolution, η θεματική περιστρέφεται γύρω από τα ίδια και τα ίδια σκριπτ, αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει - η προαναφερόμενη - εξέλιξη στις ιδέες. Και αυτό, κατά την γνώμη μου, είναι κακό, πολύ κακό...
Την ηρεμία της οικογενειακής, γαλήνιας καθημερινότητας, των τριών αδελφικών φίλων, του Μάνι του μαμούθ, του Ντιέγκο του παλαιολιθικού τίγρη και του Σιντ του βραδύποδα,θα διαταράξουν οι εκκωφαντικοί θόρυβοι που προέρχονται από τα έγκατα της γης, συνοδευόμενοι πάντοτε από δυνατούς σεισμούς. Για εκείνο που οι τρεις κολλητοί, οι φαμίλιες τους αλλά και ολάκερος ο περίγυρος τους δεν είναι προετοιμασμένοι, είναι για το γεγονός πως αυτές οι δονήσεις, αποτελούν την προειδοποίηση για το σχίσμα του χερσαίου εδάφους σε τεράστιες επιφάνειες, που θα συνθέσουν τις ηπείρους. Σε ένα τέτοιο παγόβουνο, που επιπλέει στον απέραντο ωκεανό θα βρεθεί αποκλεισμένη η τριάδα, μακριά από τα αγαπημένα της πρόσωπα και με ρότα προς στο άγνωστο, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή ο δρόμος θα τους οδηγήσει πίσω στο σπίτι.
Η λογική του θέματος παραπέμπει κάπως σε ναυτική περιπέτεια με ναυαγούς, μιας και το ολόλευκο iceberg, που σχηματικά μοιάζει με καράβι και βαδίζει ανεξέλεγκτο στην μανιασμένη θάλασσα κουβαλάει στην ράχη του τα εμφανώς φοβισμένα - όσο κι αν μοιάζει αντιφατικό, με χιουμοριστική διάθεση - ζωάκια, που αφημένα στην μοίρα τους, αγνοούν τον τόπο που τα οδηγεί το ρεύμα. Για να γεμίσει βεβαίως το 90λεπτο μέχρι το αναμενόμενο χάπι εντ, από το σενάριο περνούν ζωγραφιστές πινελιές δράσης από The Perfect Storm και Poseidon, καταιγιστικό ντελίριο από Πειρατές της Καραϊβικής, ενώ σε αυτό τον γενικό χαμό το τέταρτο Ice Age δεν ξεχνά να κάνει αναφορά και στον δικό μας Όμηρο, με την παρουσία των βγαλμένων από την Οδύσσεια Σειρήνων. Και φυσικά κάπου εκεί ενδιάμεσα εμφανίζεται εμβόλιμα η φιγούρα εκείνου του χιλιοταλαιπωρημένου Σκρατ, που σαν τον Σίσυφο παλεύει ο φουκαράς να τα βγάλει πέρα με το βελανίδι, που σημειωτέον ευθύνεται για την μορφολογία των ηπείρων, όπως την γνωρίζουμε σήμερα...
Για πες: ...ξαναζεσταμένο όμως το ανέκδοτο και πλέον δεν βγάζει γέλιο, εκτός αν την μουρίτσα του συμπαθέστατου τρωκτικού την βλέπεις για πρώτη φορά και δεν είσαι γνώστης των εδώ και μια δεκαετία βασάνων του. Σαφώς και η Blue Sky έχει βάλει τα δυνατά της τεχνικά να μην λείψει τίποτα από την νέα Εποχή των Παγετώνων, κάπου όμως η συνέχεια έχει κουράσει και το μάτι δεν παρακολουθεί το στόρι με τον αρχικό ενθουσιασμό. Άσε που είναι εμφανές πως από το γενικό πανηγύρι του πραγματικά επιτυχημένου σε όλους τους τομείς σίριαλ, απουσιάζει η δημιουργικότητα του εμπνευστή του πλάνου Carlos Saldanha, που πολύ σωστά προτίμησε να την σκορπίσει σε καινούργια πρότζεκτ σαν το Rio - που με άφησε άφωνο - από το να χαραμίζεται σε επαναλήψεις με φόντο τον προϊστορικό κόσμο. Ο Βραζιλιάνος εξελίχθηκε δηλαδή, για το γέννημα θρέμμα του δεν μπορώ να πω ακριβώς το ίδιο...
Η λογική του θέματος παραπέμπει κάπως σε ναυτική περιπέτεια με ναυαγούς, μιας και το ολόλευκο iceberg, που σχηματικά μοιάζει με καράβι και βαδίζει ανεξέλεγκτο στην μανιασμένη θάλασσα κουβαλάει στην ράχη του τα εμφανώς φοβισμένα - όσο κι αν μοιάζει αντιφατικό, με χιουμοριστική διάθεση - ζωάκια, που αφημένα στην μοίρα τους, αγνοούν τον τόπο που τα οδηγεί το ρεύμα. Για να γεμίσει βεβαίως το 90λεπτο μέχρι το αναμενόμενο χάπι εντ, από το σενάριο περνούν ζωγραφιστές πινελιές δράσης από The Perfect Storm και Poseidon, καταιγιστικό ντελίριο από Πειρατές της Καραϊβικής, ενώ σε αυτό τον γενικό χαμό το τέταρτο Ice Age δεν ξεχνά να κάνει αναφορά και στον δικό μας Όμηρο, με την παρουσία των βγαλμένων από την Οδύσσεια Σειρήνων. Και φυσικά κάπου εκεί ενδιάμεσα εμφανίζεται εμβόλιμα η φιγούρα εκείνου του χιλιοταλαιπωρημένου Σκρατ, που σαν τον Σίσυφο παλεύει ο φουκαράς να τα βγάλει πέρα με το βελανίδι, που σημειωτέον ευθύνεται για την μορφολογία των ηπείρων, όπως την γνωρίζουμε σήμερα...
Για πες: ...ξαναζεσταμένο όμως το ανέκδοτο και πλέον δεν βγάζει γέλιο, εκτός αν την μουρίτσα του συμπαθέστατου τρωκτικού την βλέπεις για πρώτη φορά και δεν είσαι γνώστης των εδώ και μια δεκαετία βασάνων του. Σαφώς και η Blue Sky έχει βάλει τα δυνατά της τεχνικά να μην λείψει τίποτα από την νέα Εποχή των Παγετώνων, κάπου όμως η συνέχεια έχει κουράσει και το μάτι δεν παρακολουθεί το στόρι με τον αρχικό ενθουσιασμό. Άσε που είναι εμφανές πως από το γενικό πανηγύρι του πραγματικά επιτυχημένου σε όλους τους τομείς σίριαλ, απουσιάζει η δημιουργικότητα του εμπνευστή του πλάνου Carlos Saldanha, που πολύ σωστά προτίμησε να την σκορπίσει σε καινούργια πρότζεκτ σαν το Rio - που με άφησε άφωνο - από το να χαραμίζεται σε επαναλήψεις με φόντο τον προϊστορικό κόσμο. Ο Βραζιλιάνος εξελίχθηκε δηλαδή, για το γέννημα θρέμμα του δεν μπορώ να πω ακριβώς το ίδιο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουλίου 2012 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική