Μεσάνυχτα Στο Παρίσι
του Woody Allen. Με τους Owen Wilson, Marion Cotillard, Rachel McAdams, Kathy Bates, Adrien Brody, Carla Bruni, Michael Sheen
Ένας Γιάνκης του Κονέκτικατ...
του zerVo
Μεγάλη παράλειψη αυτή του Woody. Μα να έχει κάνει σαράντα ταινίες και χάρη στη μονομανία του για την Νέα Υόρκη, να μην έχει γυρίσει ούτε ένα πλάνο σε μια γωνιά του Παρισιού, προσπερνώντας το απλά αναφορικά σε μερικές ατάκες των σεναρίων του? Πάντοτε πίστευα πως η πόλη του Φωτός θα μπορούσε να σταθεί αντάξια ως φόντο μιας κινηματογραφικής ιστορίας του Allen. Ευτυχώς που κατανοεί έστω και πολλές δεκαετίες μετά το λάθος και ζητά συγνώμη για την αμέλεια, με ένα τρίλεπτο εισαγωγικό βροχερών καρτ ποστάλ αφιέρωμα - που σε κάνει να θέλεις να ταξιδέψεις τώρα - στον αν όχι πιο όμορφο, τουριστικό, ελκυστικό τόπο της γης, σίγουρα τον πιο ερωτεύσιμο και γοητευτικό. Bienvenue A Paris Monsieur...
Επιτυχημένος χολιγουντιανός σεναριογράφος, με χρόνια αποτυχημένη απόπειρα να σταθεί ανάλογα και ως συγγραφέας, βρίσκεται σε ταξίδι αναψυχής στο Παρίσι, μαζί με την όμορφη αρραβωνιαστικιά, λίγες μόνο ημέρες πριν έλθει μαζί της εις γάμου κοινωνία. Μαγεμένος από την αύρα της γαλλικής πρωτεύουσας και τους θρύλους που κρύβουν τα πλακόστρωτα της, μια βραδιά που το κρασάκι είχε τρέξει λίγο παραπάνω στις φλέβες του και μόλις το ρολόι κτυπήσει δώδεκα τα μεσάνυχτα, θα αντικρίσει την μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής του. Όταν θα βρεθεί δηλαδή σε μια φιλική συντροφιά, ενώπιος ενωπίω με τα καλλιτεχνικά του είδωλα, τον Χέμινγουέι, τον Πικάσο, τον Νταλί, τον Κόουλ Πόρτερ, τον Έλιοτ!Που να το πει και ποιος να τον πιστέψει τον ονειροπόλο Γιάνκη με τις εμφανείς καταβολές στην χρυσή κατ αυτόν δεκαετία του 20, όταν την πόλη κατέκλυζαν τεράστιες προσωπικότητες των εικαστικών, των γραμμάτων, της μουσικής. Μια μικρή απόπειρα να εκμυστηρευτεί στην - εντυπωσιασμένη από τις πομπώδεις αντιλήψεις και την trivial pursuit γνώση, του φίλου καθηγητή, που τυγχάνει να βρίσκεται κι αυτός εις Παρισίους - οσονούπω σύζυγο του, τις νυχτερινές του περιπέτειες στο πλάι της όχθης του Σηκουάνα, θα πέσει στο κενό της χλεύης της, αφού λίγο έως πολύ θα τον αποκαλέσει ψυχασθενή και αλαφροΐσκιωτο. Ωπ! Να και η ασυμφωνία χαρακτήρων με την μέλλουσα μαντάμ, πάνω σε βασικά ζητήματα για το πως αντιλαμβάνεται τον κόσμο ο κύριος και για το πως λοιδωρεί εκείνη την εμμονή του στην νοσταλγία. Κατάσταση που ευνοεί τα ρομαντικά σχέδια του Allen στο να εμφανίσει στο πλάι του μπερδεμένου γραφιά και μια όμορφη γυναικάρα μιας άλλης εποχής, δημιουργώντας του κι ένα σκοτεινό αντικείμενο πόθου. Παλιά μου τέχνη κόσκινο...
Για πες: Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται το Παρίσι, του τώρα και του αύριο ο 70άρης και πια, πολυτάλαντος Woody. Βυθισμένο στην βαθυστόχαστη κληρονομιά που του άφησαν οι μποέμ της Μονμάρτης, νοτισμένο από τις αντιλήψεις των προοδευτικών της Μπελ Επόκ, πλημμυρισμένο ακόμη και τώρα από τις νότες και τα χαχανητά του Μουλέν Ρουζ. Και δεν μου κρύβει πως πολύ θα ήθελε να τον επιχειρήσει αυτόν τον περίπατο από τον Πύργο του Άιφελ μέχρι τα σκαλιά της Σακρ Κερ, έχοντας στο πλάι του όλους εκείνους τους πολιτισμικούς θρύλους που εμπνεύστηκαν από τον ρομαντικό αγέρα της πόλης. Μην σου πω πως κάπου τον πήρε το μάτι μου, σε δεύτερο πλάνο από τον έντεχνα άχαρο Wilson, να παίζει το κλαριεντάκι του πάντα σε εύθυμο τόνο. Μην νομίσεις. Παρισινός θρύλος είναι κι εκείνος κι ας το παίζει τόσα χρόνια αμετανόητος οπαδός του Μανχάταν...
Στις δικές μας αίθουσες, 6 Οκτωβρίου 2011 από την Village
