Το Πείραμα

του Paul Scheuring. Με τους Adrien Brody, Forest Whitaker, Cam Gigandet


Ζήτημα Χρόνου
του zerVo
Αχρείαστο το σίκουελ. Δίχως συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης, πλην του μεταγλωττισμού στην αγγλική, μην τυχόν και το παρακολουθήσουν κι εκείνοι που δεν αντέχουν να δουν φιλμάκια σε άλλη διάλεκτο. Αν και για να βάζουμε τα πράγματα σε μια σωστή σειρά, αυτό το φασιστικό κλίμα της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης υπόστασης, δεν θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα παρά μόνο στην γερμανική, που με κάτι απότομα σβάιν και κάτι εξευτελιστικά ράους, η χροιά αποδόθηκε υπέροχα. Λογικά λοιπόν το tension εκτοξεύτηκε με άνεση στα ύψη στην ταινία του Hirschbiegel, σε αντίθεση με το The Experiment, που μολονότι δηλώνουν το παρόν στα καρέ του, δύο πρόσφατα, δίκαια και βαρύτατα όσκαρ ερμηνείας, το αποτέλεσμα είναι τόσο επίπεδο και μονοδιάστατο, που δεν μπορείς να το δεις, ούτε σαν διασκευή του εξαιρετικού πρωτότυπου...

Χίλια δολάρια ημερησίως, για την συμμετοχή σε ένα πείραμα μελέτης της ανθρώπινης συμπεριφοράς κάτω από αντίξοες συνθήκες, διάρκειας δύο εβδομάδων, είναι ένα πρώτης τάξης δέλεαρ, για έναν άνεργο, που σκέφτεται να πραγματοποιήσει το καρμικό ταξίδι του στην Ινδία, ώστε να συναντήσει την αγαπημένη του. Για δεκατέσσερις ημέρες, θα κληθεί μαζί με άλλους είκοσι άντρες, χωρισμένους σε δύο ομάδες, να διαβιώσει σε κατάσταση πραγματικής φυλακής. Ο κλήρος θα τον ορίσει να βρεθεί στην μεριά των έγκλειστων κρατουμένων, που καλούνται να πειθαρχήσουν στις εντολές των απέναντι δεσμοφυλάκων. Παρόλες τις διαβεβαιώσεις από τους διοργανωτές για ασφαλή εξέλιξη του πειράματος, από την πρώτη στιγμή, η κόντρα ανάμεσα στις δυο μεριές, θα οδηγήσει την κατάσταση στα άκρα, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Λογικές κι αναμενόμενες δηλαδή αντιδράσεις, της φράξιας των ινδικών χοιριδίων με την ανθρώπινη μορφή, που σφραγίζονται σε ένα κλουβί τύπου Big Brother - όπως πραγματικά συνέβη το 1971 στo Στάμφορντ - και πρέπει να ακολουθήσουν πιστά τους κανόνες, ώστε να φέρουν αμφότεροι την αποστολή εις πέρας και εντέλει να πληρωθούν. Το γαλόνι δίνει δικαιώματα και δυνατότητες στα όργανα της τάξης, ο περιορισμός προκαλεί τον φόβο στους στερημένους την ελευθερία, που θα κοιτάξουν σε πρώτη ευκαιρία να διαμαρτυρηθούν. Κι ενώ το ορίτζιναλ εστίαζε πολύ περισσότερο στην εξέλιξη των προσωπικοτήτων, σε σχέση με το πόσο άφηναν τα γκέμια λιτά οι πειραματιστές (που ήταν ορατοί), εδώ το παιχνίδι παίζεται πιο πολύ μεταξύ του άτυπου ηγέτη των δέσμιων, που στην αλήθεια είναι ένας Άγιος άνθρωπος - στην ψυχή, όχι στην φάτσα - και στον παρανοϊκό αρχηγό των φυλάκων, που στην πραγματικότητα είναι ένας τυπικός μεσήλικας, της διπλανής πόρτας.

Για πες: Έχοντας γνώση στο πως να στήνει κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, ο σκηνοθέτης του Prison Break, Paul Scheuring, σε αυτό τον τομέα τα πηγαίνει μια χαρά, στενεύοντας λεπτό με το λεπτό τους πόντους της ποντικότρυπας - φυλακής και μεταβάλλοντας το εγκλωβισμένο θήραμα σε αγρίμι. Η πρόθεση του να παραμείνει στις προσταγές ενός τηλεοπτικού προϊόντος είναι σαφείς από την πρώτη στιγμή, εφόσον δεν εμβαθύνει διόλου στην υπόθεση, δεν εκμεταλλεύεται τις αλληγορίες, που μπορεί να πηγάσουν από την ίντριγκα και τελικά δεν αποσπά παρά τα ελάχιστα, από τα δύο διαμάντια που διαθέτει στην φαρέτρα του: Τον Adrien Brody, που σαν να μου φάνηκε πως τον είχα ξαναδεί ακριβώς έτσι στο The Jacket και τον Forest Whitaker, που πιστεύω πως το κοστούμι του τόσο κακού χαρακτήρα, δεν του κουμπώνει...






Στις δικές μας αίθουσες, 25 Μαΐου 2011 από την Audiovisual

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική