Η Τελευταία Ακροβάτης της Μαδρίτης

του Alex de la Iglesia. Με τους Carlos Areces, Antonio de la Torre, Carolina Bang


Περάστε κόσμε...
του zerVo
Για να πω την αλήθεια, τους συμβολισμούς της Balada πλήρως, δεν κατάφερα να τους αποκωδικοποιήσω. Είναι κάποιες περιπτώσεις, που χρειάζεται λίγη περισσότερη γνώση από την ιστορία κάθε λαού, από την απλή εγκυκλοπαιδική, για να κατανοήσεις μερικά ειδικά νοήματα που ρίχνει στον καμβά ο δημιουργός. Σαν να δώσεις σε κάποιον ξένο, σπανιόλο κατά προτίμηση, να παρακολουθήσει το θαύμα του Θιάσου. Θα εκστασιαστεί από την σεναριακή αλληγορία, θα μαγευτεί από την κινηματογράφηση, θα εξυμνήσει τις αλληλουχίες, μα σε κάποια πλάνα, που αγνοεί λεπτομέρειες από την ιστορική εξέλιξη της χώρας μας, θα μείνει μετέωρος και θα δημιουργηθούν κενά στην εξήγηση των εικόνων.

Ορφανός από μητέρα και μεγαλωμένος δίχως πατέρα, αφού εκείνος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, φυλακισμένος, κατηγορούμενος ως αντάρτης από τον εθνικό στρατό, ο ζορισμένος ψυχικά Χαβιέρ, έδωσε έναν και μοναδικό όρκο στον εαυτό του: Να ακολουθήσει και ο ίδιος, το επάγγελμα που έθρεψε τόσο τον παππού, όσο και τον πατέρα του, να γίνει κλόουν. Πολλά χρόνια αργότερα, θα χτυπήσει την πόρτα ενός πλανόδιου τσίρκο, ζητώντας δουλειά σαν διασκεδαστής, ένα καλλιτεχνικό κοινόβιο που θα γνωρίσει τον έμπειρο μπόζο Σέρχιο, που ξέρει καλά πως να αποσπά το γέλιο των μικρών παιδιών και την εντυπωσιακή Ναταλία, το κορίτσι λάστιχο, που μαζί του διατηρεί ερωτική σχέση.

Κι έτσι αμέσως αμέσως δημιουργούνται οι βάσεις του τριγώνου, πάνω στο οποίο θα κτιστεί η ιστορία. Ο συνεσταλμένος "θλιμμένος παλιάτσος" με το μηδενικό παιδικό παρελθόν, που μέσα του κρύβει τόνους οργής, ο χαρισματικός κομπέρ, που μόλις ρίξει μέσα του οινόπνευμα, εκρηγνύεται και ξεσπά βιαίως και η ευκολόπιστη μορφονιά, που λειτουργεί απερίσκεπτα και δίχως σαφή λογική. Ανάμεσα στους τρεις θα αναπτυχθεί μια ιδιόμορφη σχέση έλξης και αντίδρασης, με τους δύο παλιάτσους να δημιουργούν μεταξύ τους αντιπαλότητα, ελπίζοντας πως θα κερδίσουν τα μάτια της γοητευτικής χορεύτριας, κατάσταση που θα εκτραχυνθεί όσο εκείνη θα δείχνει αναποφάσιστη για την επιλογή της. Εκείνον που δείχνει ήρεμος σαν αρνάκι, μα η μαυρισμένη ψυχή του μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκραγεί με απρόβλεπτες συνέπειες ή τον εξ ορισμού βάναυσο και ανήλεο μέθυσο, που μόλις εκτονωθεί μαλακώνει και γλυκαίνει?

Εύκολα διαπιστώνει ο θεατής, στην σύνταξη του παζλ, πως το πολύχρωμο και φασαριόζικο τσίρκο, με την πλημμελή κοινωνική του διαστρωμάτωση, που άλλος διοικεί επίσημα και άλλος δια της βίας, είναι η πατρίδα, η χώρα που μονίμως βρίσκεται σε μια παρόμοια κατάσταση. Ο λαουτζίκος της - που παίρνει την μορφή της ισορροπίστριας, που εύκολα ή δύσκολα καταφέρνει να ξεπερνά τις αντιξοότητες - βρίσκεται σε μια διαρκή αγχωτική φάση, να επιλέξει πατρόνο, σύντροφο, αγαπητικό. Και ποιοι τον προσεγγίζουν μονίμως ερίζοντας για την καρδιά του? Τιποτένιοι παλιάτσοι, διπρόσωποι μασκαράδες, που στοχεύουν να ρουφήξουν και την τελευταία σταγόνα του αίματος του, για να ικανοποιήσουν τις εγωιστικές τους ορμές, ακόμη κι αν χρειαστεί να πατήσουν επί πτωμάτων για να πετύχουν τον σκοπό τους. Το ποιος στο φινάλε παραμένει ζωντανός και ποιον τον τρώνε τα τάρταρα, δεν θα το αποκαλύψω -βέβαια - αν και λίγο πολύ με ευκολία μπορεί να το προβλέψει κανείς.

Για πες: Ο Alex de la Iglesia, είναι ένας ιδιαίτερος σκηνοθέτης και πρέπει να πας με τα νερά του αν θέλεις αληθινά να τον κατανοήσεις. Η τεχνοτροπία του συνδυάζει ψήγματα ιταλικού νεορεαλισμού και βαλκανικού φολκλόρ, διατηρώντας πάντοτε αναλλοίωτη την ισπανική λογική, που εισάγει τον τρόμο και το αίμα σε πρώτη ζήτηση. Κι εκεί κάπου χάνει τον έλεγχο ο auteur, που όταν η βία ξεσπά, ξεπερνά τα όρια και η πολιτική του μεταφορά, μεταλλάσσεται σε κάτι σαν Φρανκενστάιν, με τους δύο παραμορφωμένους μνηστήρες να στήνουν έναν νέο εμφύλιο πόλεμο, προκειμένου να κάνουν τσιφλίκι τους τον - αγγελικής μορφής, ελέω Carolina Bang - φουκαρά λαό...






Στις δικές μας αίθουσες, 5 Μαΐου 2011 από την Filmtrade


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική