Movies Ltd

Έστω πως απλώνουμε πάνω στον πάγκο, τις εικόνες δύο διαφορετικών φιλμς, που έχουν όμως ακριβώς το ίδιο θέμα. Από την μια μεριά βάζουμε την πρώτη, την αποκαλούμενη και ορίτζιναλ και από την άλλη την διασκευή, που ως είθισται κινηματογραφικά, ονομάζεται ριμέικ. Το πιο πιθανό, η πρώτη αίσθηση που θα αποκομίσουμε από την κόντρα, είναι εκείνη της ομοιότητας, του σχεδόν απόλυτου ταιριάσματος, ανάμεσα στο δεύτερο χρονικά πόνημα, που σχεδόν αντιγράφει τον πρόγονο, επιζητώντας μερίδιο από την δεδομένη - ώστε να προβεί κάποιος στην επανάληψη - επιτυχία του. Με μια πιο προσεκτική ματιά βεβαίως, θα αρχίσουν να αποκαλύπτονται οι πινελιές του κάθε δημιουργού, κάποιες μικρο εναλλαγές στις προοπτικές, μερικοί εκμοντερνισμοί, αλλά στην ουσία οι διαφορές δεν θα είναι ιδιαίτερα μεγάλες. Με γνώμονα αυτή την απλούστατη λογική, το ότι κατάφεραν οι Coen, στην νέα εκδοχή του True Grit, να αναδείξουν άλλη προσωπικότητα της ιστορίας σε πρωταγωνιστική, από εκείνη του δημοφιλέστατου πρωτότυπου, είναι ομολογουμένως κάτι καταπληκτικό...

Εκδίκηση! Η μόνη σκέψη που περνά από το μυαλό της δεκατετράχρονης Μάτι, που μόλις αντίκρυσε το άψυχο σώμα του πατέρα της, στυγνά δολοφονημένο από τα χέρια του διαβόητου στην Άγρια Δύση κακοποιού, Τομ Τσέινι. Κόντρα σε κάθε λογική και προκειμένου να εντοπίσει τα ίχνη του εγκληματία, με σκοπό να τον πιάσει και να τον οδηγήσει στην δικαιοσύνη, θα ζητήσει την βοήθεια του βετεράνου, αλλά και μέθυσου, μάρσαλ Ρούστερ Κόγκμπερν, ενός έμπειρου κυνηγού κεφαλών, που για χάρη της αμοιβής θα δεχτεί να συνοδεύσει το άμαθο πλην πεισμωμένο κοριτσάκι, στα δύσβατα κι επικίνδυνα μονοπάτια. Μια πορεία που έχει παράλληλα ξεκινήσει και ο Τεξανός σερίφης Λεμπέφ, αναζητώντας τον ίδιο άντρα, για πρότερο φονικό, που έχει διαπράξει.

Στους λίγο παλιότερους ο τίτλος True Grit είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την μυθική φιγούρα του John Wayne, του πρωταγωνιστή που ταυτοποιήθηκε όσο κανείς με την έννοια του γουέστερν. Ακόμη κι αν δεν μιλάμε για την καλύτερη ταινία του, εντούτοις όντας μια από τις τελευταίες της μακράς καριέρας του, ο Duke, πέρασε μέσα από τις εικόνες που επιμελήθηκε ο Henry Hathaway, όλη την γνώση και την σοφία που μάζεψε για δεκαετίες, φορώντας το καπέλο του καμπόη και κρατώντας το φονικό Smith & Wesson στο χέρι. Πρέπει να ομολογήσω λοιπόν, ότι στο άκουσμα του μαντάτου του συγκεκριμένου ριμέικ από τα χέρια του Joel και του Ethan, κατάλαβα πως σε καμία περίπτωση δεν θα παρουσιάζαν την ιστορία, κατά τέτοιο τρόπο, που θα προσέβαλε έστω και ελάχιστα το ζενίθ της πορείας ενός τεράστιου ηθοποιού. Όσο για το αν θα τα κατάφερναν στο αδόκιμο γι αυτούς είδος, δεν είχα καμία αμφιβολία. Τα genre προσαρμόζονται στην λογική των Coen και όχι οι δημιουργοί του Fargo σε αυτά...

Ακολουθώντας την γνώριμη, ανατρεπτική τους συλλογιστική τα δύο αδέλφια, πήραν το γνωστό θέμα και δεν εστίασαν πάνω στην πείρα και την φαρ ουέστ σύνεση του γηραιότερου της καταδιωκτικής συντροφιάς, μα στην άγνοια κινδύνου, το νεανικό πάθος και την ακραιφνή παρορμητικότητα του νεαρότερου. Κάπως έτσι λοιπόν, το στόρι αλλάζει τον κεντρικό του ήρωα, ξεφεύγοντας από τον μονόφθαλμο μονίμως σουρωμένο manhunter και με πανοραμίκ ταξιδεύοντας στο πανέξυπνο και αυθάδες μουτράκι της πιτσιρίκας. Παίζοντας συνάμα ένα τρικέζικο παιχνιδάκι με την απαίτηση του θεατή, που ολοένα και αποζητά περισσότερο τις εξυπνάδες της μπέμπας, που έχει πάρει στα παιδικά χέρια της τον νόμο, από τον αθυρόστομο ξεπεσμένο πιστολέρο.