Το Μεγάλο Φαβορί

του Randall Wallace. Με τους Diane Lane, John Malkovich, Dylan Walsh


Γκανιάν!
του zerVo
Ρε πως περνούν έτσι τα χρόνια τα ρημαδιασμένα! Μέχρι και όρκο θα έπαιρνα πως δεν έχει περάσει ούτε εικοσιτετράωρο, από την πρώτη φορά που είδα τους Outsiders πίσω στα 1983, λιώνοντας σε κάθε τίναγμα της κατακόκκινης μπούκλας της Diane Lane. Της ενζενί αποκάλυψης δηλαδή του Coppola, που στο συγκεκριμένο φιλμάκι είχε κλέψει την καρδιά του μονίμως ατίθασου Dillon, κάποιους μήνες πριν επαναλάβει το αυτό, στον Rumble Fish Αταίριαστο, λίγο πριν ξελογιάσει και τον τότε μορφονιό Michael Pare στους Streets Of Fire και φυσικά ελάχιστα πριν ρίξει τα δίχτυα της στον απόλυτο γόητα της εποχής, Richard Gere, ξανθιά πλατινέ πλέον, στο αγαπημένο μου Cotton Club. Μια περίοδος δύο χρόνων, που η μόλις 20 Μαΐων Νεοϋορκέζα πρωταγωνιστούσε μόνιμα στα όνειρα των αρρένων συνομηλίκων της, υποδυόμενη το ερωτικό σύμβολο, με τέτοια εκρηκτικότητα, που θα έβαζα και στοίχημα, πως ποτέ δεν θα την έβλεπα επί σκηνής φαμιλιάρικου δράματος, με ντεμοντέ ταγιεράκι και μαλλί τέλεια φρεζαρισμένο, τίγκα στην Sunsilk. Never Say Never, Dear...

Μετά τον ξαφνικό θάνατο της αγαπημένης της μητέρας, η τυπική νοικοκυρά Πένι Τσένερι, αντιλαμβάνεται πως ο βαριά ασθενής πατέρας της είναι αδύναμος για να φέρει βόλτα την πνιγμένη στα χρέη, οικογενειακή επιχείρηση του. Αντιδρώντας άμεσα στην απαίτηση του έτερου κληρονόμου αδελφού της, για πώληση των στάβλων της Βιρτζίνια, που με τόσο κόπο είχε στήσει ο γονιός τους, θα βάλει σκοπό να τους αναστηλώσει, αναδεικνύοντας καινούργιους πρωταθλητές του ιπποδρόμου. Κάτι το πείσμα της, κάτι η τύχη που θα σταθεί με το μέρος της, κάτι η σοφή επιλογή προπονητή, στο πρόσωπο του ιδιότροπου Γάλλου κόουτς Λισιέν Λορέν, η πενηντάχρονη Πένι, στερούμενη για μεγάλο χρονικό διάστημα της αγκαλιά των τεσσάρων παιδιών και του συζύγου της, θα εξελιχθεί στην διασημότερη ιδιοκτήτρια αλόγου στα χρονικά του σπορ, όντας κάτοχος του Σεκρετέριατ, του μοναδικού αλόγου που κέρδισε με χαρακτηριστική άνεση το μεγάλο τριπλό ντέρμπι.

Μπορεί ο τίτλος ενός ακόμη φιλμ που φέρει την σφραγίδα της Disney, από εκείνες που χαρακτηρίζονται "για όλη την οικογένεια" να επιλέγει σαν κεντρικό χαρακτήρα της ιστορίας το ζώο, εν προκειμένοις το άλογο, κυρίως λόγο των επιτευγμάτων που κατάφερε στις κούρσες, στην πραγματικότητα όμως, ο βασικότατος ήρωας, όπως τον παρουσιάζει το σενάριο, δεν είναι άλλος από την κυρία Τουίτι - Τσένερι, που δίχως το ενστικτώδες πάθος της, τίποτα από όλα αυτά, τα πραγματικά συγκλονιστικά, δεν θα είχαν συμβεί. Η ταινία του αξιόλογου σκηνοθέτη Randall Wallace - του We Were Soldiers, αλλά και σεναριογράφου του Braveheart - κινείται ουσιαστικά σαν ένα χρονικό δράσης της δυναμικής γυναίκας, που δεν θέλησε να απαρνηθεί το όνειρο του πατέρα της, συνεχίζοντας το κόντρα στις αντιξοότητες, ακόμη και όταν το αδιέξοδο φαινόταν πολύ κοντά. Γεμάτη πίστη όμως στις ικανότητες του αλόγου της, πως θα πετύχει έναν ανεπανάληπτο άθλο, όχι μόνο έσωσε από χρεωκοπία το ιπποφορβείο, αλλά διατήρησε ακέραιη και την ενότητα της φαμίλιας της, έτσι ώστε να αναδειχτεί σαν μια από τις πιο αναγνωρίσιμες Αμερικανίδες της δεκαετίας του 70'.

Για πες: Περίοδος που στήνεται τουλάχιστον ικανοποιητικά στις εικόνες του Secretariat, με τις ανησυχίες για τις πολεμικές συρράξεις και τις γνώριμες νεανικές εξεγέρσεις, να κάνουν την εμφάνιση τους έστω και επιδερμικά, όντας η μοναδική έκπληξη στην γεμάτη δραματουργικά κλισέ διαδρομή του. Έστω και βυθισμένο στην κοινοτυπία του, το φιλμ σε καμία περίπτωση δεν χάνει την αξιοπρέπεια του, ούτε υπόσχεται περισσότερα από όσα μπορεί να προσφέρει - βλέπε αναλόγου ύφους Seabiscuit - γεγονός που βασίζεται κατά πολύ μεγάλο ποσοστό στην πρωταγωνίστρια του, που δεν δηλώνει απούσα ούτε από μισό πλάνο της δίωρης διάρκειας. Και που ίσως να μην είναι πλέον το κοριτσόπουλο, η Diane, που στο καυτό διάβα της έλιωνε όλος ο αντρικός πληθυσμός, είναι όμως η ώριμη κυρία Lane, που ανταπεξέρχεται με άνεση, στις δυσκολίες ενός απαιτητικού ρόλου...






Στις δικές μας αίθουσες, 17 Φεβρουαρίου 2011 από την Feelgood