Πως Τελείωσε Αυτό το Καλοκαίρι

του Aleksei Popogrebsky. Με τους Grigoriy Dobrygin, Sergei Puskepalis


Ναι μεν, αλλά...
του zerVo
Ένιωσα σαν να γύρισα πολλά χρόνια πίσω, σε μια άλλη εποχή, όπου τα ηλεκτρονικά γκατζετάκια, δεν είχαν εισβάλλει τόσο πολύ στην ζωή μου και ήμουν υποχρεωμένος να τα βγάζω πέρα με τεχνολογίες που ακόμη και τότε φάνταζαν απαρχαιωμένες. Εικοσάχρονος ρανταρίστας, ήμουν, δυο δεκαετίες πριν, αποκλεισμένος στο φυλάκιο στην κορφή του βουνού, με μοναδική επικοινωνία με τον πολιτισμό, εκείνο το τηλέφωνο που έπαιρνε μπροστά με το δυναμό. Ημέρες μοναξιάς, που καταλάβαινα πως οτιδήποτε κι αν μου συνέβαινε δεν θα το μάθαινε σύντομα κανείς. Όπως οτιδήποτε κι αν τύχαινε στον υπόλοιπο κόσμο, δύσκολα θα το μάθαινα με διαφορά φάσης, μικρότερης του τριημέρου. Για εκείνη την αρχαία εποχή το φιλμ ταιριάζει γάντι. Γιατί να υποβληθώ στην σεναριακή ανάγκη, που λέει πως σήμερα η επικοινωνία διεξάγεται με...ραδιογράφημα, μου είναι κομματάκι δύσκολο.

Η καλοκαιρινή βάρδια, στον απομακρυσμένο μετεωρολογικό σταθμό, κοντά στον αρκτικό κύκλο, μόλις ξεκίνησε για το δίδυμο των μελετητών. Σκοπός της εργασίας τους είναι να ελέγχουν τις μετρήσεις των οργάνων πρόγνωσης καιρού, αλλά και τα νούμερα ραδιενέργειας που πηγάζουν από τον εγκαταλελειμμένο πυρηνικό αντιδραστήρα και να τα στέλνουν στην εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά τους, βάση, μέσω ασυρμάτου. Για τον πιο έμπειρο της δυάδας, μοναδική διέξοδος από την ρουτίνα, το ψάρεμα στην παγωμένη λίμνη, την ίδια ώρα που ο νεώτερος μετρά τις κολλημένες ώρες, παίζοντας ηλεκτρονικά. Την νηνεμία θα διαλύσει το μαντάτο που θα λάβει ο μικρός, για τον αιφνίδιο θάνατο της οικογένειας του συναδέλφου του. Ένα νέο, που θα διστάσει να του αποκαλύψει, φοβούμενος την αντίδραση του.

Είναι σκληρό το συναίσθημα της απομόνωσης, αναμφίβολα. Σου προκαλεί μυστήριες εσωτερικές αναταραχές, που κι αυτές με την σειρά τους, είναι ικανές να δημιουργήσουν εκρήξεις με στόχο - κατ αποκλειστικότητα - τον άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα σου. Και αυτός ακριβώς είναι ένας φόβος πιο ακραίος και από την ίδια την μοναξιά. Μια σύγκριση που επιχειρεί μέσα από το θρίλερ του ο ταλαντούχος Ρώσος δημιουργός Aleksey Popogrebsky, στέλνοντας δύο εκ διαμέτρου αντίθετης λογικής μονάδες, σε μια αποστολή στην μέση του πουθενά. Οι προθέσεις υγιέστατες, από έναν γνήσιο εκπρόσωπο της μεγάλης ανατολικής κινηματογραφικής σχολής, που δίνει μεγαλύτερο βάρος στο κτίσιμο της ατμόσφαιρας και λιγότερο στην ιστορία, καθεαυτή. Και πραγματικά με όπλο την εξαιρετική φωτογράφιση της ασυνάρτητης καιρικά γωνιάς της Σιβηρίας, αλλά και τα στατικά μακρόσυρτα πλάνα, που φτιάχνουν μια αγωνιώδη διάθεση, η βάση για ένα ποιοτικό θρίλερ δηλώνει παρούσα.

Για πες: Όταν όμως για να πάρει μπροστά το έργο, απαιτούνται ούτε λίγο, ούτε πολύ 40 λεπτά σιγής, που το μόνο που ακούγεται είναι η φωνή του ασυρματιστή, στα πλαίσια της περιγραφής του εγκλωβισμένου κλίματος, τότε η όποια θετική διάθεση υπάρχει στην ψυχή του θεατή, έχει πάει περίπατο. Το αληθινά ανατριχιαστικό στοιχείο από την παρακολούθηση του How I Ended This Summer, είναι που ο τρόμος που περιγράφει λαμβάνει χώρα κατά την διάρκεια του θέρους. Στοιχείο που με προκαλεί να μην διανοηθώ καν τι θα συνέβαινε, αν η περίοδος εξέλιξης του στόρι, ήταν χειμερινή...






Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαρτίου 2011 από τη Seven



0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική