Movies Ltd

Για να γράψεις ποίηση, λέει ο δάσκαλος, πρέπει να ανοίξεις τα μάτια σου, να δεις τον κόσμο με άλλο, καθαρό, βλέμμα. Να δεις πέρα από τις εντολές, τις αποφάσεις, τους νόμους, τους κανόνες, να κατανοήσεις ποια ακριβώς είναι η έννοια του κόσμου και των υλικών που των συνθέτουν. Και όχι εκείνη, η πιθανότατα ψεύτικη εντύπωση, που σου ορίζει η καταπιεστική κοινωνία, για καθετί που σε περιβάλλει. Να αποστασιοποιηθείς από το κοινότυπο, να μην εστιάσεις στο αντικείμενο, να αφήσεις την φαντασία σου ελεύθερη να κυκλοφορήσει στην φύση. Τότε όμως, δεν θα είσαι απλώς ένας ποιητής. Θα έχεις γίνει και ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος...

Έχοντας περάσει τα εξήντα της χρόνια, η Μίγια βγάζει τα προς το ζην εργαζόμενη περιστασιακά σαν παραδουλεύτρα, στο σπίτι ενός ηλικιωμένου παραπληγικού. Αν έμενε μόνη της στο μικρό προαστιακό διαμέρισμα που διαβιώνει, οι ανάγκες της δεν θα ήταν ούτε μεγάλες, ούτε ιδιαίτερες. Έχει αναλάβει όμως να μεγαλώσει τον εγγονό της, έναν έφηβο που η κόρη της άφησε στα χέρια της, όταν αποφάσισε να φύγει, για να εργαστεί στην μεγαλούπολη. Ακόμη και δύσκολα, η γιαγιά καταφέρνει να τα φέρει βόλτα, φροντίζοντας να μην λείψει τίποτα στον παντελώς αδιάφορο και τεμπέλη πιτσιρικά. Όλα γίνονται αρκεί να έχει την υγειά της. Η μοίρα δεν θα σταθεί στο πλάι της, όμως, αφού σημάδια κόπωσης του μυαλού, θα αρχίσουν να κάνουν την εμφάνιση τους, κάνοντας την να λησμονεί ακόμη και τις πιο εύκολες φράσεις. Εκεί που κάθε γεράκος θα σήκωνε τα χέρια ψηλά, η πάντοτε καλοντυμένη και πρόσχαρη γυναίκα, θα δείξει πυγμή. Όσο κι αν οι λέξεις σβήνουν από την μνήμη, θα το παλέψει, κάνοντας πραγματικότητα το νεανικό της όνειρο: Να γίνει ποιήτρια...

Η παντιέρα του μικροαστού! Τι επιτάσσει η πάθηση μου? Χάπια, φάρμακα, ψυχική ξεκούραση, φυτοποίηση και κλεισούρα. Θα κάνω το αντίθετο, υποστηρίζει η ζωντανή Μίγια. Με το μπλοκάκι ανά χείρας, πετάγεται από τα σεμινάρια, στις εστίες φιλίας, όπου καλλιτέχνες απαγγέλλουν στίχους. Που λένε καλά το ποίημα δηλαδή... Πιθανότατα να είχε εξελιχθεί κι εκείνη σε μια τέτοιου πομπώδους ύφους μαντάμ Φανφάρα, αν το κακό δεν χτυπούσε για δεύτερη φορά την πόρτα της. Αυτή την φορά καταλυτικά, δείχνοντας της ποιος στην πραγματικότητα είναι ο βρωμερός αγέρας που την περικυκλώνει. Με το εγγόνι της να δείχνει παραβατική συμπεριφορά, θα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα, να καλύψει - επί χρήμασι - τις πομπές του ή να τον στείλει εκεί που πρέπει, στον εισαγγελέα. Η ανδροκρατούμενη ομήγυρη συνιστά το πρώτο, έναντι αδράς αμοιβής των πονεμένων γονιών της μικρής, που η παρέα του δεκαπεντάχρονου βίαζε σωρηδόν, ωθώντας την στην αυτοκτονία, προκειμένου να τους κλείσουν το στόμα. Οι ηθικοί φραγμοί της γηραιάς κυρίας, με την μπερδεμένη εσχάτως αντίληψη, τι συνιστούν? Να κοιτάξει μπροστά της την αλήθεια, όχι με την μέθοδο που της επιβάλλουν, αλλά θέτοντας τους δικούς της φιλελεύθερους όρους. Η ποίηση λειτούργησε σαν γιατρικό. Τουλάχιστον για το πνεύμα...

Για πες: Ένα ακόμη εξαίρετο δείγμα γραφής από την κινηματογραφική σχολή της Κορέας - την πληρέστερη θεματικά παγκοσμίως, πέραν του Χόλιγουντ - αποτελεί το Poetry. Με βασικό του όπλο, το γεμάτο συμβολισμούς και αλληγορίες σενάριο, ο χαρισματικός Chang-dong Lee, ακολουθεί τις προσταγές του ασιανού σοσιαλιστικού σινεμά, για να δώσει την δική του πρόταση, στην ιδέα της βελούδινης επανάστασης του ατόμου. Η έξοχη χρήση του φυσικού φωτισμού, που δίνει μια ιδιαίτερη αισιόδοξη λαμπάδα στα πλάνα του, συνυπάρχει αρμονικά με το εκφραστικό πρόσωπο της πρωθιέρειας του Κορεάτικου σινεμά Yun Jung-hee, που ερμηνεύει την ηρωίδα της λιτά, μα συγκλονιστικά. Σπάζοντας όχι λίγες φορές, με την ισχύ των σχιστών μα κοφτερών ματιών της, την εμμονή του δημιουργού στην επανάληψη, που μεγαλώνει αναίτια την χρονική διάρκεια του φιλμ. Που σε μια πιο συμπυκνωμένη και λιγότερο δαιδαλώδη του φόρμα, θα μπορούσε να αποκληθεί ως το φιλμικό διαμαντάκι της χρονιάς, από την Άπω Ανατολή...