Γουόλ Στριτ: Το Χρήμα ποτέ δεν Πεθαίνει
του Oliver Stone. Με τους Michael Douglas, Shia LaBeouf, Josh Brolin, Carey Mulligan τον Frank Langella και την Susan Sarandon
Is Greed Good?
του zerVo
Η συνέχεια μιας μεγάλης επιτυχίας... Για να βάλουμε λίγο τα πράγματα στην θέση τους, το Wall Street στην χώρα μας, σουξέ, ουδέποτε υπήρξε. Βλέπεις πίσω στα 1987, οι τεχνικοί όροι του limit up, του dow jones και του split, φάνταζαν κινέζικα στους Έλληνες, που είχαν υπερβολικά περιορισμένες γνώσεις γύρω από τον χρηματιστηριακό τζόγο. Ότι μια δεκαετία αργότερα η κατάσταση άλλαξε άρδην και άπαντες θέλησαν να το παίξουν κυρίαρχοι της Σοφοκλέους, είχε κυρίως τα άσχημα του, μα κάπου κάπου και τα καλά του. Όπερ σημαίνει πως πέραν της οικονομικής καταστροφής και των συνεπειών που πληρώνουμε άπαντες σήμερα, μας δίνεται η δυνατότητα να παρακολουθήσουμε μια ταινία με τον τίτλο Money Never Sleeps, με εντελώς διαφορετικό μάτι.
Κοντά μια δεκαετία παρέμεινε εσώκλειστος στην φυλακή ο κάποτε δαιμόνιος χρηματιστής Γκόρντον Γκέκο, έχοντας κριθεί ένοχος για πολλαπλές οικονομικές απάτες. Η νέα του απασχόληση είναι η συγγραφή βιβλίων, που χάρη στην φήμη του γρήγορα θα γίνουν ανάρπαστα. Εκτός από τις γραπτές γνώσεις του, ένας φιλόδοξος και ταλαντούχος νέος, θα ζητήσει να του αποσπάσει τις κρυφές κι ανέκδοτες, εκείνες που τον κατέστησαν ως θρύλο στον άπληστο κόσμο της Γουόλ Στριτ. Κατά διαβολική σύμπτωση μάλιστα, ο ζεν πρεμιέ της συναλλαγής, τυγχάνει και μελλοντικός του γαμπρός, αφού από ώρα σε ώρα θα οδηγήσει στην εκκλησία, την απομακρυσμένη θυγατέρα του Γκόρντον. Να η ώρα του ντιλ λοιπόν. Για τον μάστορα του πάρε δώσε, το να παίξει τον ρόλο του μέντορα - για δεύτερη φορά στην πολυετή καριέρα του, αν θυμάσαι από το episode 1 - τίποτα δεν παρέχεται δίχως αντάλλαγμα. Και για να προσφέρει στον ανερχόμενο μα και γεμάτο ευαισθησίες trader τις υπηρεσίες του, θα ζητήσει πλαγίως την αρωγή του, ώστε να συσφίξει τις σχέσεις με το προβληματισμένο του σπλάχνο.
Είναι πολύ λογικό, ένα σίκουελ που φέρει τον τίτλο Wall Street να ανήκει στα πλέον αναμενόμενα όχι μονάχα της σεζόν, αλλά ίσως και ολόκληρης της δεκαετίας. Γι αυτό περίμενα μια κάποια διαφοροποίηση στην θεματική του, ιδιαίτερα από την στιγμή που σε σχέση με το ορίτζιναλ εκτυλίσσεται σε μια εκ διαμέτρου αντίθετη οικονομική συγκυρία. Το 1987 το δολάριο χάρη στα περιβόητα Reaganomics βρισκόταν σε άνθηση, ενώ σήμερα τα συστήματα τραπεζών και αξιών της Αμερικής, βρίσκονται πιο κάτω από την κατάρρευση. Σε ποιο ακριβώς σημείο του Money, παρουσίασε αυτό τον συσχετισμό του χθες με το σήμερα ο Stone δεν το αντιλήφθηκα. Σε μια περίοδο που η ανεργία της χώρας έχει τιναχθεί στα ύψη, επέμεινε να προβάλλει την ματαιοδοξία ενός φρεσκοσιδερωμένου εύελπη, που απλώς γαντζώνεται πάνω στην πείρα ενός βετεράνου για να αναδειχτεί. Deja Vu δηλαδή της πανομοιότυπης - αν εξαιρέσεις την απουσία, τότε, του εξ αγχιστείας συγγενολοικού στοιχείου - ιστορίας, που είχε σαν θέμα την εκπαίδευση του Charlie Sheen, που αν κόβει το μάτι σου θα τον πετύχεις κι εδώ, σε ένα στιγμιαίο πλάνο, που συνθέτει το μοναδικό ίσως - έστω κι ανορθόδοξο - κοινωνικό σχόλιο του φιλμ.
Για πες: Κατά τα άλλα, για την μεγάλη του διάρκεια το έργο, χάρη στην εξυπνάδα του σκηνοθέτη του, να κάνει σωστή χρήση του μοντάζ, κυλά σε ένα ικανό τέμπο που δεν κουράζει. Στοιχείο που σε πολύ μεγάλο του βαθμό οφείλεται στον αέρα του Douglas και στην αύρα που αναδίδει στο πανί, ακόμη κι αν ξέρεις καλά μέσα σου, πως ο τύπος που υποδύεται, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας κυνικός και στυγνός φαταούλας. Σε αντιδιαστολή με το πρωτότυπο όμως, η υπόθεση δεν περιστρέφεται γύρω από εκείνον, μα επικεντρώνει στο πουλέν του, ρόλο που κρατά ο Shia LaBeouf, με την γνωστή ημι-αθώα εκφραστικότητα του. Αναδεικνύοντας περισσότερο τα ζόρια της αισθηματικής του σχέσης με την δεσποινίδα Γκέκο (η Mulligan που ακόμη δεν έχω εντοπίσει το θεόρατο ταλέντο, για το οποίο όλοι συζητούν) και εστιάζοντας στην καθημερινή μάχη ζωής και θανάτου για την διακίνηση του πλούτου, μέσα από την σύγκρουση με τον (ακόμη πιο) κακό χαρακτήρα του σεναρίου (Josh Brolin). Κάνοντας με να απορώ πολλές φορές, αν ο γερο-Oliver έχει καταλάβει πως στον πλανήτη επικρατεί ύφεση ικανή να καταστρέψει τα πάντα ή το μυαλό του ακόμη τρέχει στις ζούγκλες του Βιετνάμ και του πολέμου του, ιστορικής στιγμής που ρούφηξε όπως φαίνεται ολάκερη την δημιουργική του έμπνευση...
Κοντά μια δεκαετία παρέμεινε εσώκλειστος στην φυλακή ο κάποτε δαιμόνιος χρηματιστής Γκόρντον Γκέκο, έχοντας κριθεί ένοχος για πολλαπλές οικονομικές απάτες. Η νέα του απασχόληση είναι η συγγραφή βιβλίων, που χάρη στην φήμη του γρήγορα θα γίνουν ανάρπαστα. Εκτός από τις γραπτές γνώσεις του, ένας φιλόδοξος και ταλαντούχος νέος, θα ζητήσει να του αποσπάσει τις κρυφές κι ανέκδοτες, εκείνες που τον κατέστησαν ως θρύλο στον άπληστο κόσμο της Γουόλ Στριτ. Κατά διαβολική σύμπτωση μάλιστα, ο ζεν πρεμιέ της συναλλαγής, τυγχάνει και μελλοντικός του γαμπρός, αφού από ώρα σε ώρα θα οδηγήσει στην εκκλησία, την απομακρυσμένη θυγατέρα του Γκόρντον. Να η ώρα του ντιλ λοιπόν. Για τον μάστορα του πάρε δώσε, το να παίξει τον ρόλο του μέντορα - για δεύτερη φορά στην πολυετή καριέρα του, αν θυμάσαι από το episode 1 - τίποτα δεν παρέχεται δίχως αντάλλαγμα. Και για να προσφέρει στον ανερχόμενο μα και γεμάτο ευαισθησίες trader τις υπηρεσίες του, θα ζητήσει πλαγίως την αρωγή του, ώστε να συσφίξει τις σχέσεις με το προβληματισμένο του σπλάχνο.Είναι πολύ λογικό, ένα σίκουελ που φέρει τον τίτλο Wall Street να ανήκει στα πλέον αναμενόμενα όχι μονάχα της σεζόν, αλλά ίσως και ολόκληρης της δεκαετίας. Γι αυτό περίμενα μια κάποια διαφοροποίηση στην θεματική του, ιδιαίτερα από την στιγμή που σε σχέση με το ορίτζιναλ εκτυλίσσεται σε μια εκ διαμέτρου αντίθετη οικονομική συγκυρία. Το 1987 το δολάριο χάρη στα περιβόητα Reaganomics βρισκόταν σε άνθηση, ενώ σήμερα τα συστήματα τραπεζών και αξιών της Αμερικής, βρίσκονται πιο κάτω από την κατάρρευση. Σε ποιο ακριβώς σημείο του Money, παρουσίασε αυτό τον συσχετισμό του χθες με το σήμερα ο Stone δεν το αντιλήφθηκα. Σε μια περίοδο που η ανεργία της χώρας έχει τιναχθεί στα ύψη, επέμεινε να προβάλλει την ματαιοδοξία ενός φρεσκοσιδερωμένου εύελπη, που απλώς γαντζώνεται πάνω στην πείρα ενός βετεράνου για να αναδειχτεί. Deja Vu δηλαδή της πανομοιότυπης - αν εξαιρέσεις την απουσία, τότε, του εξ αγχιστείας συγγενολοικού στοιχείου - ιστορίας, που είχε σαν θέμα την εκπαίδευση του Charlie Sheen, που αν κόβει το μάτι σου θα τον πετύχεις κι εδώ, σε ένα στιγμιαίο πλάνο, που συνθέτει το μοναδικό ίσως - έστω κι ανορθόδοξο - κοινωνικό σχόλιο του φιλμ.
Για πες: Κατά τα άλλα, για την μεγάλη του διάρκεια το έργο, χάρη στην εξυπνάδα του σκηνοθέτη του, να κάνει σωστή χρήση του μοντάζ, κυλά σε ένα ικανό τέμπο που δεν κουράζει. Στοιχείο που σε πολύ μεγάλο του βαθμό οφείλεται στον αέρα του Douglas και στην αύρα που αναδίδει στο πανί, ακόμη κι αν ξέρεις καλά μέσα σου, πως ο τύπος που υποδύεται, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας κυνικός και στυγνός φαταούλας. Σε αντιδιαστολή με το πρωτότυπο όμως, η υπόθεση δεν περιστρέφεται γύρω από εκείνον, μα επικεντρώνει στο πουλέν του, ρόλο που κρατά ο Shia LaBeouf, με την γνωστή ημι-αθώα εκφραστικότητα του. Αναδεικνύοντας περισσότερο τα ζόρια της αισθηματικής του σχέσης με την δεσποινίδα Γκέκο (η Mulligan που ακόμη δεν έχω εντοπίσει το θεόρατο ταλέντο, για το οποίο όλοι συζητούν) και εστιάζοντας στην καθημερινή μάχη ζωής και θανάτου για την διακίνηση του πλούτου, μέσα από την σύγκρουση με τον (ακόμη πιο) κακό χαρακτήρα του σεναρίου (Josh Brolin). Κάνοντας με να απορώ πολλές φορές, αν ο γερο-Oliver έχει καταλάβει πως στον πλανήτη επικρατεί ύφεση ικανή να καταστρέψει τα πάντα ή το μυαλό του ακόμη τρέχει στις ζούγκλες του Βιετνάμ και του πολέμου του, ιστορικής στιγμής που ρούφηξε όπως φαίνεται ολάκερη την δημιουργική του έμπνευση...
Στις δικές μας αίθουσες, 23 Σεπτεμβρίου 2010 από την Odeon
Rewind /// Trailer - Wall Street: Money Never Sleeps
