The September Issue
του RJ Cutler
Αν δεν είναι στη Vogue...
του zerVo
Αναβρασμός επικρατεί στο συντακτικό επιτελείο του Σεπτεμβριάτικου τεύχους της επιθεώρησης μόδας Vogue, που φιλοδοξεί να είναι το πληρέστερο και το πλέον πολυσέλιδο όλων των εποχών. Και είναι μόλις Απρίλης... Το ρητό είναι σαφές: Αν η μόδα είναι θρησκεία, τότε η Vogue είναι η Βίβλος της. Δεν είναι τυχαίο που εκατομμύρια αναγνώστες ανά τον κόσμο αδημονούν για την νέα έκδοση της, γνωρίζοντας καλά πως ότι παρουσιάσει στις σελίδες της, θα είναι και αυτό που θα φορεθεί την ερχόμενη σεζόν. Λογικότατο λοιπόν, οι επαγγελματίες του χώρου, να διεκδικήσουν ο καθένας από την πλευρά του, μια θέση στον πίνακα περιεχομένων. Μεγάλη υπόθεση! Ένα καταιγιστικό αλισβερίσι που στα γρανάζια του μπλέκονται μόδιστροι, τοπ μόντελς, φωτογράφοι, στυλίστες, σχεδιαστές, σελέμπριτις, ρεπόρτερς. Και όπως συμβαίνει σε κάθε καλοκουρδισμένη ορχήστρα, στο πόντιουμ στέκεται η μαέστρος της, με την μπαγκέτα στο χέρι, άλλοτε για να δώσει το έναυσμα δράσης, μα τις περισσότερες φορές για να τσακίσει εκείνον που θα πάει κόντρα στους αυστηρούς της κανόνες. Αν ο οποιοσδήποτε τροχός δείξει πρόθυμος να ταιριάξει το δικό του χνώτο με της καπετάνισσας, τότε υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να διατηρήσει την θέση του στην άμαξα. Αν όχι, αδιάφορο αν είναι ικανός ή ακόμη χειρότερα διάσημος, η πόρτα του περιοδικού θα είναι για πάντα κλειστή γι αυτόν, με συνέπεια το μέλλον του να φαντάζει από ζοφερό έως κατεστραμμένο. Αυτός είναι ο στρατιωτικός νόμος της Άννα Γουίντουρ! Κι όποιου του αρέσει!
Η σκιαγράφηση του χαρακτήρα της Σιδηράς Κυρίας είχε για πρώτη φορά επιχειρηθεί με γλαφυρό τρόπο στο The Devil Wears Prada, με την πραγματικότητα να μην έχει και μεγάλη διαφορά από την φιγούρα που ενσάρκωσε η Streep. Μικροκαμωμένη η Βρετανίδα, πάντοτε ντυμένη στην πένα και βεβαίως επώνυμα, προτιμά να μην κάθεται στο πολυτελές της γραφείο, μα μόνιμα να τριγυρνά στα πόδια εκείνων που έχουν αναλάβει την παραγωγική διαδικασία. Η αντίδραση της επί της στραβής, διόλου συνηθισμένη κι αυτό κάνει την διαφορά. Ούτε υστερίες, ούτε εκνευρισμοί. Αρκεί ένα χαμήλωμα του βλέμματος της, μια σκυθρωπή καρφωτή ματιά πίσω από το κοντοκουρεμένο καρέ και άπαντες στο κτίριο τρέχουν πανικόβλητοι: Το αφεντικό τελεί εν θερμώ, απομακρυνθείτε!!!
Για πες: Το ντοκιμαντέρ του ΡJ Cutler, σαν ιδέα για να είμαι ειλικρινής δεν με ενθουσίασε, κυρίως λόγω της άγνοιας μου για τα δρώμενα στον χώρο των ντεφιλέ και της υψηλής ραπτικής. Αν και ξεκινά με χαλαρό τρόπο την μελέτη των χαρακτήρων της ιστορίας, όσο περνά η ώρα και το deadline για το κλείσιμο του τεύχους πλησιάζει, μεταλλάσσεται σε θρίλερ, αφού η "μέγαιρα" καραδοκεί ωσότου να μπει στο September Issue και η τελευταία πινελιά. Μια τελειομανία που έχει σαφέστατο εμπορικό αντίκρυσμα, μα που έχει αποξενώσει τον φορέα της από αυτό που αποκαλούμε ανθρώπινες σχέσεις. Τρανό παράδειγμα, ίσως και δραματικότερη στιγμή του φιλμ, το παράξενο σμίξιμο της Γουίντουρ με την επί είκοσι χρόνια στενότερη της συνεργάτιδα, που ναι μεν διέπεται από σεβασμό για τον ρόλο της καθεμιάς, αλλά και από μια σκληρή αντιμετώπιση της πρώτης στην ιδιοφυή δουλειά της δεύτερης, ώστε να την ωθεί σε μια πνιχτή κραυγή απορίας για την αποτυχία. Δυο δεκαετίες συνύπαρξης, μια καλημέρα στο ασανσέρ κι αυτό είναι όλο. Αξίζει άραγε την τόση επιτυχία να την πληρώσεις με τον περιορισμό των συναισθημάτων σου? Η κυνική, απρόβλεπτη και αψυχολόγητη Άννα δηλώνει με σαφήνεια και σθένος, το ναι. Ίσως γι αυτό πίσω από τις 800 πολύχρωμες σελίδες του τόμου της Vogue, να μην κρύβεται ούτε ένας - ούτε ένας κυριολεκτικά - πραγματικός φίλος...
Η σκιαγράφηση του χαρακτήρα της Σιδηράς Κυρίας είχε για πρώτη φορά επιχειρηθεί με γλαφυρό τρόπο στο The Devil Wears Prada, με την πραγματικότητα να μην έχει και μεγάλη διαφορά από την φιγούρα που ενσάρκωσε η Streep. Μικροκαμωμένη η Βρετανίδα, πάντοτε ντυμένη στην πένα και βεβαίως επώνυμα, προτιμά να μην κάθεται στο πολυτελές της γραφείο, μα μόνιμα να τριγυρνά στα πόδια εκείνων που έχουν αναλάβει την παραγωγική διαδικασία. Η αντίδραση της επί της στραβής, διόλου συνηθισμένη κι αυτό κάνει την διαφορά. Ούτε υστερίες, ούτε εκνευρισμοί. Αρκεί ένα χαμήλωμα του βλέμματος της, μια σκυθρωπή καρφωτή ματιά πίσω από το κοντοκουρεμένο καρέ και άπαντες στο κτίριο τρέχουν πανικόβλητοι: Το αφεντικό τελεί εν θερμώ, απομακρυνθείτε!!!Για πες: Το ντοκιμαντέρ του ΡJ Cutler, σαν ιδέα για να είμαι ειλικρινής δεν με ενθουσίασε, κυρίως λόγω της άγνοιας μου για τα δρώμενα στον χώρο των ντεφιλέ και της υψηλής ραπτικής. Αν και ξεκινά με χαλαρό τρόπο την μελέτη των χαρακτήρων της ιστορίας, όσο περνά η ώρα και το deadline για το κλείσιμο του τεύχους πλησιάζει, μεταλλάσσεται σε θρίλερ, αφού η "μέγαιρα" καραδοκεί ωσότου να μπει στο September Issue και η τελευταία πινελιά. Μια τελειομανία που έχει σαφέστατο εμπορικό αντίκρυσμα, μα που έχει αποξενώσει τον φορέα της από αυτό που αποκαλούμε ανθρώπινες σχέσεις. Τρανό παράδειγμα, ίσως και δραματικότερη στιγμή του φιλμ, το παράξενο σμίξιμο της Γουίντουρ με την επί είκοσι χρόνια στενότερη της συνεργάτιδα, που ναι μεν διέπεται από σεβασμό για τον ρόλο της καθεμιάς, αλλά και από μια σκληρή αντιμετώπιση της πρώτης στην ιδιοφυή δουλειά της δεύτερης, ώστε να την ωθεί σε μια πνιχτή κραυγή απορίας για την αποτυχία. Δυο δεκαετίες συνύπαρξης, μια καλημέρα στο ασανσέρ κι αυτό είναι όλο. Αξίζει άραγε την τόση επιτυχία να την πληρώσεις με τον περιορισμό των συναισθημάτων σου? Η κυνική, απρόβλεπτη και αψυχολόγητη Άννα δηλώνει με σαφήνεια και σθένος, το ναι. Ίσως γι αυτό πίσω από τις 800 πολύχρωμες σελίδες του τόμου της Vogue, να μην κρύβεται ούτε ένας - ούτε ένας κυριολεκτικά - πραγματικός φίλος...
Στις δικές μας αίθουσες, 2 Σεπτεμβρίου 2010 από την Spentzos Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική