Οι Κυνηγοί
του Nimród Antal. Με τους Adrien Brody, Alice Braga, Topher Grace, Laurence Fishburne
Που είσαι Schwartz?
του zerVo
Σαν τι να το δεχτώ τώρα το Predators? Να δω το ποτήρι μισογεμάτο και να πεισθώ πως η ανανεωμένη βερσιόν, που φέρει την σφραγίδα του κορυφαίου b-μουβά Robert Rodriguez, πηγαίνει τον μύθο του πρωτότυπου κάποιες οργιές παραπέρα και συνεπώς ανανεώνει το ενδιαφέρον του franchise? Για να το δω μισοάδειο, απορώντας που ολάκερο Χόλιγουντ αναμασά λύσεις ζωής ενός τετάρτου του αιώνα, ελπίζοντας πως με το όνομα της και μόνο η ταινία, θα προσελκύσει στις αίθουσες έστω και μικρό ποσοστό από την κοσμοπλημμύρα - όποιος το έχει ζήσει δύσκολα το ξεχνά - που είχε καταφέρει το πρωτότυπο. Τελικά θα παίξω το παιχνίδι της υπόθεσης, αν και κάτι τέτοιο δεν μου πολυαρέσει. Αν λοιπόν οι Κυνηγοί εμφανίζονταν την σήμερον ημέρα, σαν κάτι το πρωτοφανέρωτο, το νέο, το πιθανότερο θα ήταν να έπαιρναν στην ιστορία μια θέση κοντινή με του (καλύτερου του) Pitch Black. Αδιάφορο δηλαδή. Και αυτή δεν είναι η χειρότερη υποθετική σκέψη. Γιατί αν οι σημερινοί Predators έσκαγαν μύτη - έκφραση, φόρος τιμής στον πρωταγωνιστή τους - με την τωρινή τους φόρμα και δίχως Schwartz στην ενδεκάδα τους, το 1987, τότε η Fox θα είχε καταγράψει μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες στην ιστορία της. Ευτυχώς για όλους μας, που τα πάντα ιστορικά κύλησαν αλλιώς...
Σε έναν αφιλόξενο πλανήτη - ζούγκλα, θα προσγειωθεί μια φράξια άγνωστων μεταξύ τους χαρακτήρων, έχοντας πλήρη άγνοια για τον τρόπο μεταφοράς τους. Κοινό στοιχείο όλων, η ικανότητα τους στην μάχη, τον πόλεμο, την καταδίωξη... με λίγα λόγια πολύ σύντομα θα καταλάβεις πως το τιμ απαρτίζουν ένας επαγγελματίας μισθοφόρος, μια θαρραλέα σαντινίστα, ένας Ρώσος κομάντο, ένα θανατοποινίτης, ένας Μεξικανός καρτελίστας, ένας Ιάπωνας γιακούζα, ένας Αφρικανός Αμίν Νταντά κι ένας γιατρός. Μην σε παρασύρει ο τελευταίος σε τίποτα τάσεις ανθρωπισμού των σεναριογράφων, ώστε να διαθέτουν οι οπλισμένοι σαν αστακοί εκτός έδρας μαχητές, μια υποτυπώδη παροχή πρώτων βοηθειών. Ίσως η μορφή του δόκτορα να αποτελεί και την μοναδική δική τους παρέμβαση και όχι ανάπλαση, όσων είχαμε δει στο ορίτζιναλ. Μαζί μάλλον με το γεγονός πως το γήπεδο της δράσης δεν βρίσκεται στην Γη, αλλά σε έναν άγνωστο τόπο, με τρία φεγγάρια, που προσομοιώνει σε ικανό βαθμό την φυσική παγίδα του Αμαζονίου.
Φυσικά ο ψυλλιασμένος ούτε καν πρόκειται να ξεστομίσει τα αμέτρητα πως και γιατί θα κτυπήσουν τους ερωτηματικούς του νευρώνες. Δεν υπάρχει λόγος, άλλωστε δεν το ψάχνουν ιδιαίτερα ούτε οι φορτωμένοι με μυδράλια, οπλοπολυβόλα και μπαζούκα ΟΥΚάδες. Αυτό που κάποια στιγμή αντιλαμβάνονται, χρησιμοποιώντας την αφαιρετική μέθοδο προφανώς, είναι πως ο κοινός τους πρότερος βίος και η ικανότητα στο κυνήγι, ορίζει την βάση του παιχνιδιού, που τους έχει όμως όχι στην θέση της γάτας, αλλά του ποντικού. Σκηνοθετικά ο Antal δεν αγγίζει ούτε το μικρό δακτυλάκι το μιλιταριστικό κέφι του McTiernan, αφού ναι μεν διαθέτει στην φαρέτρα του το κοφτό μοντάζ, τα ηχητικά εφέ και τις φρικιαστικές φιγούρες των πανίσχυρων Predators, αλλά τα εκθέτει με τέτοια ανισότητα στο τέμπο, που οποιαδήποτε action συνοχή πηγαίνει περίπατο. Σίγουρα δεν βοηθιέται όμως ούτε από το σενάριο, που στηρίζει πολλά περισσότερα στο ότι ξέρεις τι θα δεις παρά σε αυτό που θα δεις, ούτε από το κάστινγκ, που για τίποτα Πιανίστες, Βένομ και Μορφέες είναι μια χαρά, αλλά όταν σημαίνει η ώρα να μιλήσουν τα μπράτσα, μοιάζει ανύπαρκτο...
Για πες: Ίσως οι προσδοκίες από την παρουσία του mr.Desperado στην παραγωγή να μου είχαν δημιουργήσει την εντύπωση πως στην πέμπτη τους παρουσία επί της οθόνης οι Κυνηγοί θα πραγματοποιούσαν το πολυπόθητο reboot, κτίζοντας εξ αρχής τον θρύλο. Λάθος εκτίμηση μου, αφού το πιάτο που σέρβιρε η Μεξικανο-Ουγγρική σύμπραξη, μοιάζει σαν να βγήκε μόλις από τα μικροκύματα.
Σε έναν αφιλόξενο πλανήτη - ζούγκλα, θα προσγειωθεί μια φράξια άγνωστων μεταξύ τους χαρακτήρων, έχοντας πλήρη άγνοια για τον τρόπο μεταφοράς τους. Κοινό στοιχείο όλων, η ικανότητα τους στην μάχη, τον πόλεμο, την καταδίωξη... με λίγα λόγια πολύ σύντομα θα καταλάβεις πως το τιμ απαρτίζουν ένας επαγγελματίας μισθοφόρος, μια θαρραλέα σαντινίστα, ένας Ρώσος κομάντο, ένα θανατοποινίτης, ένας Μεξικανός καρτελίστας, ένας Ιάπωνας γιακούζα, ένας Αφρικανός Αμίν Νταντά κι ένας γιατρός. Μην σε παρασύρει ο τελευταίος σε τίποτα τάσεις ανθρωπισμού των σεναριογράφων, ώστε να διαθέτουν οι οπλισμένοι σαν αστακοί εκτός έδρας μαχητές, μια υποτυπώδη παροχή πρώτων βοηθειών. Ίσως η μορφή του δόκτορα να αποτελεί και την μοναδική δική τους παρέμβαση και όχι ανάπλαση, όσων είχαμε δει στο ορίτζιναλ. Μαζί μάλλον με το γεγονός πως το γήπεδο της δράσης δεν βρίσκεται στην Γη, αλλά σε έναν άγνωστο τόπο, με τρία φεγγάρια, που προσομοιώνει σε ικανό βαθμό την φυσική παγίδα του Αμαζονίου.Φυσικά ο ψυλλιασμένος ούτε καν πρόκειται να ξεστομίσει τα αμέτρητα πως και γιατί θα κτυπήσουν τους ερωτηματικούς του νευρώνες. Δεν υπάρχει λόγος, άλλωστε δεν το ψάχνουν ιδιαίτερα ούτε οι φορτωμένοι με μυδράλια, οπλοπολυβόλα και μπαζούκα ΟΥΚάδες. Αυτό που κάποια στιγμή αντιλαμβάνονται, χρησιμοποιώντας την αφαιρετική μέθοδο προφανώς, είναι πως ο κοινός τους πρότερος βίος και η ικανότητα στο κυνήγι, ορίζει την βάση του παιχνιδιού, που τους έχει όμως όχι στην θέση της γάτας, αλλά του ποντικού. Σκηνοθετικά ο Antal δεν αγγίζει ούτε το μικρό δακτυλάκι το μιλιταριστικό κέφι του McTiernan, αφού ναι μεν διαθέτει στην φαρέτρα του το κοφτό μοντάζ, τα ηχητικά εφέ και τις φρικιαστικές φιγούρες των πανίσχυρων Predators, αλλά τα εκθέτει με τέτοια ανισότητα στο τέμπο, που οποιαδήποτε action συνοχή πηγαίνει περίπατο. Σίγουρα δεν βοηθιέται όμως ούτε από το σενάριο, που στηρίζει πολλά περισσότερα στο ότι ξέρεις τι θα δεις παρά σε αυτό που θα δεις, ούτε από το κάστινγκ, που για τίποτα Πιανίστες, Βένομ και Μορφέες είναι μια χαρά, αλλά όταν σημαίνει η ώρα να μιλήσουν τα μπράτσα, μοιάζει ανύπαρκτο...
Για πες: Ίσως οι προσδοκίες από την παρουσία του mr.Desperado στην παραγωγή να μου είχαν δημιουργήσει την εντύπωση πως στην πέμπτη τους παρουσία επί της οθόνης οι Κυνηγοί θα πραγματοποιούσαν το πολυπόθητο reboot, κτίζοντας εξ αρχής τον θρύλο. Λάθος εκτίμηση μου, αφού το πιάτο που σέρβιρε η Μεξικανο-Ουγγρική σύμπραξη, μοιάζει σαν να βγήκε μόλις από τα μικροκύματα.
Στις δικές μας αίθουσες, 9 Σεπτεμβρίου 2010 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική