Γράμματα Στην Ιουλιέτα

του Gary Winick. Με τους Amanda Seyfried, Vanessa Redgrave, Christopher Egan, Gael Garcia Bernal

Amore Veronese
του zerVo
Ονειροπόλα πιτσιρίκα, με συγγραφικές ικανότητες, ταξιδεύει με τον αρραβωνιάρη της στην καλοκαιρινή Ιταλία, για έναν προ-γαμήλιο μήνα του μέλιτος, ελπίζοντας να περάσει πλάι του λίγες ανέμελες μέρες γεμάτες πάθος κι έρωτα. Λάθος υπολογισμός... Όχι γιατί εκείνος δεν την αγαπά ή ρίχνει λοξές ματιές σε καμιά θερμόαιμη μελαχρινή Ιταλιάνα, αλλά επειδή είναι τόσο απορροφημένος με την δουλειά του, ανερχόμενος ταλαντούχος σεφ γαρ, που θα θελήσει να δοκιμάσει κάθε λογής γεύση της Μεσογείου και να την προσαρμόσει στο δικό του μενού, που θα παραμελήσει σιγά, σιγά την ξανθούλα δίπλα του. Εκείνη, μέσα στη μοναξιά της, σε ένα sight seeing της πανέμορφης Βερόνας, θα πέσει πάνω στον τοίχο που οι ερωτευμένες κοπελίτσες, κρεμούν καθημερινά τα γράμματα τους, προς την Ιουλιέτα, το απανταχού ίνδαλμα κάθε χτυπημένης από τα βέλη του φτερωτού θεού γυναίκας, επιζητώντας την συμβουλή της, στο θέμα που τις καίει. Όταν καταλάβει πως ένας ολόκληρος μηχανισμός από έμπειρες κυρίες, παίζει τον ρόλο του Cosmopolitan, απαντώντας στα αιτήματα, θα θελήσει και η ίδια να συμμετάσχει στο παιχνίδι. Μόνο που το ερωτικό ραβασάκι που έχει στα χέρια της έχει ηλικία 50 ετών, αφού η αμερικανίδα συντάκτρια του, το συνέγραψε μόλις το...1957, ζητώντας λύση για την προβληματισμένη από τις συνθήκες σχέση της, με έναν ντόπιο μπον βιβέρ. Τέλος πρώτης πράξης του σινερομάντζου, έναρξης δευτέρας και πιο ηλικιωμένης θα έλεγα...

Κι αυτό διότι πρωταγωνίστρια του στόρι, δεν είναι πλέον η γλυκιά ενζενί, μα η υπερήλιξ μαντάμ που ογδονταρίζει, αλλά μέσα της την καίει η απορία για το που να βρίσκεται ο παλιός, καλός της δεσμός. Κι έτσι οι ερευνητές συνοδοιπόροι - μεταξύ τους για να τονωθεί η ίντριγκα, ο μορφονιός, εξυπνάκιας μα και μελαγχολικός εγγονός - δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν, γυρνώντας ολάκερη την Παντανία για να βρουν τον από μισού αιώνος εραστή της Κλέρης. Φαντάζομαι να φαντάζεσαι το αποτέλεσμα του investigation, από πόρτα σε πόρτα των πανέμορφων ράντσων και αγροικιών που συνθέτουν το φόντο του Letters To Juliet. Αν όχι αρκεί να παρακολουθήσεις προσεκτικά το τρέιλερ, που δεν αφήνει ούτε μισό μυστικό ακάλυπτο, για να καταλάβεις τα πάντα. Χμμμ. Εκτός ίσως για το τι συμβαίνει με τον κανονικό μνηστήρα, που τον έχουμε αφημένο στα σκοτεινά κελάρια να δοκιμάζει κρασιά, τυριά, πάστες και τρούφες, ξεχνώντας παντελώς πως στο Ίταλυ δεν ταξίδεψε μόνος του. Λες λοιπόν η μαγεμένη από την γνώση της θλιβερής απογόνου των Καπουλέτων να του δώσει μια ακόμη ευκαιρία να της δείξει την αγάπη του ή προβλέπεται να του δώσει τα παπούτσια στο χέρι και αριβερντέρτσι?

Για πες: Για να λέμε του στραβού το δίκιο, όταν εκείνος είναι ο κουκλίνος από την Γουαδαλαχάρα που ακούει στο όνομα Gael Garcia Bernal, είναι κομματάκι δύσκολο η Μανίνα του στόρι να πει έτσι εύκολα το αντίο. Η Amanda Seyfried έχοντας πραγματοποιήσει πέρα δώθε ερμηνευτικά άλματα στα είδη που καταπιάστηκε μετά το Mamma Mia - μαθητούδι στο Jennifer's Body, προδότρα στο Dear John, πορνίδιο στην Chloe - εδώ βρίσκει αυτό ακριβώς που της ταιριάζει, παίζοντας την συνεσταλμένη και συγκαταβατική νεαρά, που βρίσκεται ενώπιον ενός ευχάριστου πονοκεφάλου: Τον Λατίνο με τα όποια προβληματάκια του ή τον ξανθούλη που μάλλον της πάει περισσότερο? Η απορία δεν θα σου λυθεί παρά μόνο λίγο πριν από το φινάλε του παραμυθιού, που υπογράφει ο γνωστός μελούρας Gary Winick και δεδομένα θα φέρει την κατάληξη και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Να σου ομολογήσω, πως για τον έρωτα των νεοτέρων δεν μου κάηκε καρφί, για την όποια εξέλιξη του, όπερ σημαίνει πως αδιαφόρησα παντελώς. Για το κομμάτι που κοιτάζει με ευαισθησία, το δικαίωμα στην συντροφιά των ανθρώπων που έχουν περάσει το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, όμως, το σινε-Άρλεκιν που λαμβάνει χώρα στην ελκυστικότατη ηλιόλουστη ύπαιθρο του Βένετο, δικαιούται της προσοχής των ευσυγκίνητων καρδιών, που θα επιλέξουν να το παρακολουθήσουν.




Στις δικές μας αίθουσες 17 Ιουνίου 2010 από την Odeon


1 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Την είδα χθες. Για κάποιο λόγο μ' έχει πιάσει φέτος μια αγάπη για τους θερινούς κινηματογράφους όποτε θα το ξαναπω, για θερινό είναι ότι πρέπει! Πολύ γλυκό, ανάλαφρο, τόσο όσο πρέπει. Μου κράτησε το ενδιαφέρον και προς το τέλος με συγκίνησε κιόλας. Δε ξέρω αν ο σκηνοθέτης είναι ο βασιλιάς του μελό πάντως κι έτσι να είναι τη δουλειά του τη κάνει καλά! Αξίζει να το δει κανείς και να περάσει δυο ώρες ευχάριστα! Όλοι οι ηθοποιοί μου άρεσαν πολύ, συμφωνώ ότι το είδος αυτό πάει πολύ στη Seyfried, με κορυφαία τη Redgrave που ήταν εσωτερικότατη και αμεσότατη!

JohnnyD.

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική