Wog Boy 2
του Peter Andrikidis. Με τους Nick Giannopoulos, Vince Colosimo, Alex Dimitriades, Ζέτα Μακρυπούλια, Δημήτρη Σταρόβα, Μάνο Γαβρά
Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα κι η Μακρυπούλια μου
του zerVo
Πενήντα χρόνια πριν, ήταν όταν άνοιξε διάπλατη η υπερπόντια πόρτα της μακρινής Αυστραλίας, για να υποδεχτεί στις αγκαλιές της όλους εκείνους τους ξένους, που θα αποδρούσαν από την μιζέρια της χώρας τους, για να αναζητήσουν στα εδάφη της μια καλύτερη, πιο ανθρώπινη ζωή. Μισό αιώνα μετά, το ελληνικό στοιχείο στους αντίποδες, έχει σχηματίσει την μεγαλύτερη - αναλογικά - παροικία του στον κόσμο, με κοντά στο ένα εκατομμύριο γαλανόλευκους, να έχουν προσαρμοστεί πλήρως στις συνθήκες μιας νέας πατρίδας. Παίζει όμως η αίσθηση που έχει δημιουργηθεί στις σκεπτική της εστίας, περί επίγειου παραδείσου, εκεί στα ξένα, στο Αμέρικα, στο Αστράλια και στο Κάναντα, να είναι στρεβλή και να μην ανταποκρίνεται πλήρως στην αλήθεια? Ένα παλικάρι, δεύτερης γενιάς μετανάστης στα ξένα, κάτι τέτοιο μοιάζει να ισχυρίζεται, δείχνοντας μάλιστα με το δάκτυλο του προς τα δω, όταν τον ρωτούν που βρίσκεται η σύγχρονη γη της επαγγελίας. Βρε λες να ναι έτσι και να μην το χουμε πάρει χαμπέρι?
Η οικονομική κατάσταση του Στιβ, ενός Έλληνα ομογενή της Μελβούρνης πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και τίποτα δεν δείχνει ικανό να σταματήσει τον κατήφορο. Χιλιάδες μίλια μακρυά όμως, σε ένα νησί των Κυκλάδων, μια μικρή ελπίδα θα εμφανιστεί, όταν μετά τον θάνατο του θείου του, ο άφραγκος Καραμήτσης θα πληροφορηθεί, πως είναι ο μοναδικός κληρονόμος μιας μυθικής περιουσίας. Μια βαλίτσα στον ώμο λοιπόν, αγκαζέ τον κολλητό φίλο - Ιταλιάνος, άρα κι αυτός wog boy, στην αυστραλιανή λογική - και βουρ για Μύκονο, έχοντας άγνοια για τι ακριβώς τον περιμένει. Αφού, ναι μεν τα 3 εκατομμύρια, πάνω κάτω, που θα καπαρώσει, είναι ένα νούμερο εξωπραγματικό για τα μεγέθη του, πρέπει όμως να φροντίσει πρωτίστως για την πληρωμή του φόρου, ποσό που αγγίζει το ένα χαρτί. Την ώρα που αν τον γυρίσεις ανάποδα τον φουκαρά μπατίρη, θα πέσει δεν θα πέσει ένα διακοσάρι, αν δεν το έχει φάει κι αυτό στα μπουζούκια πετώντας λουλούδια στην κούκλα τραγουδιάρα...
Ώπα! Νάτο το πρώτο στοιχείο διάκρισης. Η διασκέδαση! Πουθενά δεν περνάς τόσο καλά όσο στο Γκρις. Κέφι, χορός, ξενοιασιά, πανηγύρι και για το αύριο έχει ο Θεός. Χμμμ, last year άποψη, θα έλεγε εκείνος που θα παρατηρούσε την δυσχερέστατη οικονομική κατάσταση της Ελλάδας εσχάτως. Μα αγγίζουν αυτά τον Έλληνα, θα υποστηρίξει ο αντίλογος. Υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα η chosen by the gods χώρα να μελαγχολήσει, στην πρώτη απειλητικής διάθεσης κίνηση του ΔΝΤ? Εκ πεποιθήσεως η πλάστιγγα γέρνει προς το Β, μιας και ο σύντροφος ήλιος δεν σου δίνει και πολλές να σκεφτείς απαισιόδοξα, ακόμη κι αν ξέρεις καλά πως είσαι περικυκλωμένος από αδιέξοδα. Άλα! Νάτο και το δεύτερο συστατικό του τόπου της Εδέμ. Φως, θάλασσα, καυτή άμμος, γραφικά ολόλευκα σπιτάκια, πλακόστρωτα, μέχρι και υπερσύγχρονες βίλες με θέα το πέλαγος. Αυτό δηλαδή που εσύ το έχεις για απόδραση Σαββατοκύριακου και εκείνοι οι μίζεροι και μελαγχολικοί Τεύτονες, ονειρεύονται για καμιά πενηνταριά χρόνια στον ύπνο τους, μέχρι να το αντικρίσουν live. Δεν μπορεί, για να το λέει κι ο ξενιτεμένος έτσι πρέπει νάναι. Κοίτα να δεις που κάποιος που δεν έχει πατήσει πόδι στα μέρη μας, θα μου κάνει και μάθημα πατριδογνωσίας. Έτσι όπως το πάει σε λίγο θα μου φάει και τη γκόμενα. Αλάργα και η στιγμή ζυγώνει...
Γιατί είπαμε. Καλός και Άγιος ο Paradise, άντε και ο Super Paradise, αλλά αυτός που τον ελέγχει, που τον διοικεί, έχει καλομάθει στην ρεμούλα και τη λαμογιά και δεν του αποσπάς ούτε μισό ψίχουλο. Εδώ υπάρχει η στιγμή - κλειδί της ηθογραφίας. Σου πληρώνω τα χρέη, λέει ο μαυρισμένος πειραιώτης Μιχαλάρας, που έχει δικό του το μισό νησί, το καλογυαλισμένο Πορσικό και όποια τοπ μοντέλα θελήσει στα γόνατα του. Θα σου δώσω και τη μίζα σου, αλλά πήγαινε στην ευχή της Παναγίας και άφησέ μου την παραλία για εκμετάλλευση. Η απάντηση του Ελληνάρα, αφελής, ηλίθια και εκτός πλάνων: Μπα, λέω να μείνω εδώ, μου αρέσει. Και για τα χρωστούμενα κάτι θα σκαρφιστεί η γκλάβα μου. Κι επειδή ο Πλάστης είναι Έλληνας και αγαπάει τον κλέφτη, μα λατρεύει τον νοικοκύρη, δεν θα αδικήσει το φουκαριάρικο απόγονο των γκασταρμπάιτερ και θα αποδώσει την δικαιοσύνη που πρέπει. Ατάκα κι επί τόπου Μίστερ Giannopoulos. Εδώ είσαι οφσάιντ. Κράτος δικαίου η Γρεκιά, γίνεται μονάχα στις ταινίες, όπου το καλό παιδί βγαίνει νικητής, παίρνει τα πάντα, αγκαλιάζει στο φινάλε και το κορίτσι. Καλά τα είπες για το κρασί και την θάλασσα, αλλά μην μας αλλάζεις και τους κανόνες διαβίωσης, μαθημένος από την νομο-τέλεια Ωκεανία...
Για πες: Μόνο φωτογραφικά να δεις το Kings Of Mykonos, αν ανήκεις σε αυτούς τους ασπρουλιάρηδες που τη Μεσόγειο την βλέπουν μόνο σε βιντεάκια του Youtube, έχεις φύγει σφαίρα για το πλησιέστερο Τραβελπλάν κι έχεις βγάλει εισιτήριο one way. Το νησί απεικονίζεται με τόση ζωντάνια και γραφικότητα, που νομίζεις πως κι εσύ πίνεις το ουζάκι σου στην Μικρή Βενετία, χαζεύοντας τις Σκανδιναβές να κάνουν περατζάδα. Θα μου πεις πως πέρα από την δροσιά, καλό θα ήταν να υπήρχε και λίγο σενάριο. Ε, μην είσαι και πλεονέκτης! Ο Nick Giannopoulos, ο δικός μας Νικολής, έχει φροντίσει να σου φτιάξει την διάθεση στήνοντας το παραμυθένιο σκηνικό, βάζοντας στην μέση και μια χαλαρή ίντριγκα, ψιλοερωτική, εύθυμη, ανάλαφρη, με χάπι εντ για να χαρείς. Αν οι απαιτήσεις σου είναι πιο σινεφίλ, απευθύνσου στον κοντοχωριανό του τον Mel Gibson, θα σε φροντίσει κατάλληλα. Μύλους όμως εκεί δε θα βρεις. Ούτε θαλασσινό ιώδιο. Ούτε θα χαμογελάσεις, βλέποντας τον ήρωα να το διασκεδάζει σαν μωρό παιδί, χορεύοντας Bee Gees και Down Under συρτάκι, μόνο και μόνο επειδή πάτησε τα χώματα της μαμάς Ελλάδας. Κάτσε καρντάση, πες, έτσι όπως το πας, σε λίγο θα μας βγάλεις και την Μακρυπούλια ηθοποιό. Δεν πρόκειται καν να το επιχειρήσω, αν και νομίζω ούτε η ίδια το επιθυμεί. Αν πραγματικά το ήθελε, ξέρεις, η Θεά Αφροδίτη τώρα θα ήταν πρώτη μόστρα στο Χόλιγουντ, εκεί που κάνουν καριέρα τσίτια σαν την Aniston. Και στη Μύκονο μια χαρά είναι όμως καλή μου Ζέτα, άσε που σ' έχουμε κοντά μας, σε καμαρώνουμε και μέσα στη κακομοιριά μας, συμβάλλεις λιγάκι σε αυτό το virtual almost paradise feeling...
Η οικονομική κατάσταση του Στιβ, ενός Έλληνα ομογενή της Μελβούρνης πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και τίποτα δεν δείχνει ικανό να σταματήσει τον κατήφορο. Χιλιάδες μίλια μακρυά όμως, σε ένα νησί των Κυκλάδων, μια μικρή ελπίδα θα εμφανιστεί, όταν μετά τον θάνατο του θείου του, ο άφραγκος Καραμήτσης θα πληροφορηθεί, πως είναι ο μοναδικός κληρονόμος μιας μυθικής περιουσίας. Μια βαλίτσα στον ώμο λοιπόν, αγκαζέ τον κολλητό φίλο - Ιταλιάνος, άρα κι αυτός wog boy, στην αυστραλιανή λογική - και βουρ για Μύκονο, έχοντας άγνοια για τι ακριβώς τον περιμένει. Αφού, ναι μεν τα 3 εκατομμύρια, πάνω κάτω, που θα καπαρώσει, είναι ένα νούμερο εξωπραγματικό για τα μεγέθη του, πρέπει όμως να φροντίσει πρωτίστως για την πληρωμή του φόρου, ποσό που αγγίζει το ένα χαρτί. Την ώρα που αν τον γυρίσεις ανάποδα τον φουκαρά μπατίρη, θα πέσει δεν θα πέσει ένα διακοσάρι, αν δεν το έχει φάει κι αυτό στα μπουζούκια πετώντας λουλούδια στην κούκλα τραγουδιάρα...Ώπα! Νάτο το πρώτο στοιχείο διάκρισης. Η διασκέδαση! Πουθενά δεν περνάς τόσο καλά όσο στο Γκρις. Κέφι, χορός, ξενοιασιά, πανηγύρι και για το αύριο έχει ο Θεός. Χμμμ, last year άποψη, θα έλεγε εκείνος που θα παρατηρούσε την δυσχερέστατη οικονομική κατάσταση της Ελλάδας εσχάτως. Μα αγγίζουν αυτά τον Έλληνα, θα υποστηρίξει ο αντίλογος. Υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα η chosen by the gods χώρα να μελαγχολήσει, στην πρώτη απειλητικής διάθεσης κίνηση του ΔΝΤ? Εκ πεποιθήσεως η πλάστιγγα γέρνει προς το Β, μιας και ο σύντροφος ήλιος δεν σου δίνει και πολλές να σκεφτείς απαισιόδοξα, ακόμη κι αν ξέρεις καλά πως είσαι περικυκλωμένος από αδιέξοδα. Άλα! Νάτο και το δεύτερο συστατικό του τόπου της Εδέμ. Φως, θάλασσα, καυτή άμμος, γραφικά ολόλευκα σπιτάκια, πλακόστρωτα, μέχρι και υπερσύγχρονες βίλες με θέα το πέλαγος. Αυτό δηλαδή που εσύ το έχεις για απόδραση Σαββατοκύριακου και εκείνοι οι μίζεροι και μελαγχολικοί Τεύτονες, ονειρεύονται για καμιά πενηνταριά χρόνια στον ύπνο τους, μέχρι να το αντικρίσουν live. Δεν μπορεί, για να το λέει κι ο ξενιτεμένος έτσι πρέπει νάναι. Κοίτα να δεις που κάποιος που δεν έχει πατήσει πόδι στα μέρη μας, θα μου κάνει και μάθημα πατριδογνωσίας. Έτσι όπως το πάει σε λίγο θα μου φάει και τη γκόμενα. Αλάργα και η στιγμή ζυγώνει...
Γιατί είπαμε. Καλός και Άγιος ο Paradise, άντε και ο Super Paradise, αλλά αυτός που τον ελέγχει, που τον διοικεί, έχει καλομάθει στην ρεμούλα και τη λαμογιά και δεν του αποσπάς ούτε μισό ψίχουλο. Εδώ υπάρχει η στιγμή - κλειδί της ηθογραφίας. Σου πληρώνω τα χρέη, λέει ο μαυρισμένος πειραιώτης Μιχαλάρας, που έχει δικό του το μισό νησί, το καλογυαλισμένο Πορσικό και όποια τοπ μοντέλα θελήσει στα γόνατα του. Θα σου δώσω και τη μίζα σου, αλλά πήγαινε στην ευχή της Παναγίας και άφησέ μου την παραλία για εκμετάλλευση. Η απάντηση του Ελληνάρα, αφελής, ηλίθια και εκτός πλάνων: Μπα, λέω να μείνω εδώ, μου αρέσει. Και για τα χρωστούμενα κάτι θα σκαρφιστεί η γκλάβα μου. Κι επειδή ο Πλάστης είναι Έλληνας και αγαπάει τον κλέφτη, μα λατρεύει τον νοικοκύρη, δεν θα αδικήσει το φουκαριάρικο απόγονο των γκασταρμπάιτερ και θα αποδώσει την δικαιοσύνη που πρέπει. Ατάκα κι επί τόπου Μίστερ Giannopoulos. Εδώ είσαι οφσάιντ. Κράτος δικαίου η Γρεκιά, γίνεται μονάχα στις ταινίες, όπου το καλό παιδί βγαίνει νικητής, παίρνει τα πάντα, αγκαλιάζει στο φινάλε και το κορίτσι. Καλά τα είπες για το κρασί και την θάλασσα, αλλά μην μας αλλάζεις και τους κανόνες διαβίωσης, μαθημένος από την νομο-τέλεια Ωκεανία...
Για πες: Μόνο φωτογραφικά να δεις το Kings Of Mykonos, αν ανήκεις σε αυτούς τους ασπρουλιάρηδες που τη Μεσόγειο την βλέπουν μόνο σε βιντεάκια του Youtube, έχεις φύγει σφαίρα για το πλησιέστερο Τραβελπλάν κι έχεις βγάλει εισιτήριο one way. Το νησί απεικονίζεται με τόση ζωντάνια και γραφικότητα, που νομίζεις πως κι εσύ πίνεις το ουζάκι σου στην Μικρή Βενετία, χαζεύοντας τις Σκανδιναβές να κάνουν περατζάδα. Θα μου πεις πως πέρα από την δροσιά, καλό θα ήταν να υπήρχε και λίγο σενάριο. Ε, μην είσαι και πλεονέκτης! Ο Nick Giannopoulos, ο δικός μας Νικολής, έχει φροντίσει να σου φτιάξει την διάθεση στήνοντας το παραμυθένιο σκηνικό, βάζοντας στην μέση και μια χαλαρή ίντριγκα, ψιλοερωτική, εύθυμη, ανάλαφρη, με χάπι εντ για να χαρείς. Αν οι απαιτήσεις σου είναι πιο σινεφίλ, απευθύνσου στον κοντοχωριανό του τον Mel Gibson, θα σε φροντίσει κατάλληλα. Μύλους όμως εκεί δε θα βρεις. Ούτε θαλασσινό ιώδιο. Ούτε θα χαμογελάσεις, βλέποντας τον ήρωα να το διασκεδάζει σαν μωρό παιδί, χορεύοντας Bee Gees και Down Under συρτάκι, μόνο και μόνο επειδή πάτησε τα χώματα της μαμάς Ελλάδας. Κάτσε καρντάση, πες, έτσι όπως το πας, σε λίγο θα μας βγάλεις και την Μακρυπούλια ηθοποιό. Δεν πρόκειται καν να το επιχειρήσω, αν και νομίζω ούτε η ίδια το επιθυμεί. Αν πραγματικά το ήθελε, ξέρεις, η Θεά Αφροδίτη τώρα θα ήταν πρώτη μόστρα στο Χόλιγουντ, εκεί που κάνουν καριέρα τσίτια σαν την Aniston. Και στη Μύκονο μια χαρά είναι όμως καλή μου Ζέτα, άσε που σ' έχουμε κοντά μας, σε καμαρώνουμε και μέσα στη κακομοιριά μας, συμβάλλεις λιγάκι σε αυτό το virtual almost paradise feeling...
Στις δικές μας αίθουσες 3 Ιουνίου, από την Odeon
Rewind /// Trailer - The Kings Of Mykonos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική