Υπόθεση Farewell
του Christian Carion. Με τους Emir Kusturica, Guillaume Canet, Willem Dafoe
Ρουφιανιά στο Γκόρκι Παρκ
του zerVo
Διαβάζω τον υπότιτλο του φιλμ: Ο κατάσκοπος που γκρέμισε το τείχος. Κι αναρωτιέμαι μέσα μου, αυτό είναι για καλό ή για κακό της ταινίας? Μπορώ πανεύκολα να κάνω την υπόθεση εργασίας πως τα πάντα πριν το γκρέμισμα ήταν μαύρα, απελπιστικά, τραγικά και τρισάθλια. Ο κόσμος πείναγε, έψαχε τα σκουπίδια για να φάει και η εσωτερική ρουφιανιά βασίλευε από άκρο εις άκρο του κομμουνιστικού γκέτο. Ο τύπος που πέτυχε το κατόρθωμα να σπάσει τα τούβλα και τις πέτρες, απελευθερώνοντας με τις πράξεις του, εκατομμύρια εκατομμυρίων δεινοπαθούντων, λες να νιώθει απέραντα περήφανος για το επίτευγμα του? Αν του στοιχίσω στην σειρά καμιά εικοσαριά λυσσαλέους εμφυλίους πολέμους, τα κύματα φυγής των συμπατριωτών του προς τη Δύση, που αναζητούν καλύτερο αύριο και διπλωματούχοι αρκούνται στο να καθαρίζουν τις βρωμόσκαλες του Έλληνα και το βασίλειο της πορνείας, της διαφθοράς και της παρανομίας που έχει μετατραπεί η πάλαι ποτέ βασιλεύουσα πατρίδα του, τότε εκτιμώ πως θα έκανε δεήσεις στον Θεό, να είχε προλάβει να του κόψει χέρια τε και πόδια, πριν προχωρήσει στην προδοσία. Γιατί στην πραγματικότητα προδότης είναι. Και αν το L'affaire Farewell παλεύει να τον αγιοποιήσει, τον μανδύα του Ιούδα δεν πετυχαίνει να του τον αποτινάξει...
Απογοητευμένος πράκτορας της KGB, από την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα στην Σοβιετική Ένωση, ανοίγει παρτίδες με Γάλλο διπλωμάτη, τροφοδοτώντας τον με ότι χαρτί έχει την σφραγίδα top secret, στο κτίριο της πλατείας Λουμπιάνκα. Για να φανταστείς την παγίδα που κρύβει η ταινία, το ίδιο θέμα, με το ίδιο σενάριο, με ακριβώς πανομοιότυπη σκηνοθεσία, πριν από λίγα χρόνια, μα από την απέναντι πλευρά - την αμερικάνικη, με τον τίτλο Breach - λοιδορούσε, σαν τον πλέον τιποτένιο και ποταπό, εκείνον που αθέτησε τον όρκο στην πατρίδα. Σωστά! Αν καρφώσεις την CIA είσαι δοσίλογος ενώ αν το πράξεις ενάντια στο Κρεμλίνο είσαι ο σωτήρας της ανθρωπότητας. Το παράξενο στοιχείο που με γεμίζει ερωτηματικά, πάντως, είναι ότι το Farewell, δεν είναι καμία χολιγουντιανή παραγωγή, από εκείνες που δεν φείδονται προπαγάνδας, μα Γαλλική! Που έφτασε φαντάσου η σοβινιστική σκληροπετσιά των Φραντσέζων, ώστε να διεκδικούν, έστω και με έμμεσο τρόπο, την πατρότητα του γεγονότος, που άλλαξε ολάκερο τον ρου του πλανήτη. Mon Dieu! Για να σου το κάνω λιανότερα, από όσα με ύφος Τζον Λε Καρέ, εξιστορεί το ταινιάκι, δεν συγκρατώ το παραμικρό και κατά συνέπεια δεν πιστεύω κουβέντα. Άσε που δεν τεκμηριώνει σε κανένα του σημείο, την στάση των κεντρικών προσώπων της ιστορίας. Ο Ρώσος έγινε καρφί, γιατί ο γιος του δεν είχε την δυνατότητα να αγοράζει τους δίσκους των Queen? Υπάρχει έστω και μισός σώφρον άνθρωπος στη γη, που να πιστεύει ακόμη σε τέτοια παραμύθια? Για τον Γάλλο δεν έχω απορίες. Μου αρκεί που είχε μεταφέρει στα χέρια του Ρέιγκαν, τα μισά μυστικά της Κομιτάτ, δίχως να έχει εξασφαλίσει πρωτίστως την ασφαλή διαφυγή (της οικογένειας του, έστω) σε φίλιο έδαφος. Κι ύστερα λένε για τους Βέλγους...
Για πες: Με τόσο καλντερίμι που υπάρχει ακόμη στους δρόμους της ρωσικής πρωτεύουσας, το ευκολότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς σήμερα, είναι μια ταινία εποχής γύρω από τον ψυχρό πόλεμο. Δυο - τρία Lada, πέντε παντελόνια καμπάνες και λίγο παλιομοδίτικο μαλλί, δεν συνθέτουν δα και καμία σκηνοθεσία ορόσημο για τον Christian Carion. Ο Γάλλος κοπιάρει με ακρίβεια το ύφος του Gorky Park (του Apted) προσθέτοντας συναισθηματισμούς που δεν έχουν να προσφέρουν κάτι θετικό στην εξέλιξη, αντίθετα μάλλον κουραστικά λειτουργούν για το μάτι. Όπως επιμένει με πάθος στο να στηρίζει ερμηνευτικά τον Guillaume Canet, που διανύει μακρά περίοδο ντεφορμαρίσματος (σου θυμίζω το αστείο Espions) αλλά και τον Kusturica, που με έναν παρόμοιου μελοδραματισμού ρόλο, είχε καταστρέψει μια όμορφη ταινία σαν τον Δήμιο του Σεντ Πιερ. Η βασική εμμονή του Carion όμως έχει να κάνει με την ενασχόληση του με (αμφιλεγόμενα) πραγματικές ιστορίες, που του κινούν την περιέργεια, ώστε να τις μεταφέρει στο πανί, όπως συνέβη προ καιρού και με το ειρηνευτικό Joyeux Noel. Καλός και άγιος ο πατριωτισμός και σωστά κανείς τον μεταφέρει μέσω της κάμερας στην μεγάλη οθόνη. Από την διεθνή κοινή γνώμη, που ξέρει καλά από τέτοιες τρικολόρ γαλιφιές, μην ζητάς όμως πολλά αστεράκια, μεσιέ Christian!
Απογοητευμένος πράκτορας της KGB, από την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα στην Σοβιετική Ένωση, ανοίγει παρτίδες με Γάλλο διπλωμάτη, τροφοδοτώντας τον με ότι χαρτί έχει την σφραγίδα top secret, στο κτίριο της πλατείας Λουμπιάνκα. Για να φανταστείς την παγίδα που κρύβει η ταινία, το ίδιο θέμα, με το ίδιο σενάριο, με ακριβώς πανομοιότυπη σκηνοθεσία, πριν από λίγα χρόνια, μα από την απέναντι πλευρά - την αμερικάνικη, με τον τίτλο Breach - λοιδορούσε, σαν τον πλέον τιποτένιο και ποταπό, εκείνον που αθέτησε τον όρκο στην πατρίδα. Σωστά! Αν καρφώσεις την CIA είσαι δοσίλογος ενώ αν το πράξεις ενάντια στο Κρεμλίνο είσαι ο σωτήρας της ανθρωπότητας. Το παράξενο στοιχείο που με γεμίζει ερωτηματικά, πάντως, είναι ότι το Farewell, δεν είναι καμία χολιγουντιανή παραγωγή, από εκείνες που δεν φείδονται προπαγάνδας, μα Γαλλική! Που έφτασε φαντάσου η σοβινιστική σκληροπετσιά των Φραντσέζων, ώστε να διεκδικούν, έστω και με έμμεσο τρόπο, την πατρότητα του γεγονότος, που άλλαξε ολάκερο τον ρου του πλανήτη. Mon Dieu! Για να σου το κάνω λιανότερα, από όσα με ύφος Τζον Λε Καρέ, εξιστορεί το ταινιάκι, δεν συγκρατώ το παραμικρό και κατά συνέπεια δεν πιστεύω κουβέντα. Άσε που δεν τεκμηριώνει σε κανένα του σημείο, την στάση των κεντρικών προσώπων της ιστορίας. Ο Ρώσος έγινε καρφί, γιατί ο γιος του δεν είχε την δυνατότητα να αγοράζει τους δίσκους των Queen? Υπάρχει έστω και μισός σώφρον άνθρωπος στη γη, που να πιστεύει ακόμη σε τέτοια παραμύθια? Για τον Γάλλο δεν έχω απορίες. Μου αρκεί που είχε μεταφέρει στα χέρια του Ρέιγκαν, τα μισά μυστικά της Κομιτάτ, δίχως να έχει εξασφαλίσει πρωτίστως την ασφαλή διαφυγή (της οικογένειας του, έστω) σε φίλιο έδαφος. Κι ύστερα λένε για τους Βέλγους...
Για πες: Με τόσο καλντερίμι που υπάρχει ακόμη στους δρόμους της ρωσικής πρωτεύουσας, το ευκολότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς σήμερα, είναι μια ταινία εποχής γύρω από τον ψυχρό πόλεμο. Δυο - τρία Lada, πέντε παντελόνια καμπάνες και λίγο παλιομοδίτικο μαλλί, δεν συνθέτουν δα και καμία σκηνοθεσία ορόσημο για τον Christian Carion. Ο Γάλλος κοπιάρει με ακρίβεια το ύφος του Gorky Park (του Apted) προσθέτοντας συναισθηματισμούς που δεν έχουν να προσφέρουν κάτι θετικό στην εξέλιξη, αντίθετα μάλλον κουραστικά λειτουργούν για το μάτι. Όπως επιμένει με πάθος στο να στηρίζει ερμηνευτικά τον Guillaume Canet, που διανύει μακρά περίοδο ντεφορμαρίσματος (σου θυμίζω το αστείο Espions) αλλά και τον Kusturica, που με έναν παρόμοιου μελοδραματισμού ρόλο, είχε καταστρέψει μια όμορφη ταινία σαν τον Δήμιο του Σεντ Πιερ. Η βασική εμμονή του Carion όμως έχει να κάνει με την ενασχόληση του με (αμφιλεγόμενα) πραγματικές ιστορίες, που του κινούν την περιέργεια, ώστε να τις μεταφέρει στο πανί, όπως συνέβη προ καιρού και με το ειρηνευτικό Joyeux Noel. Καλός και άγιος ο πατριωτισμός και σωστά κανείς τον μεταφέρει μέσω της κάμερας στην μεγάλη οθόνη. Από την διεθνή κοινή γνώμη, που ξέρει καλά από τέτοιες τρικολόρ γαλιφιές, μην ζητάς όμως πολλά αστεράκια, μεσιέ Christian!
Στις αίθουσες 26 Νοεμβρίου από την Seven Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική