Movies Ltd

Βλέποντας τέτοιου είδους ταινίες, σιγά σιγά αντιλαμβάνεσαι μερικά πράγματα, για τους λόγους που οδήγησαν στον διαμελισμό και κατόπιν στον εμφύλιο σπαραγμό, της πρώην καλής μας γείτονος, της Γιουγκοσλαβίας. Διαφορετικές φυλές, άλλες θρησκείες και κουραφέξαλα. Είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση του ιδιόμορφου μοντέλου ομόσπονδου κράτους, κάποια του τμήματα, έχουν εκτοξεύσει στα ύψη τις συνθήκες διαβίωσης τους, ανήκοντας πλέον στο τραστ της προνομιούχου κεντρικής Ευρώπης. Την ίδια στιγμή κάποια άλλα, εκείνα που φτιάχτηκαν μάλλον από έναν κατώτερο Θεό, διαβιώνουν σε ακόμη αθλιότερες συνθήκες, από εκείνες τις πάμφτωχες που ίσχυαν προ του 1990. Κι αν τότε το μοναδικό τους όνειρο, ήταν να καταρρεύσει επιτέλους το καθεστώς, που κρατούσε μονοιασμένος, αν και απομονωμένους τους Γιουγκοσλάβους, πιστεύοντας πως οι Ευρωπαίοι που θα εισβάλλουν, θα μετατρέψουν σε παράδεισο ολάκερη την επικράτεια (...σιγά), τώρα αυτό που ενδιαφέρει άπαντες, είναι το πως θα αποκτήσουν την πολυπόθητη βίζα, μπας και σπάσουν τις αλυσίδες, που τους κρατούν δέσμιους, με την μιζέρια και την κακοπέραση.


Τρεις αδελφές μεγαλώνουν κάτω από την ίδια φτωχική στέγη, στην κωμόπολη Τιτοβ Βέλες, μια περιοχή πλούσια σε μόλυνση, που σκορπά σε αφθονία το τοπικό εργοστάσιο της αλουμίνας. Όλες τους κάνουν όνειρα. Η Αφροντίτα, μουγγή και συνεσταλμένη οραματίζεται την τέλεια αγάπη και την στιγμή που θα γίνει μάνα. Η Σλάβιτσα, πρεζόνι σε ουσίες του φτωχού, φαντάζεται την στιγμή που θα την ζητήσει για γυναίκα του, ένας πλούσιος άντρας. Η Σάπο, ονειρεύεται την διαφυγή, από τον στενό κύκλο του χωριού και κάνει ότι περνά από το σώμα της γι αυτό. Το πρώτο πράγμα που σου κάνει καλή εντύπωση, από τα πρώτα κιόλας πλάνα, είναι ο τρόπος που η Teona Mitevska κινηματογραφεί την χώρα της. Εικόνες πανοραμικές, που μιλούν από μόνες τους, δίχως την χρήση σεναρίου για να μας εισάγουν στο περιβάλλον, που μεγαλώνουν οι τρεις γυναίκες. Δυστυχώς για εκείνη, που πρέπει να ήταν από τις πλέον άριστες σπουδάστριες στην κινηματογραφική σχολή που φοίτησε, το σενάριο δεν απουσιάζει μόνο από το ίντρο της, αλλά συνολικά και από όλο το υπόλοιπο έργο της.

Για πες: Η αφήγηση της ιστορίας - νομίζω, δεν είναι σαφές - επιχειρείται μέσα από τα μάτια της μικρότερης, της Αφροντίτα, που φαίνεται πως ζει και αναπνέει, για να είναι οι αδελφές της καλά. Εκείνη είναι η μόνη από το τρίο που δεν θέλει ποτέ να το σκάσει από το Τιτόβ. Και πιστεύει βαθιά μέσα της, πως αν ποτέ τις αποχωριστεί, η ζωή της μονομιάς θα τελειώσει. Το ενοχλητικό είναι πως η δημιουργός, επικεντρώνει ιδιαίτερα στις ονειρώξεις της, χρησιμοποιώντας σουρεαλισμό, ποίηση και αργότατους ρυθμούς, αντί να προσπαθήσει να δώσει τον κατάλληλο όγκο στους χαρακτήρες - ειδικά η μορφή της πιο πεταχτούλας εκ των τριών, είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη - που φαντάζουν σαν μουτζουρωμένες χαλκομανίες, κολλημένες σκαληνά πάνω στην καρβουνόσκονη. Από το I Am From Titov Veles εντέλει θα κρατήσω μόνο τις ουσιώδεις φωτογραφίες που βγήκαν από το μυαλό της Σκοπιανής, ελπίζοντας να επανέλθει σύντομα με ένα πραγματικό σενάριο, για να δείξει τις αναμφίβολες ικανότητες της.