Με το σύνολο σχεδόν των κριτικών να πνέουν μένεα εναντίον του, το φιλμ Maps Of The Sounds Of Tokyo έκλεισε τον χορό του διαγωνιστικού τμήματος των φετινών Καννών. Και είναι αλήθεια πως εκφράσεις σαν "επιτέλους ανακαλύψαμε την φόλα του φεστιβάλ" ή "μπράβο Coixet, κέρδισες το βραβείο της χειρότερης ταινίας" δεν είναι ιδιαίτερα τιμητικές για την Ισπανίδα, που ήρθε με υψηλές βλέψεις στην Ριβιέρα, με ένα φιλμ γυρισμένο εξ ολοκλήρου στην πρωτεύουσα της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου. "Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα το Τόκιο, πριν δεκαπέντε χρόνια, ένιωσα πράγματι σαν στο σπίτι μου. Ένιωσα πως οι διαφορές της κουλτούρας της χώρας, σε σχέση με την Γαλλική ή την Ισπανική, δεν είναι τόσο μεγάλες όσο φανταζόμαστε. Η φαντασίωση μου ήταν έκτοτε να προσπαθήσω να εντοπίσω τις ομοιότητες των δύο κόσμων, ποια είναι αυτή η σχετικότητα μιας υφηλίου που προσδοκούμε. Το σίγουρο είναι πάντως πως τόσο οι Καταλανοί όσο και οι Ιάπωνες, έχουν μια ιδιαίτερη μανία με το φαγητό! "
Ποιο είναι όμως εκείνο το στοιχείο που συνεπήρε μια μεσόγεια, ώστε να τοποθετήσει την ιστορία της σε φόντο απωανατολίτικο? "Λατρεύω την γιαπωνέζικη κουλτούρα. Λατρεύω την κλασσική γιαπωνέζικη λογοτεχνία. Είμαι φανατική αναγνώστης συγγραφέων όπως ο Murakami και ο Yoshimoto. Μου αρέσει πολύ το φαγητό, το σούσι, τα ψαρικά, τα πάντα. Η Ιαπωνία είναι ένα μέρος που αισθάνομαι πολύ οικείο. Είναι πολύ σημαντικός για μένα ο τρόπος που οι κάτοικοι της, επιχειρούν να σε προσεγγίσουν, ο σεβασμός που σου δείχνουν. Το Τόκιο που αγαπώ, είναι το Τόκιο των λαϊκών συνοικιών, όπου μπορείς να ανακαλύψεις την πραγματική ζωή. " Τώρα αν το Maps βρέθηκε ολοκληρωτικά χαμένο στην μετάφραση, αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να λύσει μόνη της η Miss Washabi...
