Επειδή δεν είναι και πολλές οι φορές εκείνες που προσευχήθηκα στον Θεό ζητώντας του μια χάρη, τις θυμάμαι σχεδόν όλες. Όπως και εκείνη που του είχα στείλει προ ετών, παρακαλώντας τον για την στιγμή που θα δω παρέα στην μεγάλη οθόνη τις δύο αγαπημένες μου ντίβες, την
Monica και την
Sophie, την
Marceau και την
Bellucci. Ε, μάλλον επειδή είμαι καλός κι ενάρετος άνθρωπος, ο Θεούλης που δεν μου έχει κάνει και πολλά χατήρια, αποφάσιεε να κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Το
Ne Te Retourne Pas (Don't Look Back) είναι αληθινό, υπάρχει κι έκανε την πρεμιέρα του στο εξωδιαγωνιστικό κομμάτι των Καννών. Καλός ο Park Wook, μια χαρά ο Lee, έξοχη η Campion, αλλά δίχως τέτοια πεφωτισμένα ενσταντανέ σαν κι αυτά που σκόρπισαν αφειδώς οι δύο μεσόγειες σταρ, το φεστιβάλ δεν είναι της Κυανής Ακτής, αλλά της...Σαλονίκης!
To
Don't Look Back είναι μια ιστορία μυστηρίου, όπου δύο γυναίκες εναλλάσσουν διαρκώς ρόλους, πρόσωπα και προσωπικότητες. Πρώτη ανοίγει την ομιλία στην συνέντευξη Τύπου η
Marceau: "
Μου αρέσει αυτό το είδος ταινιών, μου αρέσει ο τρόπος που ξετυλίγεται το νήμα της υπόθεσης. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που χάνει τον προσανατολισμό της, που δεν αντιλαμβάνεται την πορεία που έχει πάρει, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις της μέσης ηλικίας. Και υπάρχουν ακόμη πολλές παράμετροι που μπορεί κανείς να μελετήσει όπως η σχέση με τα παιδικά χρόνια, οι φόβοι και τα άγχη, η αναζήτηση ταυτότητας. Είναι πολύ ελκυστικό το θέμα για μια ηθοποιό."
Το plot μυρίζει λίγο από Lynch, αλλά στην πραγματικότητα το υπογράφει η
Marina De Van, γνωστότερη μέχρι ώρας για την συγγραφική της ικανότητα - δικό της είναι το
8 Femmes του Ozon. "
Όταν παρακολούθησα την πρώτη ταινία της Marina, λέει η Ιταλιάνα,
το Skin, συγκινήθηκα αρκετά από τον τρόπο που εκείνη επιλέγει να αποδώσει τον κόσμο που αντιλαμβάνεται, έναν πολύ ιδιαίτερο κόσμο. Ήθελα πολύ να μπω μέσα της, να συνεργαστούμε και μόλις πληροφορήθηκα πως η Sophie θα συμμετάσχει στο φιλμ είχα την επιθυμία να γίνω κι εγώ μέλος αυτού του γυναικείου τρίο!"
Τα πρώτα μαντάτα από το φεστιβάλ μιλούν για μια ενδιαφέρουσα δημιουργία, στα δύο τρίτα της διάρκειας της, που χάνει όμως τον ορίζοντα της στο φινάλε, ακολουθώντας την μοίρα των ηρωίδων της. Η
De Van λέει για την ταινία της: "
Βρήκα ως μια δυνατή πρόκληση το morphing επί της οθόνης της ταυτότητας μιας γυναίκας με μιας άλλης. Είναι ο βασικός παράγοντας για μένα για να οργανώσω την σκηνοθεσία μιας ταινίας, να με προκαλεί! Ακόμη κι αν αποτύχω να φέρω εις πέρας αυτή την πρόκληση, σημασία για μένα έχει να παλέψω γι αυτό. Δεν με ενδιαφέρει να παρουσιάσω στον κόσμο μια ήδη δοκιμασμένη φόρμουλα, θέλω να δώσω κάτι το ξεχωριστό!" Για να δούμε τι εννοεί η Γαλλίς, αν ποτέ φυσικά φτάσει μέχρι τις εγχώριες αίθουσες η ταινία της...
Επειδή δεν είναι και πολλές οι φορές εκείνες που προσευχήθηκα στον Θεό ζητώντας του μια χάρη, τις θυμάμαι σχεδόν όλες. Όπως και εκείνη που του είχα στείλει προ ετών, παρακαλώντας τον για την στιγμή που θα δω παρέα στην μεγάλη οθόνη τις δύο αγαπημένες μου ντίβες, την Monica και την Sophie, την Marceau και την Bellucci. Ε, μάλλον επειδή είμαι καλός κι ενάρετος άνθρωπος, ο Θεούλης που δεν μου έχει κάνει και πολλά χατήρια, αποφάσιεε να κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Το Ne Te Retourne Pas (Don't Look Back) είναι αληθινό, υπάρχει κι έκανε την πρεμιέρα του στο εξωδιαγωνιστικό κομμάτι των Καννών. Καλός ο Park Wook, μια χαρά ο Lee, έξοχη η Campion, αλλά δίχως τέτοια πεφωτισμένα ενσταντανέ σαν κι αυτά που σκόρπισαν αφειδώς οι δύο μεσόγειες σταρ, το φεστιβάλ δεν είναι της Κυανής Ακτής, αλλά της...Σαλονίκης!
To Don't Look Back είναι μια ιστορία μυστηρίου, όπου δύο γυναίκες εναλλάσσουν διαρκώς ρόλους, πρόσωπα και προσωπικότητες. Πρώτη ανοίγει την ομιλία στην συνέντευξη Τύπου η Marceau: "Μου αρέσει αυτό το είδος ταινιών, μου αρέσει ο τρόπος που ξετυλίγεται το νήμα της υπόθεσης. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που χάνει τον προσανατολισμό της, που δεν αντιλαμβάνεται την πορεία που έχει πάρει, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις της μέσης ηλικίας. Και υπάρχουν ακόμη πολλές παράμετροι που μπορεί κανείς να μελετήσει όπως η σχέση με τα παιδικά χρόνια, οι φόβοι και τα άγχη, η αναζήτηση ταυτότητας. Είναι πολύ ελκυστικό το θέμα για μια ηθοποιό."
Το plot μυρίζει λίγο από Lynch, αλλά στην πραγματικότητα το υπογράφει η Marina De Van, γνωστότερη μέχρι ώρας για την συγγραφική της ικανότητα - δικό της είναι το 8 Femmes του Ozon. "Όταν παρακολούθησα την πρώτη ταινία της Marina, λέει η Ιταλιάνα, το Skin, συγκινήθηκα αρκετά από τον τρόπο που εκείνη επιλέγει να αποδώσει τον κόσμο που αντιλαμβάνεται, έναν πολύ ιδιαίτερο κόσμο. Ήθελα πολύ να μπω μέσα της, να συνεργαστούμε και μόλις πληροφορήθηκα πως η Sophie θα συμμετάσχει στο φιλμ είχα την επιθυμία να γίνω κι εγώ μέλος αυτού του γυναικείου τρίο!"
Τα πρώτα μαντάτα από το φεστιβάλ μιλούν για μια ενδιαφέρουσα δημιουργία, στα δύο τρίτα της διάρκειας της, που χάνει όμως τον ορίζοντα της στο φινάλε, ακολουθώντας την μοίρα των ηρωίδων της. Η De Van λέει για την ταινία της: "Βρήκα ως μια δυνατή πρόκληση το morphing επί της οθόνης της ταυτότητας μιας γυναίκας με μιας άλλης. Είναι ο βασικός παράγοντας για μένα για να οργανώσω την σκηνοθεσία μιας ταινίας, να με προκαλεί! Ακόμη κι αν αποτύχω να φέρω εις πέρας αυτή την πρόκληση, σημασία για μένα έχει να παλέψω γι αυτό. Δεν με ενδιαφέρει να παρουσιάσω στον κόσμο μια ήδη δοκιμασμένη φόρμουλα, θέλω να δώσω κάτι το ξεχωριστό!" Για να δούμε τι εννοεί η Γαλλίς, αν ποτέ φυσικά φτάσει μέχρι τις εγχώριες αίθουσες η ταινία της...
